Στην αρχική φωτογραφία αριστερά βλέπουμε τη «Mad Hatter» ή Χάττι Μάντερς, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα. Η πιο δυνατή και ταυτόχρονα πιο επικίνδυνη γυναίκα της Ουκρανίας το 1880. Δεξιά είναι αδερφές Κάρλσον, που τη διαδέχτηκαν σε φήμη το 1925. Το κοινό χαρακτηριστικό των τριών γυναικών είναι ότι πάλευαν σε αγώνες μποξ για να διασκεδάσουν το κοινό, το οποίο πλήρωνε αδρά για το θέαμα.
Σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία το γυναικείο μποξ είχε μια ανεξήγητη πέραση στις γυναίκες τις βικτωριανής εποχής. Υπήρχαν πολλές που πλήρωναν προπονητές για εξάσκηση κατ’οίκον.
Ήταν κυρίες της καλής κοινωνίας η οποίες χωρίς να αποχωριστούν τα μακριά φορέματα και τα τακούνια τους επιδίδονταν στα άθλημα με μεγάλο ζήλο.
Σε αυτή την κατηγορία δεν ανήκαν η Μάντερς και οι αδερφές Κάρλσον. Τα τσίρκο με τα freak shows γνώριζαν μεγάλη άνθηση. Έτσι αντιμετώπιζαν και τις υπέρβαρες γυναίκες μποξέρ. Σαν φρικιά.
Κανένας όμως δεν τις πλησίαζε γιατί ο φόβος μιας «ξώφαλτσης» γροθιάς καραδοκούσε. Εκείνες έκαναν τη δουλειά τους γιατί ο μοναδικός τους σκοπός ήταν να βγάλουν χρήματα και με δεδομένη τη φυσική τους δύναμη, κανένας ιδιοκτήτης τσίρκου δεν μπορούσε να τις κακοποιήσει. Πολλές φορές τις έβαζαν να παλεύουν με σιαμαίες, γίγαντες και άνδρες παλαιστές.
Το γυναικείο μποξ άρχισε να γίνεται γνωστό από το 1720. Πρώτη ασχολήθηκε η Ελίζαμπεθ Γουίλκισον από το Λονδίνο, η οποία δημιούργησε έναν θρύλο γύρω από τις σωματικές τις ικανότητες. Ήταν αήττητη και πάλευε με γυμνά χέρια. Έτσι διαδόθηκε αρχικά το άθλημα και καμία στην αρχή δεν χρησιμοποιούσε γάντια του μποξ.
Εκείνη πάλευε ανεξαιρέτως με άνδρες και γυναίκες. Τότε δεν υπήρχαν κανόνες. Μπορούσαν να χτυπούν με κάθε τρόπο σε όλα τα σημεία του σώματος. Έβριζε πάρα πολύ την ώρα που πάλευε και ορμούσε πολύ επιθετικά στους αντιπάλους της με την ατάκα «Θα κόψω κ@λους σήμερα». Το τέλος της δεν είναι γνωστό.
