Σύμφωνα με την παράδοση των Ινδιάνων, Crow, για να γίνει κάποιος αρχηγός τους έπρεπε να φέρει εις πέρας τρεις άθλους.
Να οδηγήσει την ομάδα του στη μάχη, να μπει κρυφά στο στρατόπεδο του εχθρού και να κλέψει ένα άλογο, να αφοπλίσει τον αντίπαλο και να τον πιάσει από τον λαιμό, αλλά χωρίς να τον σκοτώσει. Ο τελευταίος Crow που τα κατάφερε όλα ήταν ο Joe Medicine Crow, που πολέμησε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Κάτω από το κράνος του, φορούσε ένα κίτρινο φτερό αετού και έβαφε το σώμα του, σύμφωνα με τις παραδόσεις της φυλής του.
Μαζί με τους άντρες του κατέλαβε ένα γερμανικό χωριό και έκλεψε πενήντα άλογα από έναν στάβλο.
Έφυγε καλπάζοντας, ενώ τραγουδούσε ένα παραδοσιακό ινδιάνικο τραγούδι.
Μια άλλη νύχτα, έπεσε πάνω σε έναν γερμανό στρατιώτη, τον αφόπλισε και προσπάθησε να τον στραγγαλίσει, πιάνοντάς τον από τον λαιμό.
Την τελευταία στιγμή όμως, ο στρατιώτης φώναξε «μαμά» και ο Ινδιάνος τον άφησε να ζήσει.
Όταν γύρισε στις ΗΠΑ το 1946 και διηγήθηκε τις περιπέτειές του, οι γέροντες της φυλής του είπαν ότι πέρασε και τις τέσσερις δοκιμασίες.
Έτσι έγινε ο τελευταίος αρχηγός πολέμου της φυλής Crow.
Πέθανε επτά δεκαετίες αργότερα, στις 3 Απριλίου του 2016, σε ηλικία 102 ετών.
Άφησε πίσω του πολύτιμο έργο για τους ιθαγενείς της Αμερικής, αλλά και τις παραδόσεις τους.
Ο τελευταίος αρχηγός
Γεννήθηκε σε μια φάρμα στη Μοντάνα το 1913.
Την ημέρα που γεννήθηκε τους είχε επισκεφτεί ένας Ινδιάνος απ’ τη φυλή των Sioux, ο οποίος του έδωσε το όνομα «Άντρας του Χειμώνα» και ευχήθηκε να μεγαλώσει δυνατός και υγιής.
Πράγματι, πέρασε την παιδική του ηλικία με στρατιωτική πειθαρχία. Ο παππούς του τον μεγάλωσε σαν πολεμιστή.
Τον έβαζε να τρέχει ξυπόλητο στο χιόνι για να σκληρύνει το δέρμα του και να κάνει μπάνιο σε παγωμένα ποτάμια για να αντέχει στις κακουχίες.
Αλλά η ζωή στον καταυλισμό των Ινδιάνων ήταν δύσκολη, ακόμα και χωρίς τη σκληρή εκπαίδευση.
Είχαν απομείνει περίπου 2 χιλιάδες Crow, αλλά δεν υπήρχαν πια χρήματα ούτε φαγητό.
Οι Ινδιάνοι πάσχιζαν να επιβιώσουν και να διατηρήσουν ζωντανή την παράδοσή τους.
Ο Joe Medicine θεωρούσε ότι το σχολείο και η μόρφωση θα έδιναν τη λύση.
Όπως του είχε πει κι ένας παλιός αρχηγός της φυλής, «η μόρφωση σε κάνει ισάξιο του λευκού άντρα. Ενώ η έλλειψη αυτής, σε κάνει θύμα του».
Ο Joe Medicine αφοσιώθηκε στις σπουδές του, αποφασισμένος να αποδείξει ότι μπορούσε να τα καταφέρει.
«Ήθελα να αποδείξει στον κόσμο, όχι μόνο στους Ινδιάνους, αλλά σε όλους, ότι ένας Ινδιάνος μπορεί να γίνει καλός φοιτητής. Ο κόσμος έλεγε ότι οι Ινδιάνοι είναι υπερβολικά χαζοί και δεν μπορούν να τελειώσουν το πανεπιστήμιο. Ήθελα να τους αλλάξω τη γνώμη».
Αποφοίτησε από το Κολέγιο Linfield με πτυχίο στην ανθρωπολογία και το 1939, ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό του στο πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας. Ήταν ο πρώτος από τη φυλή του που τα κατάφερε.
Έγινε δάσκαλος σε σχολείο Ινδιάνων στο Όρεγκον μέχρι την επίθεση των Ιαπώνων στο Περλ Χάρμπορ.
Το 1943 κατατάχτηκε στον στρατό και έφυγε για την Ευρώπη.
Το 1948 έγινε ο ιστορικός της φυλής και άρχισε να καταγράφει τους μύθους και τις παραδόσεις.
Έγραψε δώδεκα βιβλία, ανάμεσά τους και την ιστορία της μάχης του Λιτλ Μπιγκ Χορν, μία ιστορική νίκη των Ινδιάνων, στην οποία είχε πάρει μέρος ο θείος του.
Σε όλη του τη ζωή, προσπάθησε να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ των Ινδιάνων και των λευκών και να διατηρήσει μία ισορροπία, υιοθετώντας τα καλά και από τις δύο κουλτούρες.
Το 2008 πήρε το αμερικάνικο Bronze Star και το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής απ’ τη Γαλλία για τη συμμετοχή του στον πόλεμο.
Το 2009 ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα τον βράβευσε με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας, το σημαντικότερο μετάλλιο που μπορεί να δοθεί σε Αμερικάνο πολίτη.
Η κηδεία του έγινε με στρατιωτικές τιμές, ενώ περισσότεροι από 700 άνθρωποι παρευρέθηκαν για να τον τιμήσουν.
