Η ιστορία του Killswitch, όπως και αυτή του Polybius, είναι από τις πιο παράξενες της βιομηχανίας των video games.
Και για τα δύο παιχνίδια, στο πέρασμα των χρόνων έχει δημιουργηθεί ένας αστικός μύθος παρότι δεν είναι σίγουρο αν όντως υπήρξαν στην πραγματικότητα.
Το Killswitch είναι ένα παιχνίδι που κυκλοφόρησε το 1989 από την Karvina Corporation. Τα γραφικά του ήταν μονόχρωμα, γκρι με άσπρα σχήματα σε μαύρο φόντο.
Στον παίχτη έδινε την δυνατότητα να διαλέξει τον χαρακτήρα του ανάμεσα στην Porto, μια νεαρή, τραυματισμένη γυναίκα-ανθρακωρύχο στα ορυχεία Slovatik και τον δαίμονα Ghast.
Εδώ όμως ξεκινούν τα παράξενα του παιχνιδιού. Η Karvina, η εταιρία ανάπτυξης του δηλαδή, ήταν εκείνο το διάστημα γνωστή για την πολυπλοκότητα των παιχνιδιών της. To Killswitch δεν ξέφευγε από αυτό τον κανόνα:
Ο Ghast ήταν αόρατος στον παίχτη, οδηγώντας τον έτσι να ξεκινήσει ξανά το παιχνίδι επιλέγοντας την Porto.
Η Porto είχε μόλις μια δυνατότητα: να αυξομειώνει το μέγεθος της τυχαία κατά την διάρκεια του παιχνιδιού. Αυτό το «τυχαία» ένας μηχανικός από το Κάνσας ισχυρίστηκε ότι το έλυσε βρίσκοντας τον τύπο που ακολουθούσε το παιχνίδι, αλλά για άγνωστους λόγους η δουλειά του δεν δημοσιεύθηκε ποτέ.
Επιστρέφοντας στην ιστορία της Porto, εκείνη ξυπνάει στο σκοτάδι με πληγές στους αγκώνες της.
Ψάχνοντας να βρει μια διέξοδο διαφυγής αρχίζει να κινείται μέσα στο ανθρακωρυχείο διαπιστώνοντας αργότερα ότι ήταν εργαζόμενη σε αυτό.
Στο Killswitch δεν υπάρχουν bosses και όλο το gameplay, όσο αφορά στην Porto, περιορίζεται στην αναζήτηση κάποιων iron axes (σιδερένια τσεκούρια) που φέρουν πάνω πολύπλοκους κωδικούς.
Το συγκεκριμένο κομμάτι του παιχνιδιού ήταν τόσο πολύπλοκο που πολλοί παίχτες αναγκάζονταν να τα παρατήσουν, έως ότου ένας χρήστης με το ψευδώνυμο Porto881 ανήρτησε τη λύση.
Η ιστορία που αποκαλύπτεται μιλά για βασανιστήρια των επιστατών στους εργάτες, στις αρθρώσεις των οποίων έβαζαν μικρά μαχαίρια κάθε φορά που ο ρυθμός παραγωγής άνθρακα μειωνόταν.
Το συγκεκριμένο περιεχόμενο δεν ήταν τυχαίο, καθώς η πόλη Karvina, στην οποία ήταν και η έδρα της εταιρίας του παιχνιδιού είχε πληγεί από την αποχώρηση της βιομηχανίας του άνθρακα. Περισσότερο λοιπόν επρόκειτο για μια πολιτική παρέμβαση της εταιρίας, παρά για ένα αυθεντικό προϊόν μυθοπλασίας.
Αφού η Porto έλυνε το κομμάτι των κωδικών, έβρισκε και συναρμολογούσε ένα μαγνητόφωνο, στο οποίο μια αρσενική φωνή της έλεγε ότι «οι φωτιές της γης είχαν αναζωπυρωθεί για την άμυνα τους και είχαν εισρεύσει στην καρδιά των παλιών μηχανημάτων που χρησιμοποιούσαν ώστε να εκδικηθούν τους εργαζόμενους».
Είναι γενικά παραδεκτό ότι οι φωτιές της γης είναι οι δαίμονες, όπως ο Ghast, οι αναθυμιάσεις του άνθρακα και τα αέρια σώματα που πλέον «κατοικούσαν» στα παλιά μηχανήματα.
Τα μηχανήματα αυτά ήταν τόσο μεγάλα που δεν εμφανίζονταν ολόκληρα στην οθόνη, παρά μόνο τα καταστροφικά αποτελέσματα της επίθεσης τους.
Επιτηρητές και εργαζόμενοι συνθλίβονταν και παραμορφώνονταν, ενώ η Porto δεν ξέφυγε από την οργή τους, αφού χτυπήθηκε από μηχάνημα και κατέληξε σε μια υπόγεια στοά με δηλητηριώδη αέρια. Εκεί μάλιστα απέκτησε και τη δυνατότητα να αυξομειώνει τυχαία το μέγεθος της.
Μετά από αυτή τη σκηνή έρχεται ακόμα μια περίεργη φάση του παιχνιδιού: δεν υπάρχει κανένας λογικός δρόμος ώστε να συνεχιστεί η ιστορία, καμία διέξοδος. Ευτυχώς ο Porto881 έδωσε για ακόμη μια φορά τη λύση. Όταν λοιπόν οι παίχτες κατόρθωναν να ανέβουν στην επιφάνεια και ολοκλήρωναν το παιχνίδι, η οθόνη γινόταν ξαφνικά άσπρη. Τι συνέβαινε;
Το Killswitch είχε προγραμματιστεί να διαγράφεται αυτόματα από τον υπολογιστή του παίχτη όταν ολοκληρωνόταν.
Δεν μπορούσε να αντιγραφεί, δεν μπορούσε ο παίχτης να το ξαναπαίξει.
Στην πράξη αυτό σήμαινε ότι δεν υπήρχε η δυνατότητα κάποιος να ολοκληρώσει το παιχνίδι και με τους δύο προσφερόμενους χαρακτήρες, την Porto και τον Ghast. Αυτό, όπως ήταν λογικό, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων από τους παίχτες και σύντομα διάφορες λύσεις για να λυθεί το πρόβλημα εμφανίστηκαν. Αυτή που έγινε περισσότερο γνωστή ήταν το να αγοράσουν οι παίχτες περισσότερα αντίτυπα του παιχνιδιού, αλλά φαίνεται ότι η Karvina είχε πάρει τα μέτρα της, κυκλοφορώντας μόλις 5.000 αντίτυπα! Για το θέμα, η εταιρία απάντησε με δελτίο τύπου τον Μάιο του 1990:
«Το Killswitch είχε σχεδιαστεί να είναι μια μοναδική εμπειρία παιχνιδιού: όπως η πραγματικότητα, δεν μπορεί να επαναληφθεί, να ξαναπαιχτεί, και είναι παράλογο.
Ο θάνατος είναι τελικός, ο θάνατος είναι ολοκληρωτικός. Η τύχη της Porto και του αγαπημένου της, Ghast είναι τόσο άγνωστη όσο και η δική μας. Αυτή είναι η επιθυμία της Karvina Corporation και ζητάμε από τους πελάτες μας να σεβαστούν την επιθυμία μας. Να είστε σίγουροι, η Karvina θα συνεχίσει να παρέχει την υψηλότερη ποιότητα των παιχνιδιών στη Δύση, και το Killswitch είναι απλώς ένα από τα πολλά θαύματα μας.»
Η εταιρία μπορεί να είπε λίγα με το δελτίο τύπου, αλλά αποκάλυψε ταυτόχρονα και πολλά. Συγκεκριμένα η φράση:»Η τύχη της Porto και του αγαπημένου της Ghast» κέντρισε το ενδιαφέρον των παιχτών αφού ο Ghast δεν είχε καμιά συμμετοχή σε οποιοδήποτε μέρος της ιστορίας της Porto.
Από τότε ξεκίνησε μια μανιώδης προσπάθεια για να βρεθούν τα τελευταία αντίτυπα του παιχνιδιού, ώστε να ανακαλύψουν οι παίχτες τη σχέση του δαίμονα με την Porto. Η πιο δημοφιλής θεωρία ήταν ότι ο Ghast μεταμορφώθηκε σε αέριο και μπήκε στο σώμα της Porto αλλάζοντας το μέγεθος της.
Κάποιοι άλλοι θεωρούσαν πολύ «εύκολη» αυτή την εξήγηση και πίστευαν ότι αν κάποιος κατάφερνε να ξεπεράσει τα πρώτα επίπεδα ως Ghast θα είχε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει και τους δύο χαρακτήρες.
Πολλοί παίχτες ξεκίνησαν το παιχνίδι επιλέγοντας τον Ghast, αλλά η συνεχής αποτυχία τους να προχωρήσουν τους έστρεφε ξανά στην Porto και τελικά οι κόπιες τους εξαφανίζονταν χωρίς να έχει βρεθεί η σχέση του δαίμονα και της Porto.
Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να βρεθεί ένα τελευταίο αντίτυπο του παιχνιδιού. Αυτό έγινε το 2005 όταν το αγόρασε ο Yamamoto Ryuichi από το Τόκιο σε μια δημοπρασία με 733.000 δολάρια!
Σκοπός του Yamamoto ήταν να παρουσιάσει ολόκληρο το παιχνίδι στους παίχτες καταγράφοντας και ανεβάζοντας στο Internet την πρόοδο του.
Μέχρι σήμερα, το μόνο βίντεο που έχει ανεβάσει ο Yamamoto είναι ένα διάρκειας ενός λεπτού και 45 δευτερολέπτων, με τον ίδιο να κάθεται στο computer του και πίσω του να φαίνεται η οθόνη επιλογής χαρακτήρα. Ο Yamamoto έκλαιγε.
Του Στρατή Ζουμπουλία από το xplaygr.com
