Εκατοντάδες χιλιάδες Γερμανίδες υπηρέτησαν στον γερμανικό στρατό ως νοσοκόμες, αλλά και σε πιο μάχιμες θέσεις. Τις τελευταίες μέρες του πολέμου κι ενώ έσφιγγε ο κλοιός γύρω το Βερολίνο, ο Χίτλερ έδωσε εντολή να πάρουν όπλα και οι πολίτες που δεν βρίσκονταν στις τάξεις του στρατού και να δημιουργήσουν πολιτοφυλακή που θα υπερασπιστεί την πόλη από τους Σοβιετικούς.
Καλούσε γυναίκες και ανήλικα αγόρια να φορέσουν στρατιωτικές στολές και κράνη και να σώσουν την πόλη από τις «ορδές των Μογγόλων κατακτητών», όπως ανέφερε η προπαγάνδα των Ναζί. Στη μάχη του Βερολίνου υπολογίστηκε ότι πολέμησαν 75 χιλιάδες μέλη της Χιτλερικής Νεολαίας και δυνάμεις της λαϊκής πολιτοφυλακής.
Οι μοίρα που περίμενε αυτές τις γυναίκες ήταν ίσως χειρότερη απ’ τον θάνατο που βρήκαν πολλοί άντρες στο μέτωπο.
Καθώς η Βέρμαχτ υποχωρούσε και τα συμμαχικά στρατεύματα προέλαυναν στα γερμανικά εδάφη, άρχισαν να παίρνουν την εκδίκησή τους.
Σκότωναν όχι μόνο όποιον Γερμανό αντιστεκόταν, αλλά και πολλούς που παραδίδονταν απελπισμένοι. Όμως οι Συμμαχικές Δυνάμεις δεν αρκέστηκαν μόνο στις εκτελέσεις.
Το μίσος για τον Χίτλερ και τους Ναζί εκφράστηκε με μαζικούς βιασμούς γυναικών.
Τα περισσότερα θύματα υπήρξαν στις ανατολικές περιοχές, όπου εισέβαλαν οι Σοβιετικοί.
Υπάρχουν αναφορές για βιασμούς μικρών κοριτσιών, αλλά και ηλικιωμένων γυναικών από ομάδες στρατιωτών που διαδέχονταν η μια την άλλη.
Σύμφωνα με τον Αμερικανό ιστορικό, Νόρμαν Νέιμαρκ, οι βιασμοί δεν είχαν στόχο την σεξουαλική ικανοποίηση των στρατιωτών αλλά η ταπείνωση του εχθρού.
Για τους καταπονημένους στρατιώτες, που είχαν δει τις οικογένειές τους να δολοφονούνται από Ναζί στρατιώτες, ο βιασμός των Γερμανίδων ήταν η απόλυτη εκδίκηση.
Ήθελαν να τιμωρήσουν και να εξουθενώσουν τον λαό που πολεμούσαν τόσα χρόνια.
Διαβάστε ακόμα: Η αιχμάλωτος πολέμου που συγκίνησε τον Αμερικανό εικονολήπτη για την ομορφιά της. Τη συνάντησε στην υποχώρηση του γερμανικού στρατού στην Τσεχία και ήταν κακοποιημένη. Φιλμ ντοκουμέντο
Οι μαρτυρίες
Εξαγριώθηκαν ακόμα περισσότερο όταν έφτασαν στο Βερολίνο και αντίκρισαν τα όμορφα κτίρια και τους ευκατάστατους κατοίκους της πόλης.
Οι Γερμανοί, ακόμα και ηττημένοι, ζούσαν σε καλύτερες συνθήκες απ’ ότι οι νικητές. Αυτό το αντιφατικό συναίσθημα δυνάμωσε την οργή των στρατιωτών και την επιθυμία για τιμωρία.
Βέβαια υπήρξαν και περιπτώσεις στρατιωτών που η εκδίκηση εναντίον των Γερμανών δεν είχε τόση σημασία όσο η κακοποίηση των γυναικών.
Δεν βιάστηκαν μόνο Γερμανίδες, αλλά και Πολωνές, ακόμα και Ρωσίδες. Πολλές γυναίκες που είχαν υπάρξει θύματα του ναζιστικού καθεστώτος, τώρα θυματοποιούνταν και από τον στρατό που θα τις απελευθέρωνε.
Στο βιβλίο της δημοσιογράφου Σβετλάνα Αλεξίεβιτς «Ο πόλεμος δεν έχει πρόσωπο γυναίκας», συμπεριλαμβάνεται η εξής μαρτυρία ενός σοβιετικού στρατιώτη:
«Ήμασταν νέοι, δυνατοί και είχαμε περάσει τέσσερα χρόνια χωρίς γυναίκες. Γι’ αυτό προσπαθήσαμε να πιάσουμε Γερμανίδες και δέκα άντρες βίασαν ένα κορίτσι. Δεν υπήρχαν αρκετές γυναίκες. Όλος ο πληθυσμός έφυγε πριν φτάσει ο σοβιετικός στρατός. Γι’ αυτό αρπάζαμε μικρά κορίτσια, δώδεκα ή δεκατριών χρονών. Αν έκλαιγαν, βάζαμε κάτι στο στόμα τους. Νομίζαμε ότι είχε πλάκα. Τώρα δεν μπορώ να καταλάβω πώς το έκανα. Ένα παιδί από καλή οικογένεια… αλλά αυτός ήμουν εγώ».
Ο βρετανός ιστορικός, Άντονι Μπίβορ, υπολογίζει ότι ο αριθμός των γυναικών που βιάστηκαν από τα σοβιετικά στρατεύματα το ’45 και το ’46 φτάνει τα δύο εκατομμύρια.
Η έρευνα δείχνει ότι δεν βίαζαν μόνο οι Σοβιετικοί. Την ίδια τακτική ακολούθησαν οι Αμερικάνοι, οι Βρετανοί και οι Γάλλοι.
Τα ακριβή στοιχεία σχετικά με τον αριθμό των θυμάτων είναι δύσκολο να εξακριβωθούν, καθώς ελάχιστες γυναίκες μίλησαν ανοιχτά για τους βιασμούς.
Οι περισσότερες σώπασαν γιατί φοβήθηκαν την κοινωνική κατακραυγή.
Τα στοιχεία που είναι γνωστά σήμερα προέρχονται κυρίως από τον αριθμό εκτρώσεων που πραγματοποιήθηκαν το 1946 μέχρι και το 1948.
Οι εκτρώσεις ήταν παράνομες, αλλά επιτράπηκαν εκείνη την περίοδο, εξαιτίας πολλών εγκύων γυναικών που προέκυψαν από βιασμούς.
Το 1953 κυκλοφόρησε το βιβλίο «Μια Γυναίκα στο Βερολίνο», γραμμένο από μία ανώνυμη συγγραφέα, η οποία εξιστορούσε τον βιασμό της από σοβιετικούς στρατιώτες και την προσπάθειά της να προστατευθεί, βρίσκοντας έναν ανώτερο αξιωματικό ως μοναδικό εραστή και προστάτη.
Το βιβλίο προκάλεσε τεράστιες αντιδράσεις στη Γερμανία, καθώς θεωρήθηκε ότι προσέβαλε το ήθος και τον πατριωτισμό των Γερμανίδων.
Το όνομα της συγγραφέως, Μάρτα Χίλιερς, αποκαλύφθηκε το 2003, δύο χρόνια μετά τον θάνατό της.
