ΠΗΓΗ: Συναρπαστικές πολεμικές ιστορίες, Rick Beyer, εκδόσεις Κλειδάριθμος
Ένας στρατός από Άραβες, Βερβερίνους και Ισπανούς Μαυριτάνους εισέβαλε στη Σικελία το 832. Ήταν γνωστοί στους Ευρωπαίους ως Σαρακηνοί. Μέσα σε πενήντα χρόνια είχαν καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος του νησιού και το κυβέρνησαν στο όνομα του Ισλάμ για δύο αιώνες. Το 1004, οι Σαρακηνοί λεηλάτησαν την ιταλική πόλη-κράτος της Πίζας.
Οι κάτοικοι της πόλης αυτής θεωρούσαν τους εαυτούς τους εμπόρους και όχι πολεμιστές, αλλά απάντησαν στην επίθεση των Σαρακηνών φτιάχνοντας ναυτικό για να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους. Κατόπιν ανταπέδωσαν τα ίσα στους εισβολείς τους αναλαμβάνοντας μια τολμηρή επιδρομή ενάντια στο Παλέρμο, την πρωτεύουσα των Σαρακηνών στη Σικελία. Κατέστρεψαν την πόλη βυθίζοντας πολλά πλοία των Σαρακηνών. Μόνο ένα από τα πλοία των εχθρών έμεινε άθικτο και χρησιμοποιήθηκε για να φέρει πίσω ένα φορτίο με λάφυρα.
Πίσω στην πατρίδα οι αρχές αποφάσισαν ότι ένα τμήμα από τα λάφυρα θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή ενός μεγάλου καθεδρικού ναού, ο οποίος πράγματι χτίστηκε.
Όμως ο καθεδρικός δεν ήταν πλήρης χωρίς ένα μεγάλο καμπαναριό και το 1172 μια εύπορη χήρα με το όνομα Μπέρτα ντι Μπερνάρντο άφησε «εξήντα νομίσματα» στη διαθήκη της για την κατασκευή του καμπαναριού. Οι εργασίες ξεκίνησαν αλλά διακόπτονταν συνεχώς εξαιτίας των μαχών με τη Φλωρεντία και τις άλλες ιταλικές πόλεις κράτη. Χρειάστηκαν σχεδόν δύο αιώνες για την ολοκλήρωσή του.
Ίσως από εκεί να ξεκίνησε το πρόβλημα. Ή ίσως θα συνέβαινε έτσι κι αλλιώς με δεδομένα τα ρηχά θεμέλια και το σαθρό υπέδαφος του οικοδομήματος. Επειδή το καθεδρικό καμπαναριό που έχτισαν οι κάτοικοι της Πίζας είχε σίγουρα ένα ελάττωμα.
Ένα ελάττωμα για το οποίο μια μέρα θα κέρδιζε τεράστια φήμη και θα γινόταν γνωστό σε όλο τον κόσμο.
Από μια ισλαμική εισβολή και τη διαθήκη μιας χήρας: ο κεκλιμένος πύργος της Πίζας.
Ο πύργος δεν είχε καν ολοκληρωθεί το 1298, όταν συγκροτήθηκε η πρώτη επιτροπή που θα έλεγχε τη σταθερότητά του. Μέσα στους αιώνες έχουν συγκροτηθεί 17 τέτοιες επιτροπές. Άλλες βοήθησαν και άλλες προκάλεσαν ζημιά.
Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι οι προσπάθειες της τελευταίας επιτροπής σταθεροποίησαν τον πύργο για τους επόμενους λίγους αιώνες.
Το καλοκαίρι του 1944 η μοίρα του Πύργου βρισκόταν στα χέρια του Λίον Γουίκστιν, λοχία του αμερικανικού στρατού. Πίστευαν τότε ότι οι Γερμανοί χρησιμοποιούσαν τον Πύργο ως παρατηρητήριο.
Έστειλαν τον Γουίκστιν μαζί με άλλους για να ειδοποιήσει το πυροβολικό να καταστρέψει τον πύργο αν παρατηρούσε κίνηση σε αυτόν. «Αν είχα δει την αντανάκλαση από ένα γυαλιστερό κουμπί ακόμα και για ένα δευτερόλεπτο, ο πύργος θα γινόταν σκόνη», είπε αργότερα. Αφού όμως δεν παρατήρησε τίποτα ύποπτο, ο Γουίκστιν, απέφυγε να δώσει διαταγή για την καταστροφή του πύργου. Τελικά, οι στρατηγοί των συμμάχων αποφάσισαν να μην πειράξουν το ιστορικό μνημείο.
ΠΗΓΗ: Συναρπαστικές πολεμικές ιστορίες, Rick Beyer, εκδόσεις Κλειδάριθμος
Ο Πύργος του Άιφελ χωρίς την κορυφή του…
