Τη δεκαετία του ‘50, σε Υεμένη, Σαουδική Αραβία και Αφρική οι σκλάβοι, ανεξαρτήτως φύλου, ζούσαν με το φόβο του θανάτου στα σπίτια των σεΐχηδων. Τον Απρίλιο του 1957, η Αγγλίδα δημοσιογράφος Νίνα Έπτον, ταξίδεψε μέχρι το Αντάρ και διεξήγαγε έρευνα για την επικρατούσα κατάσταση στα χαρέμια.
Τα στοιχεία που έδωσε αργότερα στο φως της δημοσιότητας, σόκαραν και απασχόλησαν την κοινή γνώμη και τα Ηνωμένα Έθνη.
Όπως αποκάλυψε, στην Μαυριτανία, λειτουργούσαν παράνομα σκλαβοπάζαρα, για όσους επιθυμούσαν είτε να αγοράσουν είτε να πουλήσουν δούλους, χωρίς να γίνονται αντιληπτοί.
Η διαδικασία είχε ως εξής: τη μια μέρα οι πωλητές συζητούσαν με τους υποψηφίους αγοραστές για το αντίτιμο και την «ποιότητα» των σκλάβων. Η αγοραπωλησία ολοκληρωνόταν την επομένη, με άκρα μυστικότητα. Ωστόσο, η τιμή των γυναικών, που θα κατέληγαν σε χαρέμια, διέφερε από των υπολοίπων. Για παράδειγμα, οι νεαρές κοπέλες στοίχιζαν 2.000 λίρες Αγγλίας. Οι μεγαλύτερες, οι πιο «μεστωμένες», όπως τις αποκαλούσαν, κόστιζαν λιγότερο.
Ο
ι συνθήκες ζωής των σκλάβων
Ο κάθε αφέντης μπορούσε να έχει στην κατοχή του περισσότερους από 300 σκλάβους και σκλάβες, αλλά δεν είχε την υποχρέωση να τους φροντίζει. Στη νοτιοδυτική Σαχάρα, οι δούλοι πέθαιναν από τη δίψα και την πείνα.
Ιατρική περίθαλψη δεν υπήρχε, παρά μόνο μερικοί αυτοαποκαλούμενοι «μάγοι», που προσπαθούσαν με διάφορες τεχνικές και βότανα να ανακουφίσουν τους αρρώστους.
Εξίσου απάνθρωπη ήταν και η μεταχείριση των παιδιών των σκλάβων. Πολλοί εξ αυτών επιχειρούσαν να το σκάσουν από τα αφεντικά τους και να μεταβούν σε άλλες περιοχές, ώστε να γλιτώσουν από το μαρτύριο.
Ωστόσο οι απόπειρες δεν ήταν πάντα επιτυχημένες. Όσοι συλλαμβάνονταν την ώρα της απόδρασης, θανατώνονταν επιτόπου μαζί με τα παιδιά τους.
Όπως αποκάλυψε η δημοσιογράφος, μέσα σε ένα χρόνο, σφαγιάστηκαν 60 νεαρές σκλάβες που τόλμησαν να εγκαταλείψουν τον γηραιό αφέντη τους.
Η «εξασφάλιση»
Οι σεΐχηδες μπορούσαν να διατηρούν χαρέμια στο σπίτι τους. Ο γάμος δεν τους εμπόδιζε να έχουν κι άλλες γυναίκες, πέρα από την επίσημη σύζυγο. Υπήρχαν αφέντες που είχαν περισσότερες από 300 σκλάβες, οι οποίες μάλιστα ήταν ευχαριστημένες, αφού πίστευαν ότι έτσι θα λύσουν όλα τους τα προβλήματα. Εξάλλου, εκείνη την εποχή, παρά τις συνθήκες, η ζωή στο χαρέμι φάνταζε στα μάτια κάποιων γυναικών ως λύση ανάγκης για επιβίωση.
Όσο για τις νόμιμες συζύγους των σεΐχηδων, δεν διαμαρτύρονταν με την κατάσταση αφού είχαν περισσότερα δικαιώματα και προνόμια από τις άλλες γυναίκες, που προσέφεραν ως σκλάβες τις υπηρεσίες τους.
