Το 1895, ο 27χρονος φωτογράφος Έντουαρντ Κέρτις γνώρισε την πριγκίπισσα Αντζελίν, όπως αποκαλούσαν την κόρη του αρχηγού των Ινδιάνων του Σιάτλ.
Ήταν πλέον μια ηλικιωμένη γυναίκα, που καθόταν στα πεζοδρόμια και πουλούσε χειροποίητα ινδιάνικα κοσμήματα.
Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, ο Κέρτις ασχολήθηκε αποκλειστικά με τους ιθαγενείς της Αμερικής. Αυτός φωτογράφιζε, ενώ συνεργάτες του, δημοσιογράφοι και ανθρωπολόγοι, κατέγραφαν τα ήθη, τα έθιμα και την ιστορία των φυλών που κόντευαν να εξαφανιστούν.
Το 1907 εκδόθηκε το βιβλίο του, με τίτλο “The North American Indian” που περιείχε τις φωτογραφίες του Κέρτις και τις μελέτες των ανθρωπολόγων σχετικά με τους Ινδιάνους.
Ο Θεός της Βροχής
Ο άντρας με τη στολή από κλαδιά ελάτου αναπαριστά τον θεό Tonelili, τον θεό της βροχής των Ναβάχο, που στέλνει τη βροχή, το χαλάζι, το χιόνι και τον κεραυνό στη Γη.
Στις θρησκευτικές τελετές, ο άντρας που παρίστανε τον Tonelili καλυπτόταν με κλαδιά από έλατο και μια μάσκα, χόρευε, χοροπηδούσε και έκανε αστείες φιγούρες για να προκαλέσει το γέλιο των θεατών.
Αν και ο Θεός ήλεγχε τρομερές δυνάμεις της φύσης, η ανθρώπινη υπόστασή του ήταν ευχάριστη και είχε στόχο την ψυχαγωγία και τη διασκέδαση των άλλων μελών της φυλής.
Οι Θεοί του Πολέμου
Σύμφωνα με τη μυθολογία των Ναβάχο, η Θεά Yolkai Estsan απέκτησε δίδυμους γιους με τον αρχηγό των Θεών, τον Ήλιο.
Οι γιοι τους είχαν μαγικές δυνάμεις και έκαναν μια σειρά από θαύματα. Ο πρωτότοκος ονομαζόταν Nayenezgani, δηλαδή “Σφαγέας των Ξένων Θεών”. Ο δίδυμος αδερφός του ήταν ο Tobabzischnini, δηλαδή “Γεννημένος απ’ το Νερό”, με τον οποίο σκότωσαν πολλά μυθικά τέρατα που τρομοκρατούσαν τους Ναβάχο.
Ο Χορός του Ήλιου
Ο χορός του ήλιου ήταν μία από τις ιερότερες τελετές των ιθαγενών. Οι νεαροί της φωτογραφίας ανήκουν στη φυλή των Cheyenne και ετοιμάζονται να πάρουν μέρος στην τελετή.
Ο χορός απαιτούσε μικρές θυσίες από τους χορευτές. Νήστευαν για μέρες και πολλές φορές τρυπούσαν διάφορα μέρη του σώματός τους, έτσι ώστε ο πόνος και το αίμα να προσφερθούν ως δώρο στους Θεούς.
Η τελετή κρατούσε τέσσερις μέρες, πραγματοποιούνταν τους καλοκαιρινούς μήνες και εκατοντάδες ιθαγενείς κατέφταναν από μακρινά μέρη για να την παρακολουθήσουν.
Όλοι έπρεπε να εξαγνιστούν πριν από την τελετή, με νηστεία και κατανάλωση “μαγικών” φυτών, που “απελευθέρωναν” το μυαλό τους.
Μετά την τελετή, ετοίμαζαν πλούσια φαγητά και γιόρταζαν το τέλος της νηστείας.
Η μούμια
Η σημαντικότερη τελετή για τη φυλή των Kwakiutl, που κατοικούσαν στον Καναδά, ήταν οι χειμερινοί χοροί. Τελούνταν με απόλυτη μυστικότητα και όσοι επιλέγονταν να πάρουν μέρος περνούσαν μια σειρά από δοκιμασίες και εξαγνισμούς.
Ο άντρας στη φωτογραφία ψήνει μια μούμια πάνω στη φωτιά, την οποία θα δώσει στους χορευτές για να τη φάνε…
Όλοι οι χορευτές έπρεπε να κάτσουν γυμνοί γύρω από τη μούμια και να περιμένουν καθώς ένας άντρας έκοβε τη μούμια σε κομμάτια. Το κεφάλι πήγαινε στον ισχυρότερο χορευτή και το σώμα μοιραζόταν στους υπόλοιπους.
Όταν τελείωναν, πετούσαν τα κόκαλα σε μια βαθιά λίμνη για να μη μολύνουν τους χορευτές που είχαν φάει τη σάρκα.
Το θρυλικό πουλί Hohhug
Άντρες της φυλής Kwakiutl φορούσαν μάσκες με τη μορφή ενός τεράστιου ράμφους, για να παριστάνουν το θρυλικό τέρας της μυθολογίας τους, Hohhuq.
Ήταν ένα πανίσχυρο πουλί, που έμοιαζε με τον γερανό, το οποίο μπορούσε να τρυπήσει με το ράμφος του τον κορμό δέντρων.
Με πληροφορίες από Smithsonian Libraries
