«Αγαπημένε Φιντέλ, μας άφησες και είναι η πρώτη φορά που διαφωνώ μαζί σου». Με αυτά τα λόγια αποχαιρέτησε ο Μίκης Θεοδωράκης, τον φίλο του Φιντέλ Κάστρο.
Είχαν γνωριστεί το 1962 όταν ο Θεοδωράκης επισκέφτηκε πρώτη φορά τη Κούβα ως εκπρόσωπος της ΕΔΑ. Τον είχε προσκαλέσει η επαναστατική κυβέρνηση και είχε συναντηθεί με τον πρόεδρο Οσβάλντο Ντορτίκος Τορβάδο, τον Φιντέλ και τον Τσε Γκεβάρα, ενώ είχε ταξιδέψει μαζί με τον Τσε ΓκεΒάρα για μια εβδομάδα στη Σιέρα Μαέστρα.
Το 1981, είχε επισκεφτεί ξανά την Κούβα ως προσωπικός προσκεκλημένος του Κάστρο.
Η κυβέρνηση του είχε παραχωρήσει ένα σπίτι έξω από την Αβάνα, όπου πέρασε αρκετές στιγμές στο πλευρό του ηγέτη της Κούβας.
Ο Θεοδωράκης θα πραγματοποιούσε συναυλίες μαζί με τη Μαρία Φαραντούρη, τον Πέτρο Πανδή και τον Λάκη Κερνέζη.
Η τελευταία συναυλία που έδωσαν ήταν τον Ιούλιο του 1981 στην πλατεία της Αβάνας. Όπως είχε αναφέρει ο μουσικοσυνθέτης, στην πλατεία υπήρχε ένας καθεδρικός ναός, ο οποίος είχε κλείσει από την εποχής της επανάστασης.
Ο Θεοδωράκης ζήτησε από τον δήμαρχο της πόλης, να ανάψουν για πρώτη φορά τους πολυελαίους και στο τέλος της συναυλίας να χτυπήσουν οι καμπάνες.
Παρά τις αρχικές αντιρρήσεις του δημάρχου, δέχτηκε γιατί ήταν φίλος του Κάστρο.
Πράγματι χάρη στον Θεοδωράκη στο τέλος της συναυλίας οι καμπάνες της εκκλησίας ήχησαν για πρώτη φορά στην Αβάνα και ο Κάστρο φοβούμενος ότι ήταν σημάδι αντεπανάστασης, σηκώθηκε όρθιος και ήταν έτοιμος να αρπάξει το όπλο του. Ο Μίκης όμως τον πλησίασε γρήγορα, τον αγκάλιασε και του ζήτησε να ησυχάσει καθώς εκείνος ήταν υπαίτιος.
Ο Θεοδωράκης είχε περιγράψει σε συνέντευξη του τις εντυπώσεις του από τη ζωή δίπλα στον Κάστρο.
Ο Κάστρο τον επισκέφτηκε στο σπίτι του μαζί με άλλους ηγέτες για να γιορτάσουν τα 29 γενέθλιά του, ενώ μια άλλη μέρα τον ξύπνησε ξημερώματα για να του εξηγήσει ένα όνειρο που είχε δει. Του ζήτησε να τον συνοδεύσει σε εγκαίνια εργοστασίων και μπανγκαλόου και τα βράδια έτρωγαν ψάρια και συζητούσαν για τη μουσική και την πολιτική κατάσταση της Κούβας και της Ελλάδας.
Όπως είχε πει ο Κάστρο στους δημοσιογράφους, έχοντας στο πλευρό του τον Θεοδωράκη «πιστεύω ότι η μουσική είναι πιο δύσκολη από την πολιτική. Η απόδειξη είναι ότι υπάρχουν περισσότεροι πολιτικοί στον κόσμο και λιγότεροι μουσικοί.»
Ο Κάστρο του είχε πει την άποψή του για τους Σοβιετικούς :
«Δεν είχαμε δίκιο ούτε εγώ ούτε εσύ. Κακώς χτυπήσαμε τη Σοβιετική Ένωση. Η Σοβιετική Ένωση αυτή τη στιγμή μας στηρίζει. Είναι τέτοια η αδερφική βοήθεια της, είναι τόσα τα πετρελαιοφόρα που έρχονται στην Κούβα το ένα πίσω από το άλλο, ώστε μπορείς να πας περπατώντας από εδώ στη Σοβιετική Ένωση».
“Canto General”. Έκλαιγε ο Κάστρο στο άκουσμά του
Το αγαπημένο τραγούδι του Κάστρο ήταν το “Canto General” το οποίο είχε μελοποιήσει ο Θεοδωράκης σε στίχους του Νερούδα τη δεκαετία του ‘70.
Όπως διηγείται στους φίλους του ο Πέτρος Πανδής , ο κομαντάντε κάθε φορά που το άκουγε έκλαιγε.
Ο Θεοδωράκης ήθελε να μελοποιήσει το κομμάτι από το 1971, όταν άκουσε στο Βαλαραϊσο τη σύνθεση δύο χιλιανών συνθετών, που ήταν βασισμένη στο «Canto General». Αμέσως μετά τη συναυλία, πήγε στα παρασκήνια για να συγχαρεί τους συντελεστές και τους είπε ότι θα έγραφε και εκείνος μουσική πάνω σ’αυτό το ποίημα.
Μόλις ο Μίκης επέστρεψε στο Παρίσι ξεκίνησε να δουλεύει πάνω στους στίχους του Νερούδα και κάλεσε τον Χιλιανό τον ποιητή, που ήταν τότε πρόξενος της Χιλής στο Παρίσι, στο στούντιο που δούλευε στη Rue Poliveau .
Ο Νερούδα ενθουσιάστηκε με τη σύνθεση και του ζήτησε να μελοποιήσει και άλλα ποιήματά του.
Η παρουσίαση των επτά πρώτων μερών του έργου έγινε στο Μπουένος Άιρες και στις χώρες της Νοτίου Αμερικής, όπου είχαν τεράστια απήχηση στο κοινό.
Στο Παρίσι παίχτηκαν πρώτη φορά το 1974 ενώ ολόκληρο το έργο “Canto General” ολοκληρώθηκε το 1981.
Αποτελούνταν από δέκα τρία μέρη και το πρώτη το εξετέλεσε η χορωδία της ραδιοφωνίας της Ανατολικής Γερμανίας με μια ορχήστρα δεκαπέντε οργάνων.
Τα επόμενα χρόνια, κυκλοφόρησαν πολλοί δίσκοι του «Canto General” με διαφορετικές χορωδίες.
Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε πρώτη φορά στη μεγάλη συναυλία που έδωσε ο Θεοδωράκης μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, τον Αύγουστο του 1975 στο Στάδιο Καραΐσκάκη.
Ο Θεοδωράκης αφιέρωσε το έργο στον φίλο και συνεργάτη του, Γιάννη Διδίλη, γιατί ήταν εκείνος που τον είχε παρακινήσει να ασχοληθεί, μετά την επιστροφή του στο Παρίσι, με το συγκεκριμένο έργο, το οποίο θεωρείται από τα καλύτερα της καριέρας του.
Με πληροφορίες από theodorakism/ mikistheodorakis.gr
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Πως ο Φιντελ Κάστρο επιβίωσε από 638 απόπειρες δολοφονίας. Εκρηκτικά πούρα, δηλητηριώδη χάπια, τοξική στολή κατάδυσης και άλλα ευφάνταστα σχέδια της CIA για την εξόντωση του Κουβανού ηγέτη… 
