(Το έγκλημα έγινε στην Κύπρο και οι πρωταγωνιστές της ιστορίας αναφέρονται με αρχικά για ευνόητους λόγους καθώς τα γεγονότα είναι σχετικά πρόσφατα).
Το απόγευμα της 23ης Μαΐου 1960 τρία αδέλφια και άλλα τέσσερα παιδάκια της γειτονιάς έπαιζαν στην αυλή του σπιτιού τους στην περιοχή της Ομορφίτας, πίσω από το Δημοτικό Σχολείο Νεάπολης.
Τα παιδιά διασκέδαζαν αμέριμνα. Κάποια στιγμή, γύρω στις 7μιση, ένας άντρας ηλικίας 40-50 ετών περίπου, σταμάτησε με το ποδήλατο μπροστά στην αυλή.
Απευθύνθηκε πρώτα στον 6χρονο.
«Έλα να σε ανεβάσω στο ποδήλατο να πάμε ως το σπίτι μου, να ανέβεις πάνω στο παραθύρι να μπεις μέσα να μου ανοίξεις γιατί εξέχασα τα κλειδιά μου». Ο μικρός αρνήθηκε. Όμως, ο άντρας επέμεινε και απηύθυνε την ίδια ερώτηση στην 7χρονη Φ.Κ. η οποία δέχτηκε να βοηθήσει τον ξένο.
Τα άλλα παιδάκια παρέμειναν στην αυλή περιμένοντας την αδελφή τους να επιστρέψει, όμως οι ώρες πέρναγαν και η 7χρονη παρέμενε άφαντη.
Τότε αποφάσισαν να ειδοποιήσουν τη μητέρα τους, η οποία έκπληκτη απ΄ όσα άκουσε έτρεξε προς το Σωματείο του Ολυμπιακού για να ζητήσει βοήθεια. Όλοι οι κάτοικοι του Τράχωνα και της Νεάπολης έτρεξαν προς αναζήτηση της μικρής 7χρονης.
Μαζί με τους αστυνομικούς, οι κάτοικοι ξεχύθηκαν στις γύρω περιοχές όμως η αναζήτηση ήταν μάταια. Τρεις ώρες αργότερα κάποιος κάτοικος τους είπε πως είδε έναν ποδηλάτη με μια μικρή πάνω στο ποδήλατο να κατευθύνεται δυτικά του Τράχωνα.
Οι έρευνες στράφηκαν προς την περιοχή Κερμίας-Μιντζελιού.
Νεκρή σε ένα χαρτόκουτο
Γύρω στις 12:30 τα μεσάνυχτα, βρήκαν την άτυχη 7χρονη νεκρή μέσα σε ένα χαρτόκουτο.
Ήταν κάτω από μια γέφυρα μεταξύ του τουρκικού χωριού Μιντζέλι και του Ιπποδρόμου Λευκωσίας,
Η εικόνα ήταν αποκρουστική.
Το μικρό κοριτσάκι που λίγες ώρες πριν έπαιζε με τα αδέλφια της, βρισκόταν τώρα μέσα στο χαρτόκουτο με πληγωμένα χείλη, πρησμένη κοιλιά, μαχαιρωμένο μάγουλο και χωρίς παντελόνι. Πάνω στο νεκρό της σώμα βρισκόταν μια πέτρα.
Η αστυνομία αναζητούσε πλέον τον άντρα με το ποδήλατο, που είχε απαγάγει, είχε βιάσει και δολοφονήσει το μικρό κοριτσάκι.
«Η δασκάλα μου με έμαθε αγαπάτε αλλήλους»
Στις 5 Αυγούστου ξεκίνησε η δίκη για το αποτρόπαιο έγκλημα που συγκλόνισε το παγκύπριο.
Πρώτη κατέθεσε μία δεκάχρονη φίλη του θύματος.
«Θυμάμαι τη μέρα που εξαφανίσθηκε η Φ. Το απόγευμα πήγα να παίξω μαζί της και τη βρήκα να παίζει με τα αδέλφια της και κάποια άλλα παιδιά της γειτονιάς. Ενώ παίζαμε επρόσεξα ένα πρόσωπο με το ποδήλατό του να πηγαινοέρχεται εκεί στην Ομορφίτα και να συνομιλεί με ένα βοσκό. Μετά μας πλησίασε. Ερώτησε ποιος μπορεί να πάει να τον βοηθήσει να ανοίξει το σπίτι του και να του δώκει ένα σελίνι.
“Κόρη πάεις;”, είπε στη Φ. αλλά εκείνη δεν απάντησε.
Εξαναρώτησεν την και απλά εκούνησε το κεφάλι της καταφατικά. Ο αδελφός της είπε της να μην πάει, γιατί θα τη σκοτώσει και η Φ. είπεν του “Δεν θα με σκοτώσει. Θα πάω να δώσω το κλειδί εδώ κοντά, θα πάρω το σελίνι και θα πάμε να αγοράσουμε πράματα. Η δασκάλα μου με έμαθε το αγαπάτε αλλήλους”. Μετά επήρεν την Φ. έβαλεν την στο ποδήλατο κι έφυεν».
Ο άνθρωπος με το ποδήλατο
Η 10χρονη Μ. Χ. συνέχισε την κατάθεσή της, μέχρι που αναγνώρισε τον ύποπτο.
«Ήταν ψηλός και περίπου 40 χρόνων. Το ποδήλατό του είχε πράσινο χρώμα ξεθωριασμένο, έμοιαζε με αυτό που βλέπω στο δικαστήριο. Είχε και μια τσάντα σαν αυτήν που βλέπω».
Ο Δικαστής σταματά και τη ρωτά: «Βλέπεις πουθενά στο δικαστήριο αυτόν που οδηγούσε το ποδήλατο;» Η 10χρονη κοιτώντας γύρω της εντοπίζει ένα πρόσωπο και δείχνει «Μοιάζει του!».
Ήταν ένας Τουρκοκύπριος, ετών 46. Στο πρόσωπο του κατηγορουμένου, αναγνώρισαν άλλοι πέντε μάρτυρες, παιδιά και ενήλικες, τον «άνθρωπο με το ποδήλατο».
Η δίκη έληξε στις 22 Μαΐου 1961 με την αθώωση του Τουρκοκύπριου Μ.Μ. αφού το Κακουργιοδικείο αποφάσισε πως οι μαρτυρίες «δεν ήσαν ικανοποιητικές». Κανείς δεν τιμωρήθηκε ποτέ για το έγκλημα.
Διαβάστε επίσης στη ΜτΧ: Το έγκλημα στην Κερύνεια όταν ο σύζυγος δολοφόνησε την έγκυο γυναίκα του και σκηνοθέτησε τον ξυλοδαρμό του για άλλοθι
