Το βράδυ της 15ης Σεπτεμβρίου του 1954, η Μέριλιν Μονρό στάθηκε πάνω από τη σχάρα του μετρό της Νέας Υόρκης και άφησε τον αέρα να ανεμίσει το άσπρο φόρεμά της.
Η κίνηση, φαινομενικά τόσο απλή, άφησε ιστορία στον κινηματογράφο.
Η ταινία ήταν το “Επτά Χρόνια Φαγούρα” και η Μονρό υποδυόταν “το κορίτσι”, την όμορφη γειτόνισσα ενός παντρεμένου άντρα, με την οποία διατηρεί εξωσυζυγική σχέση. Ήταν το καλοκαίρι που έλειπε η γυναίκα του σε διακοπές.
Συμπρωταγωνιστής της ήταν ο Τομ Γιούελ, που υποδύθηκε τον “άτακτο” Ρίτσαρντ Σέρμαν στη μεγάλη οθόνη.
Μαζί του εμφανιζόταν και στο Broadway, απ’ όπου ξεκίνησε το έργο ως θεατρική παράσταση.
Το 1954, μετά από πολλές δυσκολίες με την αυστηρότατη λογοκρισία του αμερικανικού κινηματογράφου, ο σκηνοθέτης Μπίλι Γουάιλντερ άρχισε τα γυρίσματα και ζήτησε απ’ τη Μέριλιν να ντυθεί στα άσπρα.
Είτε επίτηδες είτε κατά λάθος, διέρρευσε η είδηση ότι θα γίνουν γυρίσματα στο δρόμο της 15ης Σεπτεμβρίου.
Έτσι συγκεντρώθηκε ένα τεράστιο πλήθος δημοσιογράφων και περαστικών, που περίμεναν να δουν τη Μέριλιν.
Ανάμεσα στους θεατές βρισκόταν και ο διάσημος παίχτης του μπέιζμπολ και σύζυγος της, Τζο Ντιμάτζιο.
Ο γάμος του με τη Μέριλιν ήταν πολύ φρέσκος, δεν είχαν κλείσει ούτε οχτώ μήνες, αλλά ήδη είχαν αρχίσει να διαφαίνονται οι πρώτες δυσκολίες.
Ο Ντιμάτζιο ήταν παραδοσιακός. Ήθελε η σύζυγός του να είναι μία νοικοκυρά που θα έμενε στο σπίτι, θα μεγάλωνε τα παιδιά, θα μαγείρευε και θα καθάριζε. Η Μέριλιν ήθελε καριέρα, δόξα, την αγάπη του κόσμου και μια ζωή κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας που ακόμη δεν την είχε διαλύσει ψυχολογικά.
Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Ντιμάτζιο δεν χάρηκε καθόλου όταν άκουσε ότι χιλιάδες άνθρωποι θα έβλεπαν το φόρεμα της γυναίκας του να σηκώνεται στον αέρα, αφήνοντας να φανεί το εσώρουχό της.
Στην αρχή έκανε υπομονή και καθόταν ήσυχα δίπλα στον σκηνοθέτη Μπίλι Γουάιλντερ.
Χρειάστηκε όμως να επαναλάβουν τη σκηνή πολλές φορές, γιατί η φασαρία απ’ το πλήθος δεν άφηνε την Μέριλιν να συγκεντρωθεί, με αποτέλεσμα να ξεχνάει τα λόγια της.
Μετά από 40 επαναλήψεις, τα σχόλια των παρευρισκόμενων είχαν κάνει έξαλλο τον Ντιμάτζιο, ο οποίος αποχώρησε.
Το βράδυ μάλωσαν πολύ άσχημα με τη Μέριλιν και το επόμενο πρωί έφυγε για το Λος Άντζελες.
Πήραν διαζύγιο λίγες εβδομάδες αργότερα.
Τελικά κάνενα απ’ τα πλάνα που τραβήχτηκαν εκείνο το βράδυ δεν χρησιμοποιήθηκε, γιατί σε όλα ακουγόταν η φασαρία απ’ τον κόσμο.
Χρειάστηκε να ξαναγυρίσουν τη σκηνή σε κλειστό στούντιο και η Μέριλιν επανέλαβε τη σκηνή άλλες 40 φορές. Αυτή τη φορά χωρίς τον Ντιμάτζιο.
Η μεγάλη ειρωνεία ήταν ότι η λογοκρισία επέτρεψε να χρησιμοποιηθούν μόνο οι σκηνές που το φόρεμα της Μέριλιν δεν ξεπερνά τα γόνατά της.
Στις αφίσες και τις διαφημίσεις μπορούσαν να δείξουν πιο προκλητικές στιγμές, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ήταν μάλλον απογοητευτικό.
Βέβαια δεν είχε καμία σημασία, καθώς η ταινία έσπασε τα ταμεία και έγινε η πιο μεγάλη εμπορική επιτυχία της 20th Century Fox για το 1955.
