Ένας κακοποιημένος νεκρός φοιτητής κρέμεται από ένα δέντρο. Ένας άνδρας κρατά πάνω από το κεφάλι του μια καρέκλα και ετοιμάζεται να τη διαλύσει πάνω στο άψυχο κορμί του. Θεατές από κοντινή απόσταση παρατηρούν το αποτρόπαιο στιγμιότυπο. Άλλοι γελούν, άλλοι παρακολουθούν σοκαρισμένοι. Κανείς όμως δεν αντιδρά.
Η φωτογραφία απαθανάτισε τα αιματηρά γεγονότα που συνέβησαν στις 6 Οκτωβρίου 1976, στον πανεπιστημιακό χώρο του Ταμασάτ στην Μπανγκόκ της Ταϊλάνδης. Το περιστατικό αποτελεί μια μαύρη στιγμή στην ιστορία της ασιατικής χώρας, όταν η αστυνομία μαζί με παραστρατιωτικές οργανώσεις, υπό τον φόβο της κομμουνιστικής κατάληψης της χώρας, κατέστειλαν βίαια την φοιτητική εξέγερση που απαιτούσε κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Τα επίσημα στοιχεία μιλούσαν για 46 νεκρούς και 167 τραυματίες. Ανεπίσημα, όμως, οι νεκροί ξεπέρασαν τους 100.
Ένα ξεχασμένο γεγονός
Η φωτογραφία την ίδια χρονιά πήρε το βραβείο «Πούλιτζερ». Παρά την αγριότητα της στιγμής, κανείς, ούτε ο θύτης, ούτε το θύμα, ούτε οι παρευρισκόμενοι, δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ. Κανείς δεν συνελήφθη και το γεγονός δεν έφτασε ποτέ στα δικαστήρια. Τα μέσα ενημέρωσης της Ταϊλάνδης αποσιώπησαν τη λεγόμενη «Σφαγή στο Ταμασάτ», τα βιβλία της ιστορίας κατέγραψαν ελάχιστα πράγματα, ενώ ακόμη και σήμερα, όσοι αναφέρονται δημόσια στα γεγονότα της 6ης Οκτωβρίου 1976, αντιμετωπίζουν την κρατική λογοκρισία.
Ο αυστραλός δημιουργός ντοκιμαντέρ, Ντέιβιντ Τάκερ, που ασχολήθηκε με την αιματηρή σύγκρουση του 1976, ανέφερε ότι ο κόσμος, ακόμη και 40 χρόνια μετά διστάζει να μιλήσει, ενώ οι νεότερες γενιές δεν γνωρίζουν τι ακριβώς συνέβη εκείνη την ημέρα στο Ταμασάτ.
«Είναι κάτι που η κυβέρνηση της Ταϊλάνδης δεν επιθυμεί να μιλά γι΄αυτό, αλλά θεωρώ πως αυτός ο δισταγμός αναγνώρισης των γεγονότων δεν συμβαδίζει με τον τρόπο που οι Ταϊλανδοί θέλουν να βλέπουν τον εαυτό τους. Είναι γνωστοί ως μια μια ευγενική και αρμονική κοινωνία και παρόλα αυτά στη μέση της ιστορίας τους βρίσκεται ένα γεγονός που χαρακτηρίζεται από αγριότητα και βία, ακριβώς στο κέντρο της Μπανγκόκ», είπε ο αυστραλός ερευνητής.
Η «Σφαγή του Ταμασάτ»
Τα χρόνια πριν από τα αιματηρά γεγονότα, η Ταϊλάνδη βρισκόταν σε αναβρασμό. Φοιτητές και αριστεροί υποστηριχτές διαδήλωσαν για τη δημοκρατία και οι δικτάτορες είχαν φύγει από τη χώρα. Το 1975 οι περιοχές του Βιετνάμ, του Λάος και της Καμπότζης καταλήφθηκαν από κομμουνιστές.
Η Ταϊλάνδη, ήταν γειτονική χώρα, αλλά έχασε τη προστασία της Αμερικής, καθώς οι ΗΠΑ, μετά τον πόλεμο στο Βιετνάμ, δεν είχαν πλέον άμεσες βλέψεις στη νοτιοανατολική Ασία.
Ο κομμουνιστικός κίνδυνος ήταν πλέον ορατός και η εγκαθίδρυση της δημοκρατίας στη χώρα ήταν μια δύσκολη υπόθεση.
Το φθινόπωρο του 1976, φοιτητές διαδήλωσαν κατά της επιστροφής ενός από τους δικτάτορες στη χώρα. Ένα αυτοσχέδιο θεατρικό τους που παρουσίαζε τον θάνατο δύο ακτιβιστών από αστυνομικές δυνάμεις, παραποιήθηκε από ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης ως προσβολή προς τη βασιλική οικογένεια της Ταϊλάνδης.
Αστυνομικές δυνάμεις και παραστρατιωτικές οργανώσεις κινητοποιήθηκαν, αλλά οι φοιτητές συνέχισαν τις διαδηλώσεις.
Η πολιορκία του πανεπιστημίου
Τα μεσάνυχτα της 5ης Οκτωβρίου περίπου 4.000 φοιτητές βρίσκονταν κλειδωμένοι στο Πανεπιστήμιο Ταμασάτ. Τα κάγκελα τους προστάτευαν φαινομενικά από τις αστυνομικές δυνάμεις.
Η αστυνομία, ήταν βαριά οπλισμένη και άνοιξε πυρ. Χρησιμοποίησε ακόμη και αντιαρματικά όπλα, τη στιγμή που μια μικρή ομάδα φοιτητών ανταπέδωσε με αυτοσχέδιο ελαφρύ οπλισμό.
Μέχρι το χάραμα, οι αστυνομικοί κατέλαβαν το πανεπιστήμιο και αιχμαλώτισαν τους φοιτητές.
Η θηριωδία που ακολούθησε ήταν πρωτοφανής. Συγκέντρωσαν τους φοιτητές στον προαύλιο χώρο και τους ανάγκασαν να γδυθούν.
Βαριά χτυπημένα σώματα κρεμάστηκαν. Άλλους τούς είχαν παλουκώσει, ενώ πτώματα στοιβάχτηκαν σε νεκρική πυρά.
Οι αστυνομικοί εμπόδισαν μάλιστα και τα ασθενοφόρα, τραβώντας τραυματισμένους φοιτητές από τα φορεία.
Όλα συνέβησαν σε κοινή θέα. Ο τραγικός απολογισμός ήταν 46 νεκροί και 167 τραυματίες.
Τα αιματηρά επεισόδια απαθανάτισε με μια σειρά φωτογραφιών ο 30χρονος τότε, αμερικανός Νέαλ Ουλεβιχ. Την ίδια χρονιά κέρδισε το βραβείο «Βραβείο Πούλιτζερ Καλύτερης φωτογραφίας έκτακτου γεγονότος».
Ο ανταποκριτής στον πόλεμο του Βιετνάμ δήλωσε πως δεν είχε ποτέ του αντικρίσει τέτοια βιαιότητα, ενώ όταν παρέλαβε το βραβείο ανεφέρε μεταξύ άλλων πως «η χαρά της στιγμής θα επισκιάζεται πάντα από τις ζοφερές αναμνήσεις εκείνης της ημέρας. Αν υπάρχει κάποια αξία σε αυτές τις φωτογραφίες τότε πρέπει να είναι αυτή: Να σταματήσει για λίγο ο κόσμος και να σκεφτεί βαθύτερα για ευρύτερα κοινωνικά προβλήματα, όπως είναι το μίσος και η βία».
Διαβάστε στη «ΜτΧ»: Ο ετοιμοθάνατος στρατιώτης αρπάζει τον ιερέα και ζητά άφεση αμαρτιών! Οι ελεύθεροι σκοπευτές παραμονεύουν. Η βραβευμένη φωτογραφία από την εξέγερση που κράτησε μια μέρα
