Ο μυθιστοριογράφος Στρατής Μυριβήλης, που έμεινε γνωστός για τα αντιπολεμικά του έργα και ιδιαίτερα για το μυθιστόρημα, Η Ζωή εν Τάφω, πέρα από άρθρα, διηγήματα, θεατρικά έργα έγραψε ταξιδιωτικές αναφορές σαν ένα είδος ημερολογίου, γεμάτο εικόνες για τους τόπους που επισκέφθηκε.
Ο «αδιάλλακτος της λογοτεχνίας», επισκέφθηκε την Κύπρο τρεις φορές: το 1947, το 1952 και το Μάρτιο του 1959. Ανάμεσα στις εντυπώσεις που κατέγραψε, βρίσκει κανείς άλλοτε κείμενα ταξιδιωτικού περιεχομένου κι άλλοτε προσωπικές μαρτυρίες του λογοτέχνη, από τις εντυπώσεις του για τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ.
Ωστόσο στο πρώτο του άρθρο από την επίσκεψη τον Φεβρουάριο του ΄52, το οποίο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Καθημερινή, περιέγραφε την μεγάλη εντύπωση που του έκανε η επαρχία της Κερύνειας.
Με την πένα του περιέγραψε λεπτομερώς το λιμανάκι, το κάστρο του Αγίου Ιλαρίωνα και τα αγριολούλουδα του Πενταδάκτυλου.
Μεταξύ άλλων όμως περιέγραψε και την περίφημη Τρυπητή.
Η Κερύνεια έχει μόλις 3000 κατοίκους. Και όμως είναι μια μικρούλα πόλις. Τα ξενοδοχεία της θα τιμούσαν την Αθήνα. Γοητευτικοί οι περίπατοί της, το γραφικό λιμανάκι της, το ωραιότατο κάστρο της, οι ακρογιαλιές για τα μπάνια, οι παλαιοί δρόμοι της, οι τόσο γραφικοί. Ένας απ’ αυτούς, στενός-στενός είναι η Τρυπητή. Όποιος τον περάσει, αν είναι «σκάπουλλος», ήγουν (=δηλαδή) εργένης, παντρεύεται στην Κερύνεια. Εγώ δεν είμαι σκάπουλλος, και έτσι την σκαπουλάρισα εύκολα
Σύμφωνα με την παράδοση, η Τρυπητή είναι μία πολύ πολύ στενή οδός από την οποία δεν μπορούσαν να περάσουν δύο άτομα ταυτόχρονα.
Οι μόνοι που τα καταφέρνουν είναι οι ερωτευμένοι.
Η Τρυπητή χώριζε δύο κονάκια, στα οποία στο παρελθόν λειτουργούσαν τα καζίνο του λιμανιού, όπως ονόμαζαν τότε τα καφενεία.
«Όσα αξίζει η Τρυπητή δεν αξίζει ο κόσμος όλος»
Αγαπητή στους Κερυνειώτες, το στενοσόκακο με την ιδιαίτερη αξία αποτελούσε πόλο έλξης για όλους αλλά ιδιαίτερα για τους πιτσιρικάδες και τις νεαρές κοπέλες.
Επειδή ήταν ένα πολύ δροσερό σημείο της πόλης, συνήθιζαν να ξαπλώνουν στα πλακάκια της και να περνάνε από εκεί τα κορίτσια. Και τα πειράγματα έδιναν κι έπαιρναν.
Η Τρυπητή είχε αξία για όλο τον πληθυσμό της πόλης.
Σύμφωνα με τον Κώστα Προέρο, για τις Τουρκάλες της Κερύνειας είχε άλλη σημασία η Τρυπητή, η οποία κατέληγε στην εξέδρα και στη θάλασσα:
Τις Κυριακές κατεβαίνανε οι Τουρκάλες με τα χρωματιστά σεντόνια και με σκεπασμένο το πρόσωπο με το φερετζέ. Καθόντουσαν άλλες σε μαξιλάρια, άλλες καταγής και γέμιζε όλη η εξέδρα της Τρυπητής και τα σκαλάκια που’ ναι δεξιά και αριστερά της εξέδρας. Αν τολμούσες να περάσεις, δε σου κάναν μέρος, παρά μόνον σου’ λεγαν να πας από άλλο στενό. Άλλες έρχονταν για να δουν τα τούρκικα καΐκια που κουβαλούσαν ξυλεία, όσπρια και ξηρούς καρπούς από την Ανατολή, όπως λέγαμε τότε τη Μ. Ασία. Άλλες, για να θαυμάσουν τα χιονισμένα βουνά της Καραμανιάς
Οι παραδόσεις της Τρυπητής
Και οπωσδήποτε, ένας τόσο αγαπητός τόπος δεν θα μπορούσε να μην συνδέεται με αντιλήψεις και παραδόσεις. Για αυτό όπως σημείωνε και ο Μυριβήλης, η παράδοση έλεγε πως όποιος περνούσε από την Τρυπητή θα παντρευόταν Κερυνειώτισσα και θα γινόταν για πάντα κάτοικος της Κερύνειας.
Ένα τουρκικό ποίημα της περιοχής έλεγε
Διαβάστε επίσης στη ΜτΧ: 
