Τη δεκαετία του ’40 στην Κατοχή πολλά θέατρα λειτουργούσαν. Ακόμα και μετά τον πόλεμο που οι πληγές στην κοινωνία και την οικονομία ήταν ανοιχτές, οι θιασάρχες και οι ηθοποιοί προσπαθούσαν να ανεβάζουν κανονικά παραστάσεις και να ψυχαγωγούν τον κόσμο.
Καθώς δεν υπήρχε η τηλεόραση, το κοινό ανταποκρινόταν εντυπωσιακά σε κινηματογραφικές ταινίες και θεατρικά έργα. Ειδικά όταν επρόκειτο για κάποιο γνωστό κείμενο που ερμήνευαν διάσημοι ηθοποιοί, η επιτυχία ήταν δεδομένη.
Όχι όμως πάντα.
Μια περίπτωση αποτυχίας στο θέατρο ήταν η παράσταση «Αντώνιος και Κλεοπάτρα», που ανέβηκε από τον θίασο της κυρίας Κατερίνας στο Ιντεάλ, το 1949.
Η παράσταση έμεινε γνωστή στη θεατρική ιστορία για τα ευτράπελα και τη μικρή διάρκειά, αφού κατέβηκε σε έξι ημέρες, παρά τα ηχηρά ονόματα των ηθοποιών που συμμετείχαν.
Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους του Αντώνιου και της Κλεοπάτρας ήταν ο νεαρός Αλέκος Αλεξανδράκης και η κυρία Κατερίνα.
Μαζί τους έπαιζαν οι Αιμίλιος Βεάκης, Τίτος Βανδής, Κώστας Μπάκας και άλλοι.
Το «γενικό ρεζιλίκι»
Ο Τίτος Βανδής στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο με τίτλο «Κουβέντα με τους φίλους μου», περιγράφει τι ακριβώς συνέβη στη σκηνή:
«Η πρεμιέρα ήταν ένα γεγονός και το θέατρο γέμισε κι είχε και όρθιους. Ένας λόγος ήταν βέβαια η παρουσία του Βεάκη, ένας άλλος ήταν η έξοδος του Βεάκη από το Εθνικό Θέατρο κι η συνεργασία του με την Κατερίνα, τρίτος λόγος η εμφάνιση του Αλεξανδράκη σ’ έναν ρόλο σαν τον Αντώνιο, έχοντας στο ενεργητικό του μόνο τη «Φθινοπωρινή παλίρροια» στο καλοκαιρινό θέατρο της Κατερίνας.
Ένα παιδί 22 ετών. Το παιδί θαύμα δηλαδή. Σ’ αυτό βασίστηκε η Κατερίνα και ανέβασε το έργο για να παίξει κι αυτή έναν ρόλο που πιθανόν να ήταν μέσα στα όνειρα της.(..)
Έπαιζα τον Οκτάβιο, ο ένας απ’ την Τριανδρία.
Η Τριανδρία: ο Αλεξανδράκης (Αντώνιος), ο Μπάκας (Λέπιδος) και ο Βανδής (Οκτάβιος). Το «Τρίο Στούτζες» είναι υπερβολή, αλλά και Τριανδρία δεν ήταν.
Όταν ο Καραντινός φαντάστηκε τον Αντώνιο μεγαλοπρεπή και επιβλητικό και ο ηθοποιός Αντώνιος είναι ένα όμορφο αδυνατούλι παιδάκι 20 χρονών, δεν έδενε το γλυκό με τίποτα. Όταν η Κλεοπάτρα είναι μια γατούλα που φανερώνει μέσα απ’ αυτό το σωματάκι μια ψυχή δυνατή κι η ηθοποιός Κατερίνα είναι 1,72 και είναι μεταξύ κυρίας του σαλονιού και γυμνάστριας δε γίνεται τίποτα.
Ο Άγγελος Τερζάκης παρόλη την ευγένεια σε κάθε εκδήλωση του έγραψε: «Για να ανέβει το Αντώνιος και Κλεοπάτρα»του Σαίξπηρ, ένα πράγμα είναι απαραίτητο. Να υπάρχουν στο θίασο ηθοποιοί που μπορούν να παίξουν Αντώνιο και Κλεοπάτρα.»
(…) Σε μια σκηνή που είχα με τον Αλεξανδράκη και αντιμετωπίζαμε ο ένας τον άλλο, αυτός παιδί με κάτι ποδαράκια σα σπιρτόξυλα κι εγώ άντρας βαρύς με μύες στην εξωτερική μεριά της γάμπας, που κάνανε τα πόδια μου να φαίνονται ακόμα πιο στραβά, με κοίταζε για λίγο και μετά μεγαλοπρεπώς και αργά με αποκαλούσε «Νήπιο της Ρώμης»!
Υπήρξε γέλιο πλούσιο. Εκείνο όμως που έφερε την καταστροφή ήταν οι κομπάρσοι που ήρθαν στις τελευταίες πρόβες κι έκαναν με το σκηνικό στημένο, μόνο μια πρόβα. Στην παράσταση μπλέχτηκαν οι στρατοί του Αντώνιου και του Οκτάβιου. Για μια στιγμή βγάζω το σπαθί μου τρέχοντας και φωνάζοντας «Χτυπάτε τους!». Γυρίζω να δω και βλέπω να με ακολουθεί ο στρατός του Αντώνιου κι όχι ο δικός μου.
Αλλά εκείνος που έκλεψε την παράσταση ήταν ο Βάχλας, που υποτίθεται πως σκοτώνεται και πέφτει. Κάποιος κομπάρσος που έτρεχε δίπλα του τον έσπρωξε κι ο Βάχλας έπεσε χάνοντας τον έλεγχο και σηκώθηκε η χλαμύδα και το χιτώνιο του. Δυστυχώς το σώβρακο του ήταν φαρδύ. Βγήκαν όλα στη φόρα κι έμειναν σε κοινή θέα ώσπου να κλείσει η αυλαία.
» Να ένας πολεμιστής με αρ….δια», φώναξε κάποιος απ’ την πλατεία κι αυτό έβγαλε την παράσταση νοκ άουτ.
Αργότερα, όπως γίνεται πάντα, το ανέκδοτο άλλαξε.
Λέγαν ότι αυτός που φώναξε είπε: «Να ένας ηθοποιός με αρ..δια» και για να γίνει πιο ενδιαφέρον είπαν πως αυτός που έπεσε ήταν ο Βεάκης. Κι έτσι πλήρωσε την παράσταση και ο μεγάλος μας ηθοποιός…»
Η παράσταση δεν άντεξε παρά για έξι ημέρες. Οι ηθοποιοί ήταν έμπειροι και δεν πτοήθηκαν από μια αποτυχία. Συνέχισαν όλοι κανονικά την καριέρα τους, έχοντας απλά ένα «ρεζιλίκι» στο θεατρικό τους μητρώο.
