Στην αρχαία Ελλάδα, πριν τη διάνοιξη της διώρυγας της Κορίνθου, οι ναυτικοί προκειμένου να αποφύγουν τον γύρο της Πελοποννήσου, κατέφευγαν στη μέθοδο της διόλκησης.
Δηλαδή της ρυμούλκησης των πλοίων στο στενό τμήμα γης του ισθμού, με τη βοήθεια κορμών δέντρων.
Η διαδικασία αυτή ήταν κουραστική και χρονοβόρα.
Οι ναυτικοί όμως την προτιμούσαν, καθώς ο περίπλους της Πελοποννήσου απαιτούσε περισσότερο χρόνο.
Υπήρχε όμως και άλλος λόγος. Η Κόρινθος ήταν διάσημη, πέρα από τα εργαστήρια αγγείων και κρανών, και για τα «ιερά της Αφροδίτης».
Επρόκειτο για οίκους ανοχής, που εξυπηρετούσαν κάθε είδους ερωτική επαφή.
Οι οίκοι αυτοί ήταν τόσο διάσημοι σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο (χάρη στις ιστορίες των ναυτικών βέβαια), όσο και το Άμστερνταμ σήμερα, με τις «βιτρίνες του έρωτα».
Έτσι λοιπόν, όταν έσερναν τα καράβια στην στεριά, παράλληλα είχαν και το χρόνο να βρεθούν με τις ιερόδουλες.
Το εντυπωσιακό είναι, ότι η φράση άντεξε πολλές χιλιάδες χρόνια, παρά το γεγονός ότι στην Κόρινθο, εδώ και πολλούς αιώνες, ούτε καράβια σέρνουν, ούτε υπάρχουν ιερά του έρωτα.
Νίκος Γιαννόπουλος
ιστορικός
