Έχει επικρατήσει η άποψη ότι ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ ανακάλυψε την πενικιλίνη το 1928 για την οποία και κέρδισε το Νόμπελ Ιατρικής το 1954.
Στην πραγματικότητα όμως, τον είχαν προλάβει άλλοι, πολλά χρόνια πιο πριν.
Οι Βεδουίνοι της Βόρειας Αφρικής έφτιαχναν για παραπάνω από χίλια χρόνια μια θεραπευτική αλοιφή από τη μούχλα που αναπτυσσόταν στη σαγή των γαϊδουριών.
Το 1897, ένας νεαρός Γάλλος στρατιωτικός γιατρός ονόματι Έρνεστ Ντυσεζνέ ανακάλυψε εκ νέου το όλο θέμα, παρατηρώντας τους Άραβες σταβλίτες που χρησιμοποιούσαν τη μούχλα από τις νωπές σέλες για να θεραπεύσουν τις πληγές των αλόγων.
Ο Ντυσεζνέ διεξήγαγε εκτενή μελέτη, ταξινομώντας τη μούχλα ως Penicillium Glaucum.
Τη χρησιμοποίησε για να θεραπεύσει τον τυφό σε ινδικά χοιρίδια και επισήμανε την καταστροφική επίδραση που είχε στο βακτήριο e. coli.
Αυτή ήταν ουσιαστικά η πρώτη κλινικά δοκιμασμένη χρήση του φαρμάκου που αργότερα ονομάστηκε πενικιλίνη.
Ο Ντυσεζνέ υπέβαλε τα αποτελέσματα της έρευνάς του ως διδακτορική διατριβή και συνέστησε περαιτέρω μελέτη επί του θέματος. Ωστόσο, το Ινστιτούτο Παστέρ δεν εξέδωσε καν βεβαίωση ότι έλαβε την εργασία του, πιθανότητα επειδή ήταν ένας 23χρονος, εντελώς άγνωστος φοιτητής.
Στη συνέχεια, ο Ντυσεζνέ απορροφήθηκε στα στρατιωτικά του καθήκοντα και το 1912 πέθανε στην αφάνεια από φυματίωση, μια ασθένεια που στην καταπολέμησή της θα βοηθούσε αργότερα η δική του ανακάλυψη.
Ο Ντυσεζνέ τιμήθηκε μετά θάνατον το 1949, πέντε χρόνια αφότου ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ έλαβε το βραβείο Νόμπελ για την εκ νέου ανακάλυψη της αντιβιοτικής δράσης της πενικιλίνης.
Ο Φλέμινγκ επινόησε τη λέξη πενικιλίνη το 1929.
Ανακάλυψε τυχαία της αντιβιοτικής ιδιότητες της μούχλας και την ταξινόμησε ως Penicillium rubrum.
Η μούχλα ονομάστηκε αρχικά penicillium επειδή τα άκρα της, τα οποία φέρουν σπόρια, μοιάζουν στο μικροσκόπιο με πινέλα.
Στα λατινικά, το πινέλο γραφής ονομάζεται penicillum, από όπου προέρχεται και η αγγλική λέξη για το μολύβι (pencil).
Τα τυριά Στίλτον, ροκφόρ, Μπλε Τυρί Δανίας, Γκοργκοντζόλα, Καμαμπέρ, Τυρί του Λιμβούργου και Μπρι, περιέχουν πενικιλίνη.
ΠΗΓΗ: «Το Βιβλίο της Ολικής Άγνοιας», Τζον Λόυντ & Τζον Μίτσινσον, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ
