Το βράδυ της 9ης Μαρτίου του 1960, εκατό άντρες και γυναίκες, ντυμένοι με τα καλύτερά τους ρούχα, συγκεντρώθηκαν στην Πινακοθήκη Σύγχρονης Τέχνης στο Παρίσι.
Εκεί τους υποδέχτηκε ο καλλιτέχνης Υβ Κλάιν, ο οποίος τους είχε ετοιμάσει μια ξεχωριστή βραδιά.
Οι καλεσμένοι παρακολούθησαν πανέμορφες γυμνές γυναίκες, που είχαν καλύψει το σώμα τους με μπλε μπογιά και σύρθηκαν πάνω σε λευκούς καμβάδες.
Μερικές, τις έσυρε ο ίδιος ο καλλιτέχνης, χρησιμοποιώντας τα κορμιά τους, ως «ανθρώπινα πινέλα».
Καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, μια ορχήστρα έπαιζε τη συμφωνία που είχε συνθέσει ο Κλάιν.
Την αποκαλούσε “Συμφωνία Μονοτονίας” και αποτελούνταν από μια και μοναδική νότα, η οποία παιζόταν για 20 λεπτά.
Μετά ακολουθούσαν 20 λεπτά απόλυτης ησυχίας, όπου οι καλεσμένοι κάθονταν ακίνητοι και αναλογίζονταν αυτό που είδαν και άκουσαν.
Η πρώτη παράσταση του Κλάιν στέφθηκε με τεράστια επιτυχία και επαναλείφθηκε πολλές φορές.
Μέχρι τότε, χρησιμοποιούσε τα “ανθρώπινα πινέλα”, μόνο στο στούντιό του.
Στα έργα του είχε δώσει το όνομα “Ανθρωπομετρία”, καθώς αποτύπωναν το αυθεντικό ανθρώπινο σώμα στις πραγματικές αναλογίες του.
Έφτασε να χρησιμοποιήσει γυναίκες για πινέλα, όταν πια είχε επιχειρήσει να ζωγραφίσει με κάθε άλλη τεχνική.
Τον ενδιέφερε ο τρόπος που θα άπλωνε τη μπογιά, καθώς χρησιμοποιούσε μόνο ένα χρώμα στους πίνακές του: το μπλε, μια συγκεκριμένη απόχρωση μάλιστα, στην οποία έδωσε και κατοχύρωσε το όνομα IKB, δηλαδή International Klein Blue.
Ο Υβ Κλάιν γεννήθηκε το 1928 στη Νίκαια.
Καταγόταν από οικογένεια καλλιτεχνών και ακολούθησε το παράδειγμά τους σχεδόν αμέσως.
Τον απασχόλησε η σύγχρονη τέχνη, το κενό και η ανατροπή του συνηθισμένου.
Οι σύγχρονοί του έκριναν ότι ήταν “νεο-ντανταϊστής”, αναφερόμενοι στο φουτουριστικό κίνημα Νταντά, χαρακτηριστικό του οποίου είναι τα πρωτοποριακά και ανατρεπτικά έργα, όπως το διάσημο ουρητήριο του Μαρσέλ Ντυσάν.
