Τον Ιούνιο του 1968, μικρή ομάδα γυναικών τα έβαλε με μια από τις μεγαλύτερες εταιρίες στον κόσμο, την Ford. Ο αγώνας τους ξεκίνησε ως μονομαχία ανάμεσα στον Δαυίδ και τον Γολιάθ. Οι εργάτριες όμως κατάφεραν εκείνο που κανείς δεν πίστευε ότι θα πετύχουν. Όχι μόνο κέρδισαν την ικανοποίηση του αιτήματός τους για ίση αμοιβή με τους άνδρες, αλλά άνοιξαν τον δρόμο για την ψήφιση σχετικού νόμου που άλλαξε τη ζωή εκατομμυρίων γυναικών σε όλο τον κόσμο.
Η απεργία ξεκίνησε στις 7 Ιουνίου από 187 εργάτριες της βιομηχανίας στο Ντάγκεναμ του Λονδίνου, που έραβαν τα υφασμάτινα καθίσματα των αυτοκινήτων. Εργάζονταν σε κτίρια της δεκαετίας του ’20, μέσα στην υγρασία, με ταβάνια που έσταζαν όταν έβρεχε και αποπνικτική ατμόσφαιρα τους καλοκαιρινούς μήνες. Την ίδια ώρα, οι άνδρες εργάζονταν σε υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις και αμείβονταν περισσότερο κατά 15%. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι όμως, ήταν όταν η διοίκηση του εργοστασίου τις χαρακτήρισε «ανειδίκευτες» και αρνήθηκε να εξομοιώσει τους μισθούς τους με των ανδρών.
Την αρχή έκαναν πέντε γυναίκες που έριξαν στο τραπέζι την ιδέα της απεργίας και τις ακολούθησαν οι υπόλοιπες 182. Εκείνη την εποχή το συγκεκριμένο εργοστάσιο απασχολούσε 55.000 εργάτες και είχε παραγωγή 500.000 αυτοκίνητα το χρόνο. Η κινητοποίηση ήταν ένα δυνατό όπλο στα χέρια τους αφού η αποχή από την εργασία τους θα ανέστειλε την παραγωγή.
Όπως κι έγινε. Η απεργία κράτησε τρεις εβδομάδες. Διάστημα που ήταν αρκετό να πλήξει την βιομηχανία αφού τα αποθέματα καθισμάτων είχαν τελειώσει και η παραγωγή αυτοκινήτων σταμάτησε από την πρώτη κιόλας εβδομάδα. Η εταιρεία έχασε πάνω από 8 εκατομμύρια δολάρια ενώ παράλληλα απειλούσε τον πρωθυπουργό Χάρολντ Γουίλσον με 40.000 απολύσεις και επέμενε στην άρνησή της να διαπραγματευθεί με τις εργάτριες.
Οι 187 γυναίκες όμως, ήταν αποφασισμένες να συνεχίσουν τον αγώνα τους μέχρι να πετύχουν τον στόχο τους. Διαδήλωναν έξω από το βρετανικό κοινοβούλιο με πανό που έγραφαν “we want sex equality” – «θέλουμε ισότητα των φύλων». Τα μέσα ενημέρωσης δεν έδιναν καμία σημασία στον αγώνα μερικών δεκάδων γυναικών. Ασχολήθηκαν μόνο όταν ένας φωτορεπόρτερ τράβηξε φωτογραφία του πανό που δεν είχε προλάβει να ξεδιπλωθεί. Η φωτογραφία έδειχνε τη φράση «we want sex» – «θέλουμε σεξ». Και κάπως έτσι εκατομμύρια Άγγλοι σχημάτισαν άποψη για την απεργία των εργατριών…
Παρά την αρνητική εικόνα που προβαλλόταν προς την κοινή γνώμη, οι γυναίκες υποστηρίχθηκαν από σωματεία όλης της χώρας.
Περισσότερες από 190 εργάτριες σε άλλο εργοστάσιο της Ford στην Αγγλία σταμάτησαν την εργασία τους σε ένδειξη συμπαράστασης.
Οι άνδρες τους, που στην αρχή γκρίνιαζαν, επειδή κινδύνευαν οι δουλειές τους, βλέποντας το πείσμα τους, άρχισαν να τις υποστηρίζουν.
Αν και από την αρχή είχαν απέναντί τους όχι μόνο την αυτοκινητοβιομηχανία, αλλά και την τοπική κοινωνία, στο πλευρό τους είχαν πάντα τον εκπρόσωπο του συνδικάτου εργαζομένων της Ford που τις υποστήριζε και τις ενθάρρυνε να συνεχίσουν.
Οι 187 γυναίκες βρήκαν αναπάντεχο σύμμαχο στο πρόσωπο της υφυπουργού Εμπορίου και Βιομηχανίας Μπάρμπαρα Κάστλ η οποία ανταποκρίθηκε στο αίτημα για συνάντηση μαζί τους. Μάλιστα, δεν επέτρεψε την παρουσία κανενός από τους εκπροσώπους τις επιχείρησης. Στο τέλος της συνάντησης συμφωνήθηκε να επιστρέψουν οι γυναίκες στην εργασία τους, οι μισθοί τους να φτάσουν το 92% του μισθών των ανδρών και να πάψουν να χαρακτηρίζονται ως «ανειδίκευτες».
Η απεργία έληξε και δύο χρόνια αργότερα ψηφίστηκε ο νόμος με τον οποίο απαγορεύθηκε η μισθολογική διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών που παράγουν την ίδια εργασία. Ωστόσο οι γυναίκες της Ford είδαν τους μισθούς τους να εξομοιώνονται 100% με των ανδρών το 1984.
Η ιστορία των γυναικών απεργών της Ford γυρίστηκε ταινία από τον Νάιτζελ Κόουλ το 2010. Ο πρωτότυπος τίτλος της ήταν «Made in Dagenham» αλλά στην Ελλάδα προβλήθηκε με τον τίτλο «Γυναίκες έτοιμες για όλα». Στο φιλμ πρωταγωνιστούν οι Σάλι Χόκινς, Μπομπ Χόσκινς και Μιράντα Ρίτσαρντσον.
