Σύμφωνα με Για τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο κάλυψε το προσφυγικό και την οικονομική κρίση στην Ελλάδα, η βρετανική εφημερίδα Guardian επέλεξε τον Έλληνα φωτογράφο Γιάννη Μπεχράκη ως τον καλύτερο του 2015.
«Καλύπτω τις ιστορίες των προσφύγων και των μεταναστών για πάνω από 25 χρόνια, όμως αυτή η χρονιά ήταν διαφορετική: οι πρόσφυγες έρχονται στη χώρα μου» δηλώνει ο Γιάννης Μπεχράκης.
«Κάθε βράδυ ερχόντουσαν δυο βάρκες. Όλοι τους οι επιβαίνοντες ήταν φοβισμένοι, γιατί δεν ήξεραν πώς θα αντιδράσει η αστυνομία και οι ντόπιοι. Μικρά σκάφη εξακολουθούσαν να έρχονται, ακόμα κι όταν υπήρξε κακοκαιρία, αφού οι τουρκικές ακτές απέχουν μόλις 4 -5 ναυτικά μίλια», προσθέτει.
«Πέρυσι ήμουν στο Σουρούκ, στα σύνορα της Τουρκίας με την Συρία και κατέγραφα τους χιλιάδες Κούρδους που άφηναν την πόλη τους, το Κομπάνι. Φέτος στη Λέσβο συνάντησα έναν άνδρα που με αναγνώρισε ‘τα κατάφερα φίλε μου, τα κατάφερα’, μου είπε», λέει ο Γιάννης Μπεχράκης, περιγράφοντας μία από τις πολλές εμπειρίες του.
«Η μικρότερη πρόκληση φέτος ήταν να βγάλεις φωτογραφίες. Η μεγαλύτερη μάχη ήταν η συναισθηματική, μπροστά σε αυτήν τη θλιβερή κατάσταση που βλέπεις ξανά και ξανά», τονίζει.
Αναφερθείς στα όσα έζησε στη Λέσβο, σημειώνει πως όλα ήταν ήρεμα στο νησί πριν αρχίσει η θερινή σεζόν. «Περίμενα δύο ή τρεις βάρκες την νύχτα, άκουγα τις μηχανές από την παραλία και τα πρωινά πήγαινα στο εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο Captain Elias όπου έβρισκαν καταφύγιο οι πρόσφυγες και τους φωτογράφιζα.
«Ξεκινούσα από τις 6:30 το πρωί και δεν σταματούσα πριν τις 11 το βράδυ ή τα μεσάνυχτα, ενώ οι βάρκες έρχονταν μέσα στη νύχτα. Σταματούσα μόνο το μεσημέρι, γιατί ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός, αρχειοθετούσα τις φωτογραφίες και συνέχιζα μετά τις 4».
«Μια μέρα φωτογράφιζα μια βάρκα, όταν παρατήρησα κίνηση στο νερό. Νόμιζα ότι κάποιος είχε βουτήξει στο νερό. Εστίασα με τηλεφακό και τότε είδα το δελφίνι. Το δελφίνι πηδούσε σχεδόν μπροστά από τη βάρκα. Ήταν μαγική στιγμή. Έμοιαζε σαν το δελφίνι να έδειχνε το δρόμο και να καλοσώριζε τους ανθρώπους», λέει.
«Κανένας δεν περίμενε τόσο πολλούς ανθρώπους. Αλλά οι περισσότεροι Έλληνες έχουν την προσφυγιά στο αίμα του και οι ντόπιοι συνειδητοποιούν ότι το μόνο που θέλουν οι πρόσφυγες από την Ελλάδα είναι να περάσουν από αυτήν. Θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στους εθελοντές. Υπάρχει ακόμα ανθρωπιά!».
«Το συναισθηματικό κομμάτι της υπόθεσης είναι πολύ δύσκολο. Υπέφερα από εφιάλτες και δεν μπορούσα να κοιμηθώ, ένιωθα ένοχος που δεν μπορούσα να κάνω κάτι παραπέρα να βοηθήσω».
Μεταξύ άλλων, αναφερθείς και στην οικονομική κρίση είπε: «Είναι πολύ δύσκολο να δουλεύεις ένα τέτοιο θέμα τη χώρα σου καθώς η είναι έντονη η συναισθηματική πίεση που νιώθεις όταν βλέπεις τους φίλους και την οικογένειά σου να υποφέρουν. Καλύπτω την κρίση από το 2010. Στην 28 ετών καριέρα μου στο Reuters δεν είχαν ποτέ σκεφτεί ότι θα καλύψω μια τέτοια καταστροφή στη χώρα μου. Ήταν πάντα ένας εφιάλτης στο μυαλό μου».
