«… Κάθε πράξη δημιουργίας είναι πρώτα μια πράξη καταστροφής», είχε πει ο εμπνευσμένος Ισπανός ζωγράφος, Πάμπλο Πικάσο. Το γνώριζε καλά, αφού βίωσε μεγάλη περίοδο έντονης κατάθλιψης στις αρχές του 1900, ύστερα από την αυτοκτονία του καλύτερου του φίλου Κάρλος Κασαχέμας.
Η απώλεια στιγμάτισε ψυχολογικά τον Πικάσο, αλλά του άνοιξε νέους καλλιτεχνικούς ορίζοντες, αφήνοντας ως «κληρονομιά» έργα από την «Μπλε Περίοδο».
Ο Κασαχέμας, το τραγικό τέλος και η κατάθλιψη
Τον Οκτώβρη του 1901, ο Πικάσο μαζί με τον φίλο του, επίσης ζωγράφο, Κάρλος Κασαχέμας μετακόμισαν για δυο μήνες στην Μονμάρτη. Οι δυο νέοι ήθελαν να ανακαλύψουν την λάμψη του Παρισιού, που αποτελούσε πηγή έμπνευσης και δημιουργίας. Αμέσως μετά, επέστρεψαν στην Ισπανία.
Για μεγάλο διάστημα ο Πάμπλο προσπαθούσε να παρηγορήσει τον καλό του φίλο, ύστερα από την ερωτική απογοήτευση που βίωσε στην «πόλη του φωτός», αλλά μάταια.
Στο διάστημα που ο Πικάσο επισκέφτηκε τη Μαδρίτη, ο απελπισμένος Κασαχέμας επέστρεψε στο Παρίσι όπου αποπειράθηκε να πυροβολήσει την πρώην ερωμένη του. Στη συνέχεια αυτοπυροβολήθηκε, δίνοντας τέλος στη ζωή του.
Αυτή η ξαφνική απώλεια, «στοίχειωσε» τον Πικάσο, που βρισκόταν στο ξεκίνημα της καριέρας του. Η κατάθλιψη τον κατέβαλε σε μεγάλο βαθμό και ο μόνος τρόπος για να εκτονώσει τη σκοτεινή του διάθεση ήταν η ζωγραφική.
Χρώματα ψυχρά και μελαγχολικά. Θέματα, που αποτύπωναν τον φόβο, την έλλειψη και την θλίψη. Μπλε αναμεμειγμένο με πράσινο και κάποιες απαραίτητες πινελιές κίτρινου.
Πόρνες, επαίτες και μέθυσοι αποτέλεσαν την κύρια πηγή έμπνευσης του. Από την θεματική παλέτα δεν θα μπορούσε να λείπει ο Κάρλος Κασαχέμας. Υπονοούσε την παρουσία του ή τον αποτύπωνε σε κάθε πίνακα εκείνης της περιόδου, με τον δικό του τρόπο.
Μια ακόμα έντονη επιρροή, αποτέλεσε η επίσκεψη του στις γυναικείες φυλακές του Σεν Λαζάρ, στο Παρίσι. Εκείνο που του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν ότι, αντί για τους συνηθισμένους δεσμοφύλακες, υπήρχαν μοναχές. Φρόντιζαν τις κρατούμενες, οι οποίες στην πλειοψηφία τους ήταν μητέρες που είχαν το δικαίωμα να κρατούν τα μωρά τους μέσα στη φυλακή.
Η έννοια της αφηρημένης τέχνης δεν ήταν ακόμα στο προσκήνιο. Ο Πικάσο μέσα από ρεαλιστικά θέματα προσπαθούσε να αποτυπώσει τα συναισθήματα του. Η τεχνοτροπία του «κυβισμού», που ανέπτυξε ο Πικάσο μαζί με τον Μπρακ τον απασχόλησε από το 1907 και μετά, εξελίσσοντας την στον «Σύγχρονο κυβισμό» με τη χρήση της τεχνικής του κολάζ.
Δείτε ακόμα:
«Η κραυγή». Το εμβληματικό έργο του Έντβαρντ Μουνχ που αποτύπωσε το μαρτύριο της ζωής του. Υπήρξε ο πιο ωραίος άντρας στη Νορβηγία και άρχιζε το ποτό μόλις ξυπνούσε για να φύγει το μεθύσι της προηγούμενης μέρας…
