Τη δεκαετία του 1960 και του 1970, το «ελαστικό ωράριο» αποτέλεσε καινοτομία στον κόσμο των εργαζομένων. Σε ολοένα και περισσότερα γραφεία, εταιρείες, καταστήματα και εργοστάσια ευρωπαϊκών χωρών, οι εργαζόμενοι μπορούσαν να πηγαίνουν στις δουλειές τους ότι ώρα ήθελαν το πρωί, ώστε να…αποδίδουν περισσότερο.
Η καθιέρωση του ελαστικού ωραρίου
Η Γερμανία ήταν η πρώτη που καθιέρωσε το λεγόμενο «ελαστικό ωράριο».
Σύμφωνα με το νέο σύστημα, οι εργαζόμενοι μπορούσαν να αποφασίζουν, πότε θα άρχιζε η εργασία τους και πότε θα τελείωνε αφού βέβαια θα είχαν συμπληρώσει το ωράριό τους.
Το σκεπτικό ήταν το εξής: αν για παράδειγμα κάποιος ήταν υπναράς η είχε να πάει τα παιδιά στο σχολείο, μπορούσε να πάει στη δουλειά στις 08.30 πμ. και να σχολάσει αργότερα, ενώ αν κάποιος, ξύπναγε νωρίς μπορούσε να πιάσει δουλειά στις 07.00 πμ. και να σχολάσει νωρίτερα.
Με αυτόν τον τρόπο, οι εργαζόμενοι θα γίνονταν περισσότερο αποδοτικοί στην εργασία τους και η κούραση δεν θα ήταν τόσο αισθητή, κατά τη διάρκεια της μέρας.
Τα πολλαπλά πλεονεκτήματα
Το «ελαστικό ωράριο» έδινε πολλά πλεονεκτήματα. Κατά τις εργάσιμες μέρες, ο κάθε υπάλληλος είχε τη δυνατότητα είτε να κάνει τα ψώνια του, είτε να διευθετήσει διάφορες υποχρεώσεις του, πριν αρχίσει την εργασία ή μετά τη λήξη της.
Παράλληλα, με το συγκεκριμένο σύστημα εργασίας, εξασφαλιζόταν η ξεκούραση του νευρικού συστήματος, ενώ ο υπάλληλος ήταν σε θέση να αναζητήσει τρόπους και διεξόδους ψυχαγωγίας καθώς και επιμόρφωσης μετά το τέλος του 8ώρου.
«Με το ελαστικό ωράριο, ο κόσμος θα έχει περισσότερο κέφι για δουλειά και για απόλαυση του ελεύθερου χρόνου. Θα πάψουν οι εργαζόμενοι να κινούνται και να συμπεριφέρονται σαν ρομπότ», υποστήριζε ο Γερμανός οικονομολόγος Μπέρναρντ Κέπλερ για το όλο εγχείρημα.
Τα πρώτα αποτελέσματα
Όσοι Γερμανοί εργοδότες ασπάστηκαν την μέθοδο αυτή, ενθουσιάστηκαν με τα αποτελέσματα. Το 93% των εργαζομένων σε διάφορους τομείς, δήλωσε πλήρως ικανοποιημένο με το νέο σύστημα. Απέκρουαν από κοινού την οποιαδήποτε επάνοδο στο «άκαμπτο» ωράριο και υποστήριζαν ότι η νέα μέθοδος «έπρεπε να παγιωθεί σύντομα».
Οριστικοποίηση αυτού του«ελαστικού ωραρίου», θα σήμαινε και αποτροπή των γνωστών ψεμάτων των εργαζομένων προς τα αφεντικά τους για τις συχνές καθυστερήσεις τους.
Δεν θα μπορούσε κανείς πλέον να δικαιολογηθεί πως «δεν χορταίνει τον ύπνο του και πως δεν ξεκουράζεται», ούτε θα μπορούσε να υποστηρίξει πλέον ότι «παραμελεί τις οικογενειακές υποχρεώσεις».
Την ίδια εποχή αυτή η συζήτηση στην Ελλάδα ήταν πολυτέλεια καθώς λόγω της υψηλής ανεργίας οι Έλληνες πήγαιναν στην Ευρώπη μετανάστες και στις φάμπρικες το ωράριο μόνο ελαστικό δεν ήταν.
Πώς φαντάζονταν το 1970 οι αρχιτέκτονες τις πόλεις του μέλλοντος; Που απέτυχαν οι προβλέψεις και που πέτυχαν. Aιωρούμενες πισίνες, πύργοι 200 ορόφων και μετακινούμενες πόλεις…
