Του Ελευθέριου Σκιαδά απο τον Μικρό Ρωμιό
Οι μονομαχίες, κυρίως για λόγους τιμής, απασχολούσαν την καθημερινότητα των Ελλήνων ολόκληρο τον 19o αιώνα, αλλά και στις αρχές του 20ου. Μπορεί τις περισσότερες φορές τα αναίμακτα αποτελέσματα των μονομαχιών να μην ικανοποιούσαν τα βάρβαρα ένστικτα της εποχής, ωστόσο οι μονομαχίες εξακολουθούσαν να προκαλούν έντονο ενδιαφέρον και να μονοπωλούν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.
Πολλές μονομαχίες παρουσίαζαν και έντονο πολιτικό ενδιαφέρον. Όπως συνέβη τον Ιανουάριο 1872, όταν ο εγγονός της Μπουμπουλίνας, ο πλωτάρχης Γεώργιος Μπούμπουλης, καλούσε σε μονομαχία τον Θεόδωρο Δηλιγιάννη!
Η είδηση μεταδόθηκε αστραπιαία απ’ άκρου εις άκρον της μικρής ακόμη ελληνικής πρωτεύουσας και αποτέλεσε το πρώτο θέμα συζήτησης στα καφενεία.
Λίγες ημέρες νωρίτερα ο 45χρονος πλωτάρχης Γ. Μπούμπουλης είχε αναλάβει Υπουργός Ναυτικών στην Κυβέρνηση Συμμαχίας τηνοποία είχαν σχηματίσει δύο θανάσιμοι αντίπαλοι, ο Δημήτριος Βούλγαρης και ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος.
Ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης έσπευσε να αρθρογραφήσει στον Τύπο τονίζοντας πως δεν ήταν δυνατόν να αναλάβει Υπουργός Ναυτικών κάποιος ο οποίος είχε επισήμως χρεοκοπήσει.
Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε! Ο γνωστός για τα ξεσπάσματα και την παλικαριά του Γ. Μπούμπουλης απαιτούσε να ξεπλυθεί η προσβολή με αίμα.
Έστειλε λοιπόν δύο γνωστούς αξιωματικούς στον Δηλιγιάννη για να ζητήσουν εξηγήσεις και να του απευθύνουν –σύμφωνα με τους τύπους– επίσημη πρόσκληση σε μονομαχία.
Από την επομένη, ο Δηλιγιάννης άρχισε να δημοσιεύει σειρά δικαστικών εγγράφων που αποδείκνυαν ότι πράγματι είχε ρίξει «κανόνι» ο Μπούμπουλης, ο οποίος εξαγριώθηκε ακόμη περισσότερο. Το θέμα και οι «γαργαλιστικές» του λεπτομέρειες παρέμειναν στην επικαιρότητα πολλές εβδομάδες.
Στο ζήτημα της μονομαχίας ενεπλάκη το μισό υπουργικό συμβούλιο και οι πιο έγκριτοι νομικοί της εποχής. Εξάλλου ποιος θα τα έβαζε με τον αγριεμένο βουλευτή Σπετσών και Σύρου Γεώργιο Μπούμπουλη, ο οποίος τελικά υπηρέτησε επτά φορές Υπουργός Ναυτικών;
