Πηγή: 3.000 λέξεις και φράσεις παροιμιώδεις, του Τάκη Νατσούλη, εκδόσεις ΣΜΥΡΝΙΩΤΑΚΗΣ
Όταν οι Ενετοί έγιναν κύριοι της Πάργας, η διοίκησή τους υποχρεώθηκε να δίνει μια φορά τον χρόνο σε κάθε ελληνική οικογένεια από ενενήντα οκάδες αλάτι.
Δύο φορές τον χρόνο να τους προσκαλεί σε γεύματα με ποικιλία γλυκισμάτων.
Μία φορά τον χρόνο να στέλνει τους άρχοντες από 15 τηγανίτες, στους μη άρχοντες από 12 και στους ιερείς και δασκάλους από 36.
Επίσης, την εποχή που ωρίμαζαν τα αχλάδια, έπρεπε η διοίκηση να δίνει το δικαίωμα στους κατοίκους της Πάργας να γεμίζουν με αυτά τα σακίδιά τους, τα οποία είχαν όλα το ίδιο ακριβώς μέγεθος και σχήμα.
Παρ’ όλα αυτά, οι Ενετοί δεν κράτησαν ως το τέλος τη συμφωνία τους και μετά από κάποιο διάστημα σταμάτησαν να δίνουν και αλάτι και γλυκίσματα και τηγανίτες.
Το μόνο που διατήρησαν ήταν τα αχλάδια. Μια φορά τον χρόνο, λοιπόν, όλοι οι Έλληνες της Πάργας στέκονταν έξω από το διοικητήριο και περίμεναν να αρχίσουν τη διανομή τους. Πολλές φορές όμως τα αχλάδια δεν έφταναν για όλους κι έτσι άρχιζαν οι καβγάδες μεταξύ τους. Οι μεν κατηγορούσαν τους δε ότι είχαν φτιάξει μεγαλύτερα σακίδια.
Έτσι αναγκάζονταν να μετρήσουν το μέγεθος των σάκων για να δουν πόσο αχλάδια έπαιρνε ο καθένας. Από αυτό το περίεργο γεγονός βγήκε η φράση «θα σου μάθω πόσα απίδια βάζει ο σάκος», όταν θέλουμε να απειλήσουμε κάποιον.
