Στα μέσα της δεκαετίας του ’50, έφτασε στην Ελλάδα η είδηση του θανάτου μιας Ελληνίδας χορεύτριας, που ήταν πρόσφυγας στη Μέση Ανατολή.
Η Άλμπα Σέρα, όπως ήταν το καλλιτεχνικό όνομα της νεαρής κοπέλας, είχε προσληφθεί σε κέντρο της Βυρηττού, για να εκτελεί πρόγραμμα ελαφριάς γαλλικής και ελληνικής μουσικής.
Όλα πήγαιναν καλά, μέχρι τη στιγμή που η κοπέλα δέχτηκε μια επαγγελματική πρόταση από έναν πλούσιο Άραβα.
Ο Άραβας θα πάντρευε την κόρη του και ζήτησε από την Άλμπα να τραγουδήσει στον γάμο, που θα γινόταν σε ένα χωριό έξω από τη Δαμασκό της Συρίας.
Η χορεύτρια δέχτηκε την πρόταση, χωρίς να αντιληφθεί ότι είχε πέσει θύμα σωματεμπορίας.
Το συμφωνητικό της σκλαβιάς
Το κέντρο στο οποίο εργαζόταν, διηύθυναν τα μέλη μιας σπείρας σωματεμπόρων, που είχαν επινοήσει την «επαγγελματική» πρόταση, για να κάνουν την κοπέλα να πάει «οικειοθελώς» στον Άραβα πελάτη τους.
Ο πλούσιος Άραβας είχε πληρώσει τα μέλη της σπείρας, για να «αγοράσει» την κοπέλα και να την εντάξει στο χαρέμι του.
Μάλιστα, τα μέλη της σπείρας και αφεντικά της κοπέλας στο νυχτερινό κέντρο, είχαν συντάξει και συμφωνητικό, με το οποίο την παραχωρούσαν στον Άραβα.
Το συμφωνητικό ανέφερε, ότι η Άλμπα θα εξακολουθούσε να ανήκει στο κέντρο, αλλά η ίδια δεν είχε το δικαίωμα να ταξιδεύσει στο εξωτερικό και να φύγει από τη χώρα που θα την οδηγούσε ο Άραβας.
Από τη στιγμή που η κοπέλα ακολούθησε τον Άραβα, τα ίχνη της εξαφανίσθηκαν.
Αρκετούς μήνες αργότερα, ανέλαβε να ερευνήσει το θέμα η Εταιρία Προστασίας Θυμάτων Σωματεμπορίας, στην οποία οι υπάλληλοι εργάζονταν εθελοντικά.
Η έρευνα δεν οδήγησε πουθενά.
Το μόνο που κατάφεραν να μάθουν, ήταν ότι όντως ο συγκεκριμένος πλούσιος Άραβας είχε εντάξει στο χαρέμι του μια Ευρωπαία.
Λίγο καιρό αργότερα, η Άλμπα Σέρα βρέθηκε νεκρή στο χωρίο Ζάχλα, σε έναν κεντρικό δρόμο που ένωνε τη Δαμασκό με τη Βυρηττό.
Τα αίτια και οι συνθήκες του θανάτου της δεν έγιναν ποτέ γνωστά.
Τα σκλαβοπάζαρα της ανατολής
Η περίπτωση της Άλπμα δεν ήταν η μοναδική. Πολλές κοπέλες από την Ευρώπη έπεφταν θύματα σωματεμπορίας και κατέληγαν σε αραβικά χαρέμια.
Πολλές από αυτές τις άρπαζαν με τη βία και τις πουλούσαν σε πλούσιους, ενώ αρκετές, όπως η Άλμπα, γίνονταν αντικείμενο αγοραπωλησίας, χωρίς καν να το καταλάβουν.
Πολλά τέτοια περιστατικά καταγράφηκαν και προπολεμικά.
Υπολογίζεται ότι πριν τον πόλεμο, περίπου 30 Ελληνίδες τον χρόνο καταγράφονταν επίσημα ως «επαγγελματίες του έρωτα» στη Μέση Ανατολή, χωρίς κανείς να γνωρίζει τι απέγιναν.
Το φαινόμενο αυτό είχε αναφερθεί και προσωπικά στον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος σοκαρισμένος είχε δηλώσει: «Δεν ξέρω τι θα κάνουν τα άλλα Μεσογειακά κράτη, πάντως εγώ θεωρώ εντροπή μου να ανήκω εις κράτος το οποίον, έστω και σιωπηρώς ανέχεται αυτήν την «εξαγωγήν» και γι’ αυτό θα κάμω ότι μπορώ δια να σταματήσω αυτό το αίσχος».
Δυστυχώς όμως, το πρόβλημα δε λύθηκε.
Ακόμα και μετά τον πόλεμο, πολλές κοπέλες χάθηκαν για πάντα στα αραβικά χαρέμια.
