Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ γεννήθηκε στη Λα Μαντσά, την πατρίδα του Δον Κιχώτη.
Όπως και ο φαντασιόπληκτος ιππότης, έτσι και ο Αλμοδόβαρ, έπλαθε ιστορίες για να τις διηγηθεί στις αδερφές του, οι οποίες κρέμονταν απ’ τα χείλια του και τον παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα.
Είχε έμμονη με τον κινηματογράφο, έβλεπε όποια ταινία έφτανε στην μικρή πόλη που μεγάλωνε και εξιστορούσε την πλοκή στην οικογένειά του, βάζοντας πολλές δικές του ιστοριούλες, που δεν υπήρχαν στην ταινία.
Ο πατέρας του ήταν μουλαράς. Ένας λαϊκός και αγράμματος βιοπαλαιστής που δεν καταλάβαινε τις καλλιτεχνικές ανησυχίες του γιου του, ούτε και ήθελε να τις καταλάβει.
Αντιθέτως η μητέρα του, είχε μία εντυπωσιακή ευαισθησία και έφεση σε καλλιτεχνικά θέματα, που ενέπνευσε τον Πέδρο.
Συχνά αναφέρει, ότι εκείνη είναι ο λόγος που κατάφερε να δημιουργήσει τόσο δυνατούς, ρεαλιστικούς και περίπλοκους γυναικείους χαρακτήρες στις ταινίες του.
Είναι παγκόσμια πρωτοτυπία, αλλά ο σκηνοθέτης για να ευχαριστήσει τη μάνα του που τον στήριξε και να της δείξει την αγάπη του, της έδινε μικρούς ρόλους, μέχρι τον θάνατό της το 1999.
Οι καθολικοί ιερείς
Η βαθιά θρησκευόμενη οικογένεια Αλμοδόβαρ έστειλε τον Πέδρο σε καθολικό σχολείο, για να μάθει «γράμματα σπουδάματα του θεού τα πράγματα».
Αυτό που έμαθε όμως ήταν πόσο μεγάλη αδυναμία είχαν ορισμένοι ιερείς στα μικρά αγόρια.
Αν και ο ίδιος δεν κακοποιήθηκε ποτέ σεξουαλικά, είχε γίνει μάρτυρας σε περιστατικά παιδεραστίας.
Γνώριζε μάλιστα έναν ιερέα, που είχε δημιουργήσει ολόκληρο «χαρέμι με 20 μικρά αγόρια».
Ο Αλμοδόβαρ έδειχνε την περιφρόνησή του, αρνούμενος να φιλήσει το χέρι των ιερέων.
«Ήταν ένας κληρικός που ερχόταν επίτηδες πάντα μπροστά μου και με ανάγκαζε να φιλήσω το χέρι του. Μετά άρπαζε τα χέρια μου και δεν με άφηνε να φύγω, μέχρι να βάλω πραγματική δύναμη», έχει δηλώσει σε συνέντευξή του.
Η underground Μαδρίτη
Μετά την αποφοίτησή του, έφυγε για τη Μαδρίτη.
Η δικτατορία του Φράνκο είχε απαγορεύσει οποιοδήποτε είδος καλλιτεχνικής έκφρασης που αμφισβητούσε το κατεστημένο.
Ο Αλμοδόβαρ, που παραδεχόταν ανοιχτά την ομοφυλοφιλία του, δεν είχε καμία διάθεση να πάει «με τα νερά τους».
Βρήκε το διέξοδο του στους undergournd καλλιτεχνικούς κύκλους που λειτουργούσαν κρυφά στη Μαδρίτη.
Έγραφε άρθρα και σχεδίαζε σατιρικά, προκλητικά κόμικς για διάφορες εφημερίδες και περιοδικά.
Είχε μία εβδομαδιαία στήλη στην οποία υπέγραφε ως «η πορνοστάρ Πάτι Ντιφούζα». Η αρθρογραφία του είχε τεράστια απήχηση στο νεανικό και επαναστατικό κοινό.
Μία από τις καλλιτεχνικές του εκφράσεις ήταν το ντουέτο που έκανε με τον Φάμπιο ΜακΝαμάρα, γνωστό και ως «Φάνι».
Το συγκρότημα ονομαζόταν «Αλμοδόβαρ και Μακναμάρα». Στη σκηνή έβγαινε με διχτυωτά καλσόν, μαύρο eyeliner και περούκες.
Η μεγαλύτερη επιτυχία τους είχε ένα τίτλο εξίσου ανατρεπτικό με την εμφάνιση τους: «Ρούφα το μου».
Movida Madrilena
Μετά τον θάνατο του Φράνκο το 1975, η καλλιτεχνική σκηνή της Μαδρίτης ήρθε στο προσκήνιο.
Μαζί της, έφερε και τον νεαρό Πέδρο Αλμοδόβαρ, που τότε γύριζε τις πρώτες πειραματικές ταινίες του με μια κάμερα Super 8.
Τα στοιχεία που τον έκαναν διάσημο υπήρχαν από τότε στις ταινίες του: τραβεστί, ανατρεπτικοί χαρακτήρες, υπέροχοι διάλογοι, απρόβλεπτο σεξ, κραιπάλες και ξέφρενη νεολαία.
Το 1980, γύρισε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, με τίτλο «Η Πέπι, η Λούσι, η Μπομ και τα άλλα κορίτσια».
Πρωταγωνιστούσε η μούσα του, Κάρμεν Μάουρα, με την οποία θα συνεργαζόταν για τα επόμενα 10 χρόνια.
Χρειάστηκαν δύο χρόνια για να ολοκληρώσουν την ταινία, γιατί έκαναν γυρίσματα μόνο τα σαββατοκύριακα, καθώς τις καθημερινές ο Αλμοδόβαρ δούλευε στη δημόσια τηλεφωνική εταιρία.
Ο Αλμοδόβαρ πέτυχε και καταξιώθηκε με ταχύτητα.
Η απελευθέρωση της σεξουαλικότητας των Ισπανών εκπροσωπήθηκε επάξια μέσα από τις ταινίες του σκηνοθέτη.
Ο Αλμοδόβαρ έγινε διάσημος παγκοσμίως το 1988, όταν η ταινία του «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» ήταν υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας.
Αυτή ήταν και η τελευταία ταινία που γύρισε με την ηθοποιό Κάρμεν Μάουρα.
Η πολύχρονη συνεργασία τους έληξε απότομα, όταν ο Αλμοδόβαρ επέλεξε την Βικτόρια Αμπρίλ ως πρωταγωνίστρια για την επόμενη ταινία του, «Δέσε Με».
Δεν δικαιολόγησε ποτέ την απόφασή του στην Μάουρα και οι σχέσεις τους παρέμεναν ταραγμένες.
Συμφιλιώθηκαν, όταν ο σκηνοθέτης της παρέδωσε ένα κομμάτι από το τείχος του Βερολίνου, κατά τη διάρκεια μίας τελετής βράβευσης, που παρουσίαζε η Μάουρα.
Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ είναι ο διασημότερος σκηνοθέτης της Ισπανίας, πάνω στον οποίο έχει βασιστεί το σύγχρονο ισπανικό σινεμά.
Μουνκάσι. Ο φωτογράφος που «έσπασε» τη στατικότητα και έκανε τα μοντέλα να τρέχουν και να πηδούν. Ξεκίνησε από το αθλητικό ρεπορτάζ και δενόταν πάνω σε αμάξια για να φωτογραφήσει άλογα εν κινήσει…
