Ο Καρλ Μπράσιαρ ήταν ο πρώτος Αφρικανοαμερικανός που έγινε “master diver”, δύτης πρώτης τάξης του Πολεμικού Ναυτικού στις ΗΠΑ. Αντιμετώπισε πολλά εμπόδια, ταπεινώσεις και εξευτελισμούς μέχρι να πραγματοποιήσει το στόχο του. Του φέρονταν ρατσιστικά και τον απαξίωναν γιατί ήταν μαύρος. Ένας σοβαρός τραυματισμός παρά λίγο να του στερήσει το όνειρό του. Ο Μπράσιαρ όμως τα κατάφερε.
Τα πρώτα χρόνια της ζωής του
Ο Μπράσιαρ γεννήθηκε το 1931 σε χωριό του Κεντάκι των ΗΠΑ. Ήταν το έκτο από τα οκτώ παιδιά μιας φτωχής, αγροτικής οικογένειας. Όταν ήταν ακόμα μικρός σε ηλικία, παράτησε το σχολείο για να βοηθήσει τον πατέρα του στα χωράφια.
Από τότε, όμως, ένιωθε πως είχε γεννηθεί για να κάνει κάτι άλλο στη ζωή του. Ήθελε να ζήσει την περιπέτεια.
Στα 15 του έπιασε δουλειά σε βενζινάδικο για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά του.
Όταν αποφάσισε να μπει στο ναυτικό, ο πατέρας του του είπε: «Μην γυρίσεις πίσω. Πάλεψε για τα όνειρά σου. Γίνε ο καλύτερος». Ο Μπράσιαρ ακολούθησε τη συμβουλή του πατέρα του.
Προσπάθησε να μπει στο Στρατό αλλά η αίτησή του απορρίφθηκε. Κατατάχθηκε στο Ναυτικό, το 1948, σε ηλικία 17 ετών. Όπως οι περισσότεροι μαύροι στο ναυτικό εκείνη την εποχή, έκανε αγγαρείες και θελήματα για τους αξιωματικούς και μαγείρευε.
Το 1950 είδε ένα δύτη να βουτάει στον ωκεανό, σε αποστολή. Τότε ήταν που αποφάσισε ότι αυτό ήθελε να κάνει. Σε συνέντευξή του είχε πει πως ήταν το καλύτερο πράγμα που είχε δει μέχρι τότε και το προτιμούσε από το να κόβει ψωμί.
Από εκείνη τη στιγμή άρχισε να στέλνει αιτήσεις για να τον δεχτούν στη Σχολή Κατάδυσης του Πολεμικού Ναυτικού. Δεν έγινε δεκτός στην αρχή, αλλά αυτό δεν τον απέτρεψε και συνέχισε να στέλνει ξανά και ξανά. Λέγεται πώς έστειλε περισσότερες από 100 αιτήσεις μέχρι να γίνει δεκτός, το 1954.
Οι συνθήκες στη σχολή ήταν δύσκολες. Ο Μπράσιαρ έβρισκε στην κουκέτα του απειλητικά μηνύματα. «Θα σε πνίξουμε σήμερα, αράπη», «Δε χρειαζόμαστε έναν αράπη καταδύτη» έγραφαν.
Στη συνέντευξή του είχε πει ότι όταν τα είδε τα αγνόησε. «Ήξερα ποιος ήμουν και πού ήθελα να φτάσω. Δούλευα σκληρά για να πετύχω τους στόχους μου και ένα μικρό σημείωμα δεν θα με σταματούσε».
Παρά την ψύχραιμη αντίδρασή του ο Μπράσιαρ βίωνε την απομόνωση από τους άλλους καταδύτες.
Αποφοίτησε το 1954. Πέρασε μερικά χρόνια ως δύτης-ναυαγοσώστης. Ανακτούσε πυρομαχικά που έπεφταν στη θάλασσα. Τα καθήκοντά του περιλάμβαναν τη διάσωση αεροπλάνων και την ανάκτηση τα πολλών νεκρών σωμάτων.
Το 1959 έγινε επικεφαλής και επί τρία χρόνια έκανε κυρίως καταδύσεις κατεδάφισης.
Αλλά ο Μπράσιαρ ήθελε να γίνει δύτης πρώτης κατηγορίας.
Το 1960 εισήλθε στη σχολή καταδύσεων βαθέων υδάτων στην Ουάσιγκτον. Τα μαθήματα, όμως, ήταν δύσκολα. Απαιτούσαν γνώσεις φυσικής, ιατρικής και μαθηματικών και ο Μπράσιαρ κόπηκε στις εξετάσεις. Για τρία χρόνια, όταν δεν είχε υπηρεσία, διάβαζε ασταμάτητα.
Το 1963 έγινε δεκτός στη σχολή και αποφοίτησε ένα χρόνο αργότερα, με τη τρίτη καλύτερη βαθμολογία από τους 17 νέους που παρακολουθούσαν τα μαθήματα.
Το μοιραίο ατύχημα
Το 1966 ο Μπράσιαρ βρισκόταν στην Ισπανία όταν δυο αεροπλάνα συγκρούστηκαν και μια πυρηνική βόμβα έπεσε στην Μεσόγειο. Βρέθηκε έπειτα από δυόμιση μήνες.
Ένας σωλήνας που χρησιμοποιείτο για να τραβηχτεί η βόμβα από τη θάλασσα, λύθηκε και έπεσε. Ο Μπράσιαρ κατάφερε να απομακρύνει μέλη του πληρώματος αλλά εκείνος δεν πρόλαβε να φύγει και ένα σίδερο έπεσε με φόρα πάνω του και του έκοψε το πόδι.
Έχασε πολύ αίμα. Στο νοσοκομείο στην Ισπανία, του έλεγαν ότι θα ένωναν το «πόδι του και θα του έκαναν πλαστική εγχείρηση. Έπαθε γάγγραινα και μολύνθηκε. Αν το άφηνε θα πέθαινε.
Μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο της Γερμανίας. Οι γιατροί του είπαν ότι μπορούσαν να τον κάνουν καλά αλλά θα έπαιρνε πάνω από τρία χρόνια. Ο Μπράσιαρ όμως ήθελε να επιστρέψει στη δουλειά του σύντομα και έτσι ζήτησε να τον πάνε σε νοσοκομείο των ΗΠΑ, μήπως οι γιατροί εκεί μπορούσαν να τον θεραπεύσουν πιο γρήγορα.
Όταν έφτασε σε νοσοκομείο της Βιρτζίνια ζήτησε από τους γιατρούς να του κόψουν το πόδι. Δεν μπορούσε να περιμένει τόσο πολύ για να γίνει καλά και η κατάστασή του επιδεινωνόταν συνεχώς.
Οι γιατροί του έκοψαν το πόδι κάτω από το γόνατο. Λίγο αργότερα, όπως διηγείται ο ίδιος ο Μπράσιαρ, του είπαν ότι έπρεπε να ξαναμπεί στο χειρουργείο να κόψουν λίγοι περισσότερο για να σιγουρευτούν ότι δε θα προχωρούσε η μόλυνση στο υπόλοιπο σώμα. Και εκείνος συμφώνησε.
Έβαλε πρόσθετο πόδι επειδή ήθελε να συνεχίσει τα καθήκοντά του ως αρχικελευστής και πρώτης τάξεως δύτης. Όμως συνάντησε πολλές δυσκολίες. Έπρεπε να πείσει το Ναυτικό ότι ήταν ικανός να πάρει και πάλι τη θέση του.
Τελικά συμφώνησαν να τον υποβάλλουν σε μια σειρά από ιδιαίτερα δύσκολες δοκιμασίες. Τον έβαζαν να ανεβαίνει σκάλες ενώ παράλληλα κουβαλούσε 140 κιλά βάρος στη πλάτη του.
«Πολλές φορές όταν γυρνούσα από το τρέξιμο έβλεπα ότι το πόδι μου είχε ματώσει. Δεν έπρεπε όμως να το δουν γιατί θα με έβγαζαν εκτός υπηρεσίας. Το έκρυβα και το έβαζα μέσα σε ζεστό νερό με αλάτι, ένα παλιό γιατροσόφι που έμαθα μεγαλώνοντας», είπε σε συνέντευξή του το 2002.
Το πείσμα και η δύναμή του έπεισε το Ναυτικό να τον δεχτεί πίσω. Ο Μπράσιαρ το 1970 πέτυχε το όνειρό του. Έγινε «master diver» – ήταν η υψηλότερη θέση που μπορούσε να πάρει κάποιος στο ναυτικό των ΗΠΑ. Ήταν ο πρώτο μαύρος που τα κατάφερε και ο πρώτος άνδρας με πρoσθετικό μέλος που επέστρεψε στα καθήκοντά του.
Έμεινε στο ναυτικό μέχρι το 1979 που πήρε σύνταξη.
Όταν αποσύρθηκε, άρχισε να πίνει. Λίγο αργότερα έκανε αποτοξίνωση.
Παντρεύτηκε τρεις φορές αλλά κανένας γάμος του δεν κράτησε. Απέκτησε τέσσερα παιδιά. Το ένα από αυτά πέθανε από καρδιακή προσβολή το 1996.
Ο Καρλ Μπράσιαρ πέθανε το 2006, σε ηλικία 75 ετών, από αναπνευστική και καρδιακή ανεπάρκεια.
Η ζωή του έγινε ταινία το 2000 με τίτλο «Κώδικας Τιμής» (Men of Honor). Τον υποδύθηκε ο ηθοποιός Κούμπα Γκούντινγκ τζούνιορ με συμπρωταγωνιστή τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο.
Δείτε το απόσπασμα από την ταινία «Κώδικας Τιμής» που ο Μπράσιαρ έχασε το πόδι του:
