Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο αιμοδιψής Σίνης έπιανε ανύποπτους ταξιδιώτες και τους έδενε από τα πόδια στις κορυφές δύο λυγισμένων πεύκων. Μόλις οι κορμοί απελευθερώνονταν, έπαιρναν ξανά την όρθια θέση τους, σκίζοντας το κρεμασμένο θύμα στα δύο, από το υπογάστριο μέχρι τους ώμους.
Στον πραγματικό κόσμο, οι βασανιστές προτιμούσαν κατά κανόνα τις τεχνολογικά «προηγμένες» μεθόδους, από την κρεμάστρα και τους δακτυλοσφικτήρες μέχρι τις ηλεκτρικές εκκενώσεις.
Δεν απέκλειαν όμως τις δυνάμεις της φύσης. Το φρικτό βασανιστήριο που χρησιμοποιούσε ο Σίνης βρήκε τον απόηχό του σε ένα μεσαιωνικό γαλλικό έπος.
Το «Άσμα του Ρονάλδου» και ο φρικιαστικός θάνατος του ιππότη Γκανελόν
Το «Άσμα του Ρονάλδου» περιγράφει την τιμωρία του Γκανελόν, του πρώην ευνοούμενου ιππότη που είχε προδώσει τον κύριό του, τον Ρονάλδο, τη χώρα του και ολόκληρη τη χριστιανοσύνη. Αφού πρώτα αγνόησαν επιδεικτικά τις ικεσίες του για επιείκεια, τον έδεσαν από τους καρπούς των χεριών και τους αστραγάλους στις σέλες τεσσάρων ατίθασων αλόγων.
Τέσσερις ιππείς ανέβηκαν στα άλογα και ξεκίνησαν καλπάζοντας προς τέσσερις διαφορετικές κατευθύνσεις. Έτσι, ο ιππότης κυριολεκτικά διαμελίστηκε.
Οι «Rurales» έδρασαν κατά τη δικτατορία του μεξικανού Ντίας
Αυτή η τιμωρία μπορεί να μην ήταν το ίδιο μυθική με εκείνη που επέβαλλε ο Σίνης, ωστόσο τα βασανιστήρια είχαν πάντα την τάση να μιμούνται μυθιστορηματικά πρότυπα.
Το 1781, στο ισπανοκρατούμενο Περού, όταν μετά από μήνες σκληρών μαχών οι κατακτητές κατάφεραν να καταπνίξουν την επικίνδυνη εξέγερση του Χοσέ Γκαμπριέλ Κοντορκάνκι, έπρεπε να τιμωρήσουν τον ηγέτη της εξέγερσης. Ο Κοντοράνκι είχε μικτή ισπανική και ινδιάνικη καταγωγή.
Από την ινδιάνικη πλευρά του καταγόταν από την παλιά βασιλική οικογένεια των Ίνκας, γι΄ αυτό και μέχρι τότε οι Ισπανοί τον χρησιμοποιούσαν σαν ηγέτη- μαριονέτα.
Η προσπάθειά του να κερδίσει πραγματική ελευθερία για τη χώρα του θεωρήθηκε εσχάτη προδοσία. Ο κυβερνήτης διέταξε να διαμελιστεί το κορμί του από άλογα κατά το πρότυπο του Γκανελόν.
Απεικόνιση του Μαζέπα από τον Jean Louis Théodore Géricault
Στη Βοσνία
Μια πολύ πιο πρόσφατη εκδοχή αυτής της εκτέλεσης βρίσκεται σε μαρτυρία ενός κρατουμένου στο στρατόπεδο Ομάρσκα της Βοσνίας, όπου οι Σέρβοι φυλάκιζαν νεαρούς μουσουλμάνους ανάμεσα στο 1992 και στο 1993:
«Ο μάρτυρας δήλωσε ότι ένας νεαρός μουσουλμάνος από το Κόζαρατς, κάτοχος ενός μοτοποδηλάτου Σουζούκι, βασανίστηκε μπροστά σε άλλους κρατουμένους. Τον χτύπησαν αλύπητα σε ολόκληρο το σώμα και του έσπασαν όλα τα δόντια. Μετά, οι φρουροί έδεσαν ένα σύρμα σφιχτά γύρω από τους όρχεις του και την άλλη άκρη στο μοτοποδήλατο του θύματος. Ένας φρουρός ανέβηκε στο μοτοποδήλατο και απομακρύνθηκε με ταχύτητα».
Στο Μεξικό
Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο μεξικανός δικτάτορας Πορφίριο Ντίας, ήταν ανελέητος στην αντιμετώπιση κάθε είδους διαμαρτυρίας και ιδιαίτερα από τους ανυπότακτους Ινδιάνους Γιάκι.
Το έργο αυτό το ανέλαβε η αγροτική αστυνομία, οι διαβόητοι Ρουράλες, ένα πλήθος αλητών με το αστέρι του νόμου στο πέτο. Η αγαπημένη τους ενασχόληση ήταν να θάβουν τους αιχμαλώτους τους μέχρι το λαιμό και αν τους τσαλαπατάνε από πάνω με τα πέταλα των αλόγων τους.
Ο ωραίος Κοζάκος
Μια άλλη τιμωρία που εκμεταλλευόταν τη δύναμη του αλόγου, ήταν εκείνη που επέβαλε στα μέσα του 17ου αιώνα ο πολωνός βασιλιάς Καζιμίρ στον ωραίο νεαρό ηγέτη των Κοζάκων, Ιβάν Στεπάνοβιτς Μαζέπα, όταν ανακάλυψε ότι ο Κοζάκος είχε συνάψει ερωτικές σχέσεις με τη Θηρεσία, την όμορφη νεαρή σύζυγο ενός πολωνού κόμη.
Ο βασιλιάς έβαλε να δέσουν τον Κοζάκο χειροπόδαρα και να τον στερεώσουν στην πλάτη ενός άγριου κι ατίθασου αλόγου, το οποίο έφυγε καλπάζοντας προς την απέραντη στέπα. Στο περίφημο ποίημα του Μπάιρον «Μαζέπα», γραμμένο το 1819, το άλογο τελικά καταρρέει και ο Μαζέπα καταφέρνει να απελευθερωθεί και να επιστρέψει ασφαλής στη βάση του.
Ινδία. Διαμελισμός από ελέφαντα
Τα άλογα δεν είναι τα μόνα ζώα που έχουν χρησιμοποιηθεί σε βασανιστήρια. Στην Ινδία, το παραδοσιακό υποζύγιο είναι ο ελέφαντας. Το 1814, μια εφημερίδα της Βομβάης δημοσίευσε την παρακάτω περιγραφή μιας εκτέλεσης στην Μπαρόντα:
«Ο άντρας ήταν δούλος, και δυο μέρες πριν είχε δολοφονήσει τον αφέντη του, αδερφό ενός ντόπιου προύχοντα ονόματι Αμίρ Σαχίμπ. Γύρω στις έντεκα το πρωί έβγαλαν τον ελέφαντα με μόνο τον οδηγό στη πλάτη του, κι ολόγυρα συγχωριανούς με κοντάρια στα χέρια. Ο εγκληματίας τοποθετήθηκε τρία μέτρα πίσω από τον ελέφαντα, στο έδαφος , με τα πόδια δεμένα με τρία σκοινιά περασμένα σε ένα χαλκά στερεωμένο στο πίσω δεξί πόδι του ζώου. Με κάθε βήμα που έκανε ο ελέφαντας, τον τίναζε προς τα εμπρός, και μετά από δέκα περίπου βήματα είχε εξαρθρώσει κάθε μέλος του σώματός του. όταν ο ελέφαντας είχε προχωρήσει γύρω στα 500 μέτρα, το σώμα του δούλου είχε κυριολεκτικά κομματιαστεί. Ο άνθρωπος ωστόσο, αν και ήταν βουτηγμένος στη λάσπη, είχε τις αισθήσεις του και ούρλιαζε από τους φριχτούς πόνους. Αφού βασανίστηκε με αυτόν τον τρόπο περίπου μια ώρα, τον μετέφεραν έξω από την πόλη, όπου ο οδηγός του ελέφαντα τού έδωσε εντολή να πατήσει και να λιώσει το κεφάλι του εγκληματία.
Ένας ελέφαντας σε ρόλο εκτελεστή στην Ινδία, όπως τον ζωγράφισε ένας γάλλος περιηγητής το 1871
Πηγή: Βασανιστήρια, το έπος της ανθρώπινης κτηνωδίας, του Μάϊκλ Κέριγκαν, Εκδόσεις Γνώση.
