Το καθεστώς των συνταγματαρχών χρησιμοποίησε πολλές σκοτεινές μεθόδους και πρακτικές για να εξουδετερώσει τους αντιπάλους του.
Βασανιστήρια, εξορία και λογοκρισία, ήταν οι συνήθεις τακτικές που στόχευαν στον απόλυτο έλεγχο της πολιτικής κατάστασης.
Όσοι δεν έζησαν την τραυματική εμπειρία της κράτησης, βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον «αθέατο» φασισμό που στηριζόταν στον φόβο και την ανασφάλεια.
Αυτό μεθοδεύτηκε με τις συνεχείς απαγορεύσεις, οι οποίες σύμφωνα με τον πραξικοπηματία Στυλιανό Παττακό έγιναν «για λόγους ασφαλείας».
Από την πλευρά του ο δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος ήταν εξοικειωμένος με τις παρακολουθήσεις, καθώς είχε υπηρετήσει στην ΚΥΠ και είχε λάβει ειδική εκπαίδευση από την CIA.
Κύριο «εργαλείο» της χούντας υπήρξε ο ΟΤΕ της εποχής εκείνης, μέσω του οποίου γίνονταν μαζικές παρακολουθήσεις.
Υπήρξαν όμως και άνθρωποι που έγιναν απευθείας πληροφοριοδότες του καθεστώτος και προκειμένου να μαζεύουν πληροφορίες, βρίσκονταν παντού.
Έξω από σπίτια, σε καφενεία, στους δρόμους.
Οι θυρωροί και οι περιπτεράδες είχαν τα ιδανικά πόστα παρακολούθησης. Οι πρώτοι γιατί μπορούσαν να ελέγχουν ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει σε κάθε σπίτι και οι δεύτεροι γιατί μπορούσαν να ακούνε τα τηλεφωνήματα των πολιτών, που δεν είχαν ακόμη συσκευές στα σπίτια τους και τηλεφωνούσαν από τα περίπτερα.
Οι χουντικοί εκμεταλλεύτηκαν την θέση τους και τους άσκησαν ασφυκτική πίεση, ώτσε να τους υποχρεώσουν να συνεργαστούν.
Κάποιοι ενέδωσαν, αλλά η πλειοψηφία δεν πρόδωσε την εμπιστοσύνη του κόσμου και δεν έγιναν χαφιέδες.
Δείτε στο βίντεο της «Μηχανή του Χρόνου» τις παρακολουθήσεις της χούντας.
