Το 1904 ο δικηγόρος και γόνος της πλούσιας οικογένειας από τη Σεβίλλη Carlos Luis de Funès de Galarza, έφευγε με λίγα πράγματα, από την Ισπανία για τη Γαλλία.
Μαζί του ήταν η πλούσια θυγατέρα των μαρκησίων και πολιτικών de Galarza, Leonor Soto Reguera.
Τη γυναίκα που είχε κλέψει για να παντρευτεί, επειδή οι γονείς τους δεν ενέκριναν το γάμο τους.
Δέκα χρόνια μετά έκαναν ένα γιο, τον «Φουφού». Ήταν ο περίφημος Λουί ντε Φινές που έγραψε τη δική του ιστορία στο θέατρο και στον κινηματογράφο.
‘Έπαιξε σε μερικές από τις μεγαλύτερες κωμωδίες όλων των εποχών, όπως το «Χωροφύλακα του Σαν Τροπέ», τον «Φαντομά», την κωμωδία-θρίλερ «Le Corniaud», το «La Grande Vadrouille», το «Aventures de Rabbi Jacob», που έκοψαν εκατομμύρια εισιτήρια εντός και εκτός Γαλλίας.
Ο πιανίστας που έπαιζε σε καμπαρέ για τουρίστες
Ο Λουί από μικρός έμαθε πιάνο.
Τελείωσε το φημισμένο λύκειο Condorcet στο Παρίσι, όπου είχε συμμαθητές τον σκηνοθέτη Ζαν Κουστό, τον ακαδημαϊκό Κλοντ Λεβί Στρος, τον φιλόσοφο Πολ Βαλερί και τον εκπληκτικό συγγραφέα και κριτικό Μαρσέλ Προυστ.
Μετά το σχολείο γράφτηκε στη σχολή βυρσοδεψίας, αλλά οι συνεχείς καυγάδες και η αυθάδης συμπεριφορά του, οδήγησαν στην οριστική απόβολή του.
Το ίδιο συνέβαινε και στις διάφορες δουλειές που έκανε, όπως φωτογράφος, εργάτης σε βιομηχανία και υπάλληλος γραφείου. Τον έδιωχναν είτε λόγω χαρακτήρα είτε λόγω τεμπελιάς.
Μια από τις δουλειές που έκανε με επιτυχία ήταν στο καμπαρέ Pigalle, στα «κόκκινα φανάρια» της τουριστικής περιοχής του Παρισιού.
Κάθε φορά που έπαιζε, έκανε διάφορες περίεργες γκριμάτσες στους πελάτες, που ξεσπούσαν σε γέλια.
Τελικά γράφτηκε στη σχολή φωτογραφίας και κινηματογράφου, που σήμερα ονομάζεται Εθνική Ανώτατη Σχολή Louis-Lumière.
Οι τρέλες του όμως δεν είχαν σταματημό. Μετά από ένα χρόνο αποβλήθηκε και από αυτή τη σχολή, επειδή παραλίγο να βάλει φωτιά στις εγκαταστάσεις, θέλοντας να κάνει ένα αστείο.
Ωστόσο, είχε προλάβει να κάνει μερικές καλές φιλίες, όπως με τον ηθοποιό Ντανιέλ Ζελίν, που αργότερα θα τον βοηθούσε να αρχίσει τη κινηματογραφική του καριέρα.
Το 1936 σε ηλικία 22 ετών, ο Λουί Ντε Φινές παντρεύτηκε για πρώτη φορά και χώρισε μετά από έξι χρόνια.
Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε αρχίσει και ο Φουφού στο κατεχόμενο Παρίσι, συνέχιζε τις σπουδές στο πιάνο. Τα βράδια έπαιζε πάντα στο καμπαρέ και στο μεταξύ είχε ξαναπαντρευτεί με τη γραμματέα Μπαρθελεμί Ντε Μοπασάν. Μαζί της έζησε μέχρι τον θάνατό του το 1983.
Η Μπαρθελεμί όχι μόνο θα του χάριζε την οικογενειακή ασφάλεια, αλλά και την επαγγελματική, καθώς ήταν η ατζέντισσα και αυτή που θα διαχειριζόταν την καλλιτεχνική καριέρα του.
Μέσα από τις 150 ταινίες που έπαιξε ο Λουί Ντε Φινές, έλαμψε με το ταλέντο του.
Στην Ελλάδα οι κριτικοί κινηματογράφου συχνά τον αποκαλούσαν ως τον Θανάση Βέγγο της Γαλλίας, που χάριζε αστείρευτο γέλιο.
Τα πρώτα του βήματα τα έκανε μετά από ενθάρρυνση της δεύτερης συζύγου του και του φίλου του Ντανιέλ Ζελίν.
Το 1945 έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο σε ηλικία 31ενός ετών.
Αρχικά έγινε γνωστός για τους χαρακτήρες που ερμήνευσε σε ταινίες, όπως: «Αντώνιος και Αντουανέττα», «Το δηλητήριο», «Οι Ουσσάροι», «Διασχίζοντας το Παρίσι».
Στις δεκαετίες ’60 και ’70, οπότε μεσουράνησε και έγινε γνωστός στην Ευρώπη, τον αποκαλούσαν «τον άνθρωπο που άλλαζε 40 πρόσωπα το λεπτό», επειδή έκανε πολλές γκριμάτσες. Με ύψος μόλις 1,65 ξεχώριζε με την ερμηνεία του τόσο στο σανίδι, όσο και στον κινηματογράφο.
Το 1973 χρίστηκε ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής.
Παρά την επιτυχία, στην προσωπική του ζωή ήταν αρκετά ήρεμος και πολλοί τον χαρακτήριζαν και ως ντροπαλό.
Το πάθος του ήταν η κηπουρική και του άρεσε να φυτεύει τριαντάφυλλα. Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 έπαθε έμφραγμα πάνω στο σανίδι, κάτι που τον ανάγκασε να κάνει ένα μακρύ διάλειμμα από τις υποκριτικές του υποχρεώσεις.
Έτσι αποσύρθηκε στο κάστρο de Clermont, λίγο έξω από τη Ναντ. Εκεί έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του το 1983.
Ο τάφος του βρίσκεται μέσα στο κάστρο και για να τον τιμήσουν, έδωσαν το όνομά του σε μια ποικιλία τριαντάφυλλων, με τα οποία στολίζεται το μνήμα.
Το κάστρο σήμερα είναι μουσείο αφιερωμένο στο διάσημο Γάλλο ηθοποιό. Στον Λουί Ντε Φινές βασίστηκε ο ρόλος του «Skinner» στην ταινία Ratatouille.
