Τα υπαίθρια σχολεία ήταν πρωτοβουλία γιατρών και εκπαιδευτικών που ξεκίνησε ως πείραμα στις αρχές του 20ου αιώνα στη βόρεια Ευρώπη, με στόχο την καταπολέμηση της φυματίωσης που θέριζε εκείνη την εποχή.
Επρόκειτο για «αίθουσες» που βρίσκονταν στο δάσος, ανάμεσα στα δέντρα και τον καθαρό αέρα ή σε κτιριακά συγκροτήματα που όμως δεν είχαν τοίχους. Αυτός ήταν κι ο σκοπός άλλωστε. Τα μαθήματα να γίνονται στην εξοχή ώστε τα παιδιά να προφυλάσσονται από την φυματίωση. Οι ειδικοί έκριναν ότι η έκθεση στο εξωτερικό περιβάλλον, ακόμα και σε χαμηλές θερμοκρασίες, συνέβαλε στη βελτίωση της υγείας και στην καταπολέμηση των συνεχώς αυξανόμενων κρουσμάτων.
Τα σχολεία δημιουργήθηκαν σε περιοχές μακριά από το κέντρο της πόλης, ορισμένα σε αγροτοδασικές εκτάσεις.
Το πρώτο σχολείο ιδρύθηκε το 1904, λίγο έξω από το Βερολίνο. Το παράδειγμα της Γερμανίας μιμήθηκαν τα επόμενα χρόνια κι άλλες χώρες όπως το Βέλγιο, η Ολλανδία, η Ελβετία, η Ιταλία και η Γαλλία. Το πρόγραμμα συνεχίστηκε στην Ουγγαρία και τη Σουηδία ενώ έφτασε μέχρι τις ΗΠΑ.
Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η πρακτική των ανοιχτών σχολείων άρχισε να οργανώνεται και να παίρνει επίσημο χαρακτήρα.
Το πρώτο Διεθνές Συνέδριο διοργανώθηκε στο Παρίσι το 1922 με πρωτοβουλία του Συνδέσμου για την «Υπαίθρια Εκπαίδευση». Οι ειδικοί τόνιζαν την χρησιμότητα των σχολείων αυτών, ακόμα και για τα υγιή παιδιά, θεωρώντας ότι όσο περισσότερο βρίσκεται κάποιος στη φύση τόσο μεγαλύτερα τα οφέλη για την υγεία του.
Αργότερα, η πρακτική εξελίχθηκε και χτίστηκαν σχολικά συγκροτήματα με αίθουσες που δεν είχαν τοίχους ή ταβάνια. Άλλες διέθεταν τεράστια παράθυρα με σύστημα θέρμανσης, που να επιτρέπει την εργασία με παράθυρα ανοιχτά.
Τα πιο αντιπροσωπευτικά σχολεία αυτού του είδους χτίστηκαν στο Άμστερνταμ, τη Γαλλία και τη Δανία από το 1929 έως το 1938.
Διαβάστε:
