Το περιστατικό συνέβη πριν από μερικές μέρες στην αρένα ταυρομαχιών «Las Ventas» στη Μαδρίτη.
Ο ταυρομάχος Λορέντζο Σάντσεζ με το σπαθί στο ένα του χέρι και την κόκκινη κάπα στο άλλο, μπήκε στην αρένα έτοιμος να αποτελειώσει τον ήδη πληγωμένο «αντίπαλό του». Σε ένδειξη δεξιοτεχνίας γύρισε την πλάτη.
Το ζώο όμως σε μια φρενήρη επίθεση τον πέταξε στον αέρα και του κάρφωσε το κέρατο στο αριστερό του πόδι και στο λαιμό.
Ενώ ο ταυρομάχος κρεμόταν ανάποδα με αίματα στο πρόσωπό του, ο ταύρος μαινόμενος τον πέταξε στο έδαφος και προσπάθησε να τον αποτελειώσει τραυματίζοντας τον και στο στήθος.
Ο Σάντσεζ άρχισε να ουρλιάζει από τον πόνο, ενώ το πλήθος φώναζε βλέποντας το αποτρόπαιο θέαμα. Ο τραυματισμένος ταυρομάχος προσπαθούσε να απομακρύνει το κεφάλι του ταύρου.
Αμέσως άλλοι ταυρομάχοι έσπευσαν στην αρένα για να απομακρύνουν τον μαινόμενο ταύρο.
Δείτε εδώ το βίντεο:
https://youtu.be/kvnJiYoAq7A
Το έθιμο των ταυρομαχιών
Οι ταυρομαχίες είναι το αρχαιότερο παραδοσιακό τελετουργικό θέαμα της Ισπανίας και ένα από τα αρχαιότερα σε ολόκληρο τον κόσμο. Τα τελευταία χρόνια έχει εξαπλωθεί και σε ισπανόφωνες χώρες της Αμερικής, όπως η Κολομβία.
Οι πρώτοι ταυρομάχοι ήταν πλανόδιοι διασκεδαστές που γυρνούσαν από χωριό σε χωριό και ταυρομαχούσαν με μικρόσωμους ταύρους, χωρίς όμως να τους σκοτώνουν. Αργότερα οι ταυρομαχίες έγιναν ένα παιχνίδι των ευγενών, οι οποίοι αντιμετώπιζαν τους ταύρους έφιπποι σε πρόχειρα κλεισμένες πλατείες.
Το 18ο αιώνα οι ταυρομαχίες σιγά-σιγά οργανώθηκαν και απέκτησαν κανόνες. Ήδη από το 1700 μ.Χ. οι ταυρομαχίες καταγράφονταν επίσημα, με τα ονόματα των Ταυρομάχων, ακόμα και των ταύρων.
Στη δεκαετία 1910-1920 έκαναν την εμφάνισή τους δυο ταυρομάχοι που οριοθέτησαν τη «χρυσή εποχή» της ταυρομαχίας στην Ισπανία. Ο Χουάν Μπελμόντε και ο Χοσέ Γκόμεθ «Χοσελίτο», θεωρούνται μέχρι σήμερα οι κορυφαίοι ταυρομάχοι όλων των εποχών.
Ο Μπελμόντε είναι αυτός που δημιούργησε τη σύγχρονη αισθητική του ταυρομάχου, ενώ ο Χοσελίτο διακρίθηκε για τις καινοτομίες που επέβαλλε στην οργάνωση του θεάματος, όπως η κατασκευή των μεγάλων αρένων και οι κανόνες για την επιλογή των ταύρων. Αυτοί οι δυο, μαζί με τον «Μανολέτε» που εμφανίστηκε μετά τον εμφύλιο, τη δεκαετία του ’40, αποτελούν την «Αγία Τριάδα» της ταυρομαχίας.
Η επιλογή των ταύρων
Οι ταύροι που χρησιμοποιούνται ζουν σε ειδικά ταυροφορβεία και είναι έτοιμοι για ταυρομαχίες μόλις γίνουν τεσσάρωψν ετών.
Σε ηλικία δύο ετών δοκιμάζονται σε λιβάδια, όπου έφιπποι τους ρίχνουν κοντάρια μέχρι να πέσουν κάτω. Εάν ο ταύρος σηκωθεί, τότε θεωρείται κατάλληλος για ταυρομαχίες, εάν όχι τότε οδηγείται στα σφαγεία.
Ο ταύρος, πριν να έρθει σε επαφή με τον ταυρομάχο στην αρένα, είναι γεμάτος ατσαλένια καρφιά στη ράχη του.
Ο ταυρομάχος δεν είναι μόνος του στην αρένα, έχει βοηθούς, τους πεόνες, που καρφώνουν βέλη στη ράχη του ταύρου και αν χρειαστεί παρεμβαίνουν για να σώσουν τον ματαντόρ.
Ο ταυρομάχος κάνει τα λεγόμενα περάσματα για να ενθουσιάσει τους θεατές και να κερδίσει το χειροκρότημα τους.
Όταν ο ταύρος φτάσει στο τελευταίο στάδιο της αντοχής του, ο ταυρομάχος τον αποτελειώνει με το κυρτό ξίφος του.
Σε κάθε ταυρομαχία σκοτώνονται περίπου έξι ταύροι και ο ταυρομάχος παίρνει από τον ταύρο που σκοτώνει το ένα ή και τα δύο αυτιά ή ακόμα και την ουρά, σαν τρόπαια της νίκης του.
Το έθιμο από πολλές χώρες και οργανώσεις θεωρείται βάρβαρο, αλλά οι Ισπανοί επιμένουν, καθώς υπάρχει φανατικό κοινό και είναι και μέρος της εθνικής τους κουλτούρας.
