Το «Όσα παίρνει ο άνεμος» κατάφερε να δημιουργήσει μια ρομαντική εικόνα του αιματηρού Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου. Το μοναδικό μυθιστόρημα της Μάργκαρετ Μίτσελ βραβεύθηκε ως το κορυφαίο με Πούλιτζερ το 1937, ενώ η κινηματογραφική του μεταφορά έγινε η πιο εμπορική ταινία όλων των εποχών.
Η Μάργκαρετ Μίτσελ, γεννημένη στην Ατλάντα το 1900, μεγάλωσε με ιστορίες από την εποχή του αμερικανικού εμφυλίου (1861-1865). Γαλουχήθηκε με τις αφηγήσεις του ηρωισμού των Νοτίων κατά τη διάρκεια του πολέμου, μέχρι που αυτοσαρκαζόταν λέγοντας ότι χρειάστηκε 10 χρόνια για να συνειδητοποιήσει ότι ο Νότος έχασε στον πόλεμο. «Σαν παιδί είχα ακούσει τα πάντα γι΄ αυτόν εκτός από το ότι η Συνομοσπονδία έχασε», ανέφερε σε συνέντευξη της στο περιοδικό «Coronet» το 1961.
«Όσα παίρνει ο άνεμος»
Το βιβλίο «είναι για τους κατοίκους της Τζόρτζια που επιβίωσαν και για εκείνους που δεν τα κατάφεραν», έχει δηλώσει η συγγραφέας. Η ιδέα του βιβλίου προέκυψε όταν είχε βγει για βόλτα με τη μητέρα της στην περιοχή γύρω από την Ατλάντα και εκεί είδε τα μισογκρεμισμένα σπίτια, απομεινάρια του Εμφυλίου Πολέμου, δίπλα σε άλλα νεότερα σπίτια, σύμβολα της προόδου και της εξέλιξης. Η εικόνα εκείνη εντυπώθηκε στο μυαλό της συγγραφέως.
Ο τίτλος του βιβλίου προέκυψε από στίχο ενός ποιήματος του Έρνεστ Ντόσον «Ξέχασα πολύ τη Σαινάρα! την πήρε ο άνεμος», έγραφε. Η Μίτσελ ήταν μια «παμφάγος αναγνώστρια», κατά δήλωση της και παραδέχθηκε ότι χωρίς την επιμονή του συζύγου της να ασχοληθεί σοβαρά με τη συγγραφή, η ίδια δεν θα έγραφε ποτέ το μυθιστόρημα. «Για όνομα του Θεού, Πέγκι, δεν μπορείς να γράψεις ένα βιβλίο, αντί να διαβάζεις χιλιάδες;» της είπε ο σύζυγος και έτσι η συγγραφέας έκανε την αρχή.
Η συγγραφέας αρνήθηκε την πρώτη πρόταση έκδοσης του βιβλίου
«Πέγκι» ήταν το ψευδώνυμο με το οποίο υπέγραφε η Μίτσελ στο περιοδικό «Sunday Magazine», στο οποίο εργαζόταν και είναι εμπνευσμένο από το μυθικό «Πήγασο».
Από τον Μάιο του 1926, όταν η Μίτσελ ξεκίνησε να γράφει το βιβλίο της για τα χρόνια του Αμερικανικού Εμφυλίου, θα περνούσαν 10 χρόνια έως την έκδοση του. Ένα ατύχημα στον αστράγαλο της, την ανάγκασε να βρει τρόπους να κάνει κάτι δημιουργικό.
Έτσι ξεκίνησε να γράφει το μυθιστόρημα, αφού έκανε αρκετή ιστορική έρευνα.
Πρώτα έγραψε το τελευταίο κεφάλαιο, δηλαδή τον χωρισμό της Σκάρλετ Ο’Χάρα από το Ρετ Μπάτλερ, και στη συνέχεια κεφάλαια από διάφορες στιγμές, χωρίς να τηρεί κάποια χρονολογική σειρά, ανάλογα με τη διάθεσή της.
Έχει γραφτεί ότι το πρώτο κεφάλαιο το ξανάγραψε 70 φορές.
Έτσι επικοινώνησε με τον εκδότη, υπέγραψε συμβόλαιο και δέχτηκε 500 δολάρια πριν από την έκδοση του.
Βραβείο Πούλιτζερ και 10 Όσκαρ
«Στο κάτω κάτω αύριο είναι μια καινούργια μέρα», το διαχρονικό μήνυμα που έγραψε ιστορία
Ένας από τους λόγους που αποσύρθηκε ήταν ο χρόνος που ξόδεψε για να εξασφαλίσει τα πνευματικά της δικαιώματα, αλλά και οι αμέτρητες ανθρωποώρες για να απαντήσει σε όλες τις επιστολές των θαυμαστών της. Με το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έγινε εθελόντρια του Αμερικάνικου Ερυθρού Σταυρού, βοηθούσε στη συγκέντρωση χρημάτων με την πώληση ομολόγων του πολέμου, έγραφε γράμματα σε στρατιώτες και επισκεπτόταν ασθενείς σε νοσοκομεία.
Διαβάστε επίσης στη «ΜτΧ»: «Frankly, my dear, I don’t give a damn». Η θρυλική ατάκα στο «Όσα παίρνει ο άνεμος» λογοκρίθηκε και οι εναλλακτικές ήταν: «Μπορείς να πας στο διάολο», «Μου προκαλείς αναγούλα» και δεκάδες άλλες. (βίντεο)...
