Του  Rick Beyer

Ήταν μια δεξίωση προς τιμήν του νεαρού γάλλου βασιλιά Λουδοβίκου ΙΔ’, μπροστά στην οποία ωχριούσαν όλες οι άλλες δεξιώσεις, όπως συμφωνήσαν όλοι οι καλεσμένοι.
Ο οικοδεσπότης Νικόλαος Φουκέ, υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, είχε προσκαλέσει το αφεντικό με όλο του το σόι σε γεύμα και είχε καταβάλει μεγάλο κόπο για να τον εντυπωσιάσει.

Τα φαγητά ήταν νοστιμότατα, η μουσική υπέροχη, η ψυχαγωγία φανταστική. Ακόμα κι ο μεγάλος συγγραφέας Μολιέρος έγραψε μια ελαφριά κωμωδία ειδικά γι’ αυτή την περίσταση.
Το πιο καταπληκτικό απ’ όλα ήταν το μέρος όπου έγινε η δεξίωση.
Το πολυτελές κτήμα του Φουκέ, στο Βο λε Βικόντ.
Ο υπουργός δεν λυπήθηκε κανένα έξοδο και έχτισε ένα σπίτι που δεν είχε όμοιό του, συνδυάζοντας εξαιρετική αρχιτεκτονική και μαγευτικούς κήπους. Είχε τη δυνατότητα να ψυχαγωγήσει τον βασιλιά με τρόπο που ο ίδιος ο βασιλιάς θα δυσκολευόταν να το κάνει.
Μεγάλο λάθος!
Ο Λουδοβίκος εντυπωσιάστηκε και ζήλεψε, αλλά δεν ευχαριστήθηκε καθόλου.
Οι βασιλικοί παρατρεχάμενοι τον βοήθησαν να πειστεί ότι οι φήμες που άκουγε ήταν αληθινές: ο Φουκέ πρέπει να έκανε καταχρήσεις στα δημόσια οικονομικά, ίσως με σκοπό να γίνει κάποτε άρχοντας της Γαλλίας.

versailles
O Λουδοβίκος προσέλαβε τον αρχιτέκτονα και τον σχεδιαστή του υπουργού του για να του χτίσουν ένα μεγαλειώδες παλάτι

Ο Λουδοβίκος διέταξε τη σύλληψη και τη φυλάκιση του Φουκέ.
Ο βασιλιάς δεν φερόταν με ευγένεια σε όποιον υποπτευόταν ότι αμφισβητούσε τα βασιλικά προνόμια. Η πολιτική φιλοσοφία του συνοψιζόταν στην αξέχαστη φράση “L ‘ etat c’ est moi” – «το κράτος είμαι εγώ».
Οι αποδείξεις δεν ήταν εντελώς πειστικές, οπότε ο Φουκέ γλίτωσε τη θανατική ποινή.
Αλλά δεν επρόκειτο να αφεθεί ελεύθερος ποτέ.
Ο βασιλιάς Ήλιος πήρε γλυκιά εκδίκηση από τον Φουκέ που κίνησε τη ζήλια και τις υποψίες του.
Προσέλαβε τον αρχιτέκτονα, τον σχεδιαστή και τον αρχικηπουρό του φυλακισμένου για να του χτίσουν ένα ακόμη πιο μεγαλειώδες παλάτι ώστε να μη χρειαστεί να ζηλέψει ξανά.
Το παλάτι ονομάστηκε Βερσαλλίες.
Διακηρύσσοντας την αθωότητά του ο Φουκέ εξορίστηκε σε φρούριο στην Ιταλία, όπου πέρασε τις δύο τελευταίες δεκαετίες της ζωής του σε μοναχικό εγκλεισμό. Ήταν μια ζωή που απείχε πολύ από εκείνη που φανταζόταν στο Βο λε Βικόντ, με τους όμορφους κήπους του και τα 250 συντριβάνια.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here