Η Μάργκαρετ Σίλινγκ, έγινε γνωστή ως το «φάντασμα της χαμένης γυναίκας».
Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι δεν άκουγε, άλλοι ότι δεν μιλούσε και ήταν ανήμπορη να ζητήσει βοήθεια. Όλοι όμως συμφωνούσαν σε ένα σημείο. Η Σίλινγκ ήθελε να πεθάνει.
Έχουν δημιουργηθεί ολόκληρες ιστορίες τρόμου, που διαδίδονται σαν αστικοί μύθοι.
Αφορμή στάθηκε το σημάδι από το άψυχο σώμα της, που μένει ανεξίτηλο στο πάτωμα της σοφίτας, όπου την βρήκαν νεκρή. Το σημάδι δεν φεύγει, ακόμα και με τα πιο ισχυρά φάρμακα. Αυτό το γεγονός ενισχύει ακόμα περισσότερο τον «καταραμένο μύθο».
Η αδυναμία στη σοφίτα
To 1978, η Μάργκαρετ Σίλινγκ ήταν τρόφιμος του «Athens Lunatic Asylum».
Ένα φρενοκομείο, στο Οχάιο, μέσα σε μια δεντρόφυτη έκταση με λίμνες και δρομάκια, που οδηγούσαν στο δάσος. Φαινομενικά, ήταν ένας ιδανικός χώρος για ανθρώπους με νευρολογικές παθήσεις.
Ο χειμώνας του ’78, που ήταν από τους πιο παγωμένους, με έντονες χιονοπτώσεις, ήταν και ο τελευταίος της στο ίδρυμα.
Στην καρτέλα της δεν υπήρχαν καταχωρημένοι συγγενείς.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, πολλοί τρόφιμοι προτιμούσαν να κοιμούνται κάτω από τα δέντρα. Ένιωθαν ελεύθεροι. Το ίδιο έκανε και η Σίλινγκ. Περνούσε μέρες στο δάσος.
Πριν την εξαφάνιση της, η γυναίκα συνήθιζε επίσης, να κρύβεται στη σοφίτα που βρισκόταν στον τελευταίο όροφο.
Της άρεσε πολύ να παίζει κρυφτό, με το νοσηλευτικό προσωπικό.
Όταν ανακάλυψε το συγκεκριμένο μέρος, έγινε το αγαπημένο της.
Δεν την τρόμαζε ότι η σοφίτα ήταν παλιά και άδεια.
Το βράδυ που εξαφανίστηκε το πέρασε εκεί. Λόγω παλαιότητας όμως, η πόρτα μάγκωνε και ασφάλιζε από μόνη της. Το χιόνι είχε σχεδόν αποκλείσει την περιοχή. Όταν έγινε αντιληπτή η απουσία της, την έψαξαν παντού.
Όπως ισχυρίστηκε ο αστυνομικός, που ερεύνησε τον εσωτερικό χώρο του ασύλου, έψαξε δυο φορές την σοφίτα. Πτώμα όμως δεν βρήκε. Οι έρευνες κράτησαν μέρες.
Οι γιατροί του ασύλου, αποκάλυψαν στις εφημερίδες ότι η γυναίκα έπασχε και από άνοια.
Πέρασαν 6 ολόκληρες εβδομάδες, χωρίς αποτέλεσμα.
Το πτώμα ήταν στην σοφίτα… και άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του
Τον Γενάρη του ’79, έγινε η μακάβρια ανακάλυψη στη σοφίτα του ασύλου.
Το άψυχο σώμα της Σίλιγκ βρισκόταν γυμνό στο πάτωμα.
Στο σημείο οδηγήθηκαν από τη μυρωδιά. Τα ρούχα της γυναίκας ήταν απλωμένα στο παράθυρο.
Χρειάστηκε λίγος χρόνος μέχρι να την μεταφέρουν.
Όταν έγινε αυτό, στο σημείο παρέμεινε ένα περίεργο σημάδι, από το περίγραμμα του σώματος της. Στην αρχή, πίστεψαν ότι ήταν υγρασία λόγω της κακοκαιρίας.
Όσο περνούσε ο καιρός, το σημάδι αντί να εξαφανιστεί, έπαιρνε ένα λευκό χρώμα, που αναδεικνυε το σχήμα το σώματος της Σίλινγκ.
Προσπάθησαν με ισχυρά καθαριστικά να το εξαφανίσουν.
Δεν έφευγε. Αντιθέτως, όσο προσπαθούσαν να το εξαφανίσουν, γινόταν πιο έντονο.
Οι ιστορίες δεν άργησαν να πάρουν μεταφυσικές διαστάσεις. Το προσωπικό και οι τρόφιμοι, μιλούσαν για το φάντασμα της γυναίκας, που δεν ήθελε να φύγει από τη σοφίτα. Μάλιστα είχε κυκλοφορήσει η φήμη, ότι ένας φοιτητής που επισκέφτηκε το σημείο, επηρεάστηκε από το φάντασμα και επιχείρησε να αυτοκτονήσει.
Όλοι αναρωτήθηκαν πώς ήταν δυνατόν, ο αστυνομικός εκείνο το βράδυ να μην βρήκε το πτώμα. Εύλογη απορία και η απάντηση δεν είχε τίποτα το μεταφυσικό.
Ο αστυνομικός δεν μπήκε ποτέ στη σοφίτα! Η πόρτα ήταν κλειδωμένη και το όργανο της τάξης απλά είχε πει ψέμματα ότι έψαξε.
Αν και όλοι οι υπάλληλοι του ασύλου το είχαν προσέξει, κανένας δεν μίλησε την περίοδο που εξαφανίσθηκε η Μάργκαρετ.
Έχουν περάσει 40 χρόνια από τότε. Ακόμα και σήμερα, το σημάδι παραμένει ανεξίτηλο.
Κυνηγοί φαντασμάτων, τηλεοπτικές εκπομπές και εφημερίδες, έχουν αφιερώσει πολύ χρόνο για να εξηγήσουν το φαινόμενο.
Το πάθος και η αγάπη πολλών για το μεταφυσικό και το «ανεξήγητο» έφερνε συνέχεια την ιστορία στο προσκήνιο.
Όπως πάντα όμως, υπάρχει λογική εξήγηση και την έδωσε η ανάλυση μιας ομάδας ιατροδικαστών που ανέλυσαν γιατί το συγκεκριμένο σημάδι δεν έφυγε και μάλλον δεν θα φύγει ποτέ από το σημείο.
Δεν υπάρχει κάτι παραφυσικό. Πρόκειται για έναν ανθρώπινο λεκέ αποσύνθεσης.
Το σώμα της Μάργκαρετ, ήταν σε επαφή με το δάπεδο για πολλές εβδομάδες.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, άρχισε η αποσύνθεση και σε συνδυασμό με την θερμοκρασία του χώρου, δημιουργήθηκε μια εστία βακτηρίων.
Το λίπος του σώματος, σε συνδυασμό με το υλικό του πατώματος που ήταν σε επαφή για μεγάλο διάστημα, συντέλεσαν στην δημιουργία αυτού του φαινομένου.
Ουσιαστικά, το λίπος πότισε το πάτωμα. Μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε και η υγρασία.
Οι ιατροδικαστές πιστεύουν ότι ένα προϊόν που χρησιμοποίησαν στο πάτωμα, έδωσε το λευκό χρώμα που δημιουργεί την αίσθηση του ανθρώπινου περιγράμματος.
Αυτό ισχυροποίησε ακόμα περισσότερο τον λεκέ, ο οποίος όπως όλα δείχνουν, θα παραμείνει ως μάρτυρας μιας μακάβριας ιστορίας στο φρενοκομείο του Οχάιο.
