Κυβέλη Καστοριάδη (κόρη του Κορνήλιου Καστοριάδη) θα μπορούσε να είναι η «Αμελί», αλλά δεν είναι. Θα μπορούσε να είχε κάνει «σύγχρονα» τα γαλλικά κομμάτια που τραγουδάει, αλλά δεν τα έκανε. Θα μπορούσε ακόμα ακόμα και να φοβηθεί στην αναμέτρηση με την ιστορία τους, αλλά δεν φοβήθηκε.
Διάλεξε έναν συναρπαστικό και δύσκολο τρόπο να παρουσιάσει 13 κλασικά, στην πλειοψηφία τους, γαλλικά κομμάτια και ένα καινούριο.
Βασικό χαρακτηριστικό του πρώτου της άλμπουμ είναι η απλότητα και οι ερμηνείες της, που ακούγονται καθαρά. Είναι από εκείνες που τους ταιριάζει περισσότερο η λέξη «ερμηνεύτρια» και όχι «τραγουδίστρια». Η ατμοσφαιρική Κυβέλη μας ξεναγεί στο δικό της Παρίσι, όπου ζει μόνιμα, παρέα με δύο κορυφαίους μουσικούς.
Την Ντόρα Μπακοπούλου στο πιάνο και τον Ηρακλή Βαβάτσικα στο ακορντεόν. Το άλμπουμ έχει τίτλο Sous le ciel de Paris και κυκλοφορεί από τη Μικρή Άρκτο.
Πως είναι η ζωή στο Παρίσι σήμερα μετά και από την τρομοκρατική επίθεση;
Όσον αφορά την καθημερινότητα, επιφανειακά, μοιάζει να μην έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα: κόσμος στο δρόμο, φίσκα τα καφενεία και τα θέατρα, οι άνθρωποι σαν σαρδέλες στο μετρό. Αλλά δεν μπορείς να μπεις σε δημόσιο κτίριο χωρίς να ελέγξουν την τσάντα σου και να ανοίξεις το παλτό σου. Γενικότερα, αισθάνεσαι ένα σφίξιμο, μια κούραση και μια νευρικότητα που δεν ανήκουν στο πλαίσιο του φυσιολογικού. Επίσης, δεν ξέρεις ποτέ πότε θα βουρκώσουν απρόοπτα τα μάτια σου. Προσωπικά, χρειάστηκα λίγο χρόνο για να ξαναμπώ στο μετρό. Κυκλοφορούσα με τα πόδια και το λεωφορείο. Οι σειρήνες των ασθενοφόρων δεν ακούγονται ακριβώς το ίδιο. Αλλά πάνω κάτω οι Παριζιάνοι συνεχίζουν την ζωή τους όπως παλιά (εννοώ βεβαίως, όσοι δεν έχασαν κάποιο αγαπημένο πρόσωπο στην επίθεση). Το ωραίο που παρατήρησα στην γειτονιά μου είναι ότι άγνωστοι στο δρόμο σου χαμογελάνε και σου λένε καλημέρα. Υπάρχει ίσως μια μεγαλύτερη προσοχή και φροντίδα στον πλησίον σου. Πόσο θα διαρκέσει αυτό; Άγνωστο.
Γιατί επέλεξες στο δίσκο σου να ερμηνεύσεις μόνο γαλλικά κομμάτια;
Όλα ξεκίνησαν από μια ιδέα της Ντόρας Μπακοπούλου, για ένα πρόγραμμα με τραγούδια από τη Χρυσή εποχή του γαλλικού τραγουδιού που έγιναν κατ αρχήν συναυλία στο Φεστιβάλ της Αίγινας. Τα τραγούδια τα επέλεξα εγώ. Είναι τραγούδια με τα οποία μεγάλωσα. Τα ακούω και τα αγαπώ από τα παιδικά μου χρόνια. Κι ας μοιάζουν ολίγον καρτ ποστάλ, τα αισθάνομαι σαν κάτι πολύ δικό μου. Θυμάμαι βινύλια με παλιά δημοτικά γαλλικά τραγούδια που ερμήνευε ο Μοντάν, τραγούδια των Πρεβέρ και Κοσμά και ένα δίσκο της Πιάφ, που άκουγα συνέχεια (παρέα με ένα δίσκο της Ρεμπέτικης Κομπανίας, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…). Στην εφηβεία ανακάλυψα τον Μπρελ και τα τραγούδια της Ζυλιέτ Γκρεκό…
Υπάρχουν και άλλοι νέοι Έλληνες καλλιτέχνες εκεί; Έχουν έρθει τελευταία καλλιτέχνες από την Ελλάδα να μείνουν μόνιμα;
Nαι, βεβαίως. Δεν τους ξέρω όλους, οπότε θα σας μιλήσω γι αυτούς με τους οποίους συνεργάζομαι και που έχουν εγκατασταθεί τα τελευταία δέκα χρόνια, θα έλεγα. Ο εξαιρετικός κιθαρίστας Ορέστης Καλαμπαλίκης, με τον οποίο έχουμε κι ένα ντουέτο. Ο σκηνοθέτης Άρης Μπαφαλούκας, ο τραγουδιστής και τραγουδοποιός Ηλίας Παντελιάς, οι ηθοποιοί Δημήτρης Ντάσκας και Μαλαμετένια Γκότσι… Όλοι τους, ενώ έχουν εγκατασταθεί στο Παρίσι, πηγαινοέρχονται τακτικά… Λαμβάνω επίσης μηνύματα από νέους καλλιτέχνες που θέλουν να έρθουν στην Γαλλία και με ρωτάνε κάποιες πληροφορίες.
Υπάρχει κάποια τάση που βλέπεις να έρχεται στη μουσική;
Δεν ξέρω αν είμαι ακριβώς ο καταλληλότερος άνθρωπος για να απαντήσω σ’αυτήν την ερώτηση… Αισθάνομαι όμως ότι δημιουργούνται όλο και περισσότερο μείγματα από μουσικές παραδόσεις και τεχνικές που μέχρι τώρα φαίνονταν ασυμβίβαστες μεταξύ τους. Περισσότερα πειράγματα και πειράματα στο ύφος και στον ήχο. Αλλά δεν ξέρω κατά πόσο είναι καινούργιο αυτό…
Η αισθητική καταλαμβάνει πολύ χώρο στην καθημερινότητά σου;
Ναι, καταλαμβάνει αρκετά μεγάλο χώρο. Μέχρι ανοησίας, κάποιες φορές: έχω μια τάση να προτιμώ το όμορφο από το πρακτικό. Από την άλλη, δεν ξέρω αν θα μας σώσουν η τέχνη και η ομορφιά (φοβάμαι πως δεν αρκούν, δυστυχώς), αλλά μου φαίνονται απαραίτητες για την ευεξία και την ηρεμία την ανθρώπινης ψυχής. Ένα μπουκέτο λουλούδια σε ένα βάζο μπορεί πραγματικά να επηρεάσει την διάθεσή μου! Η λιτότητα που έχει ο δίσκος σου είναι χαρακτηριστικό σου γενικά; Θα έλεγα γενικώς πως ναι. Είμαι οπαδός της λιτότητας στην μουσική γιατί πιστεύω ότι ένα καλό τραγούδι αρκεί από μόνο του, δεν χρειάζεται ο τραγουδιστής ή ο μουσικός να το διανθίζει με εφέ για να το υποστηρίξει. Αρκεί να το πει με όλη του την καρδιά και να είναι απόλυτα παρόν την στιγμή που το ερμηνεύει. Θα πω κάτι που έχει χιλιοειπωθεί, αλλά που το πιστεύω: ο τραγουδιστής εξυπηρετεί το τραγούδι, και όχι το αντίθετο.
Εκτός από τη μουσική φαίνεται να αγαπάς και άλλες τέχνες…
Ναι, πρόσφατα έχω ασχοληθεί και με το θέατρο… Έχω βγάλει μια σχολή θεάτρου πριν κάποια χρόνια, γιατί ήθελα να εμπλουτίσω το τραγούδι, αλλά εντέλει μου άρεσε και το θέατρο καθαυτό… Πέρυσι συμμετείχα στη θεατρική παράσταση Ματαρόα, η διάτρητη μνήμη που παίχτηκε από ελληνο-γαλλικό θίασο στο Θέατρο του Ήλιου στο Παρίσι. Και εξακολουθώ να παίζω θέατρο σε μια παράσταση που συνέγραψα με μία φίλη μου υψίφωνο, ένα χιουμοριστικό μιούζικαλ, με τίτλο Oh My Glotte!
Τι κρατάς από τον πατέρα σου;
Την ελπίδα πως ο άνθρωπος είναι ικανός να βρει μια άλλη κοινωνία από αυτήν που ζούμε αυτή τη στιγμή και που είναι αυτοκαταστροφική για την ίδια την ανθρωπότητα. Και φυσικά, μερικά γαλλικά τραγούδια…
* Η Κυβέλη Καστοριάδη θα εμφανιστεί στον Ιανό την Τρίτη στις 22/12/2015
Πηγή: www.musicpaper.gr
