Τον Αύγουστο του 1974 ο 25χρονος Φιλίπ Πετίτ πραγματοποιεί ένα παράτολμο εγχείρημα. Διασχίζει περπατώντας πάνω σε τεντωμένο σύρμα τα 61 μέτρα που χώριζαν τους Δίδυμους Πύργους . Οι περαστικοί έβλεπαν με έκπληξη και δέος τον σχοινοβάτη να περπατά 417 μέτρα πάνω από τα κεφάλια τους.
Για τον Φιλίπ το «καλλιτεχνικό έγκλημα» όπως χαρακτηρίστηκε, ήταν όνειρο ζωής. Λίγα χρόνια νωρίτερα, το 1968, περιμένοντας στον προθάλαμο ενός οδοντιατρείου διάβασε σε περιοδικό για την κατασκευή του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου.
Ο Φιλίπ που είχε ήδη αρχίσει από τα 16 του να ακροβατεί, το πήρε αμέσως απόφαση: «θα περπατήσω ανάμεσα στους Πύργους».
«Θυμάμαι κάθε στιγμή αυτής της διαδρομής» έλεγε πρόσφατα στον Guardian κι ας είχαν περάσει πάνω από 40 χρόνια.
Επί έξι χρόνια προετοιμαζόταν για τη στιγμή που θα ανέβαινε στον έναν πύργο και θα περνούσε απέναντι.
Έμαθε τα πάντα για τα κτίρια και την κατασκευή τους και έκανε προπονήσεις σε άλλα διάσημα μέρη όπως η Notre Dame και στο Sydney Harbour Bridge.
Για τον σχεδιασμό της «βόλτας» του στους Δίδυμους Πύργους ο Φιλίπ έπρεπε να συνυπολογίσει την ταλάντωσή τους, την επίδραση του ανέμου στο σύρμα στο συγκεκριμένο ύψος, πώς θα στερεώσει το σύρμα στο κενό ανάμεσά τους και το βασικότερο: πώς θα ανέβει στην ταράτσα μαζί με τους συνεργάτες του και τον εξοπλισμό που κουβαλούσαν.
Ταξίδεψε πολλές φορές στη Νέα Υόρκη για να μελετήσει τους πύργους από κοντά, όσο ήταν υπό κατασκευή.
Μαζί με τους συνεργάτες του κατάφεραν αρκετές φορές να ανέβουν και να κρυφτούν στους ορόφους των κτιρίων, απ’ όπου μπορούσαν να μελετήσουν τα μέτρα ασφαλείας που έπρεπε να πάρουν και να βρουν το κατάλληλο μέρος που θα έδεναν το σύρμα.
Ο Φιλίπ σκαρφίστηκε διάφορα τεχνάσματα για να εξασφαλίσει πρόσβαση στα κτίρια.
Έφτιαξε πλαστές ταυτότητες για τον εαυτό του και τους συνεργάτες τους με τις οποίες θα συστήνονταν ως εργολάβοι που είχαν αναλάβει την εγκατάσταση ηλεκτροφόρου φράχτη στην οροφή. Παρατήρησε πολύ προσεχτικά τα ρούχα που φορούσαν οι εργαζόμενοι στις κατασκευές και τα υλικά που μετέφεραν. Σημείωσε με ακρίβεια τις ώρες άφιξης και αναχώρησης των υπαλλήλων ώστε να ξέρει πότε θα μπορεί να ανέβει στην οροφή.
Καθώς η ημερομηνία που είχε βάλει στόχο πλησίαζε, ο Φιλίπ εμφανίστηκε ως δημοσιογράφος ενός γαλλικού περιοδικού αρχιτεκτονικής που ήθελε να πάρει συνέντευξη από τους εργάτες. Έτσι, κατάφερε να ανέβει στην οροφή ώστε να κάνει περισσότερες παρατηρήσεις.
Τα ξημερώματα της 7ης Αυγούστου του 1974 ο Πετίτ κατάφερε και ανέβηκε στην οροφή του νότιου πύργου. Το ίδιο έκαναν και οι φίλοι του στον βόρειο απ’ όπου πέταξαν με βέλος την άκρη του σύρματος, για το οποίο προετοιμάζονταν επί μήνες.
Στις 7 το πρωί ο Φιλίπ πήρε ένα μεγάλο κοντάρι για ισορροπία, ανέβηκε στο σύρμα κι έκανε το πρώτο βήμα.
«Μετά από μερικά βήματα κατάλαβα ότι το σχοινί δεν είναι καλά στημένο. Αλλά σκέφτηκα ότι ήταν αρκετά ασφαλές» περιέγραφε αργότερα.
Σε 45 λεπτά διέσχισε την απόσταση 8 φορές! Κατά την διάρκεια της «βόλτας», σταμάτησε, ξάπλωσε, χόρεψε και χαιρέτησε τους χιλιάδες περαστικούς που τον παρακολουθούσαν από τους γύρω δρόμους, με κομμένη την ανάσα.
Στις ταράτσες των δύο κτιρίων έφτασαν αστυνομικοί που προσπάθησαν να τον πείσουν σταματήσει και να γυρίσει. Ο Φιλίπ τους αγνοούσε και «κατέβηκε» από το σύρμα όταν άρχισε να βρέχει. Οι αστυνομικοί τον συνέλαβαν. «Ήταν σκληροί αλλά κάποιοι μου ζήτησαν αυτόγραφο» θυμάται.
Όμως, ο εισαγγελέας της Νέας Υόρκης απέσυρε όλες τις κατηγορίες με αντάλλαγμα … δωρεάν παραστάσεις για παιδιά από τον Φιλίπ, στο Σέντραλ Πάρκ.
Του δόθηκε και πάσο διαρκείας για το παρατηρητήριο και τον κάλεσαν να βάλει την υπογραφή του στο σημείο απ’ όπου ξεκίνησε.
Το εγχείρημα του Πετίτ κάλυψαν όλα τα μέσα ενημέρωσης, όπως ήταν αναμενόμενο. Είχε γίνει πια διάσημος. Μερικά χρόνια αργότερα ο Γάλλος Πρόεδρος Σακ Σιράκ τον κάλεσε για μια παράσταση στον Πύργο του Άιφελ με αφορμή τον εορτασμό των 200 χρόνων από τη Γαλλική Επανάσταση. Ο Φιλίπ περπάτησε μπροστά σε 250.000 θεατές σε κεκλιμένο σχοινί 700 μέτρων που κατέληγε στο δεύτερο επίπεδο του Πύργου.
Εκτός από διάσημος έγινε και περιζήτητος για διαφημιστικά σποτ μεγάλων εταιριών οι οποίες του προσέφεραν τεράστια ποσά για να πρωταγωνιστήσει ως σχοινοβάτης. Αρνήθηκε όμως καθώς ένιωθε ότι αν δεχόταν δεν θα ήταν πια ο εαυτός του.
Η ιστορία του Πετίτ έγινε ντοκιμαντέρ με τίτλο Man on Wire το 2008 και ταινία με τίτλο The Walk το 2015.
