Τη δεκαετία του ’60 υπήρχε ένα σκυλί πασίγνωστο σε όλη την επαρχεία Κερύνειας. Ήταν ο Λαπηθκιώτης Αζόρ που περίμενε για χρόνια καθημερινά το λεωφορείο να φτάσει από την Κερύνεια στον σταθμό και να δει τον αγαπημένο του φίλο, Γιώργο Κύρου.
Ο Γιώργος, πιτσιρικάς το 1959, τον είχε εντοπίσει σε μία διαδήλωση.
«Ήταν άσπρος αλλά δεν μπορούσες να το καταλάβεις από την βρομιά. Τον πήρα στα χέρια μου και τον πήγα στο σπίτι μου στον πατέρα μου. Μόνον που δεν με πέταξε και μένα έξω», διηγείται στον Γιώργο Ζεβλάρη.
Ωστόσο, ο πατέρας του σιγά σιγά τον αποδέχτηκε όπως και η υπόλοιπη οικογένεια κι ο Λαπηθκιώτης Αζόρ όπως τον είχε μάθει η Κερύνεια, έγινε ο πιο πιστός φίλος της οικογένειας Κύρου.
Κάθε πρωί φρόντιζε να συνοδεύει τον Γιώργο μέχρι το σχολείο. Τον άφηνε στην είσοδο και επέστρεφε σπίτι μόνος. Τον περίμενε και την ώρα που σχόλαγε για να τον συνοδεύσει πότε στο σπίτι και πότε στα χωράφια που εργαζόταν.
Η συνήθεια του Αζόρ δεν άλλαξε ούτε όταν ο Γιώργος πήγε Γυμνάσιο.
Τον συνόδευε κάθε πρωί μέχρι τον σταθμό, όπου ο Γιώργος έπαιρνε το λεωφορείο για το Γυμνάσιο Κυρηνείας.
Ο Αζόρ ήταν ακόμη εκεί κι όταν επέστρεφε το λεωφορείο. Καθισμένος στο περβάζι περίμενε τους μαθητές να σχολάσουν για να καλωσορίσει τον φίλο του.
Τα χρόνια πέρασαν κι ο Γιώργος κλήθηκε να υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία. Ο Αζόρ παρέμεινε πιστός στο ραντεβού του. Περίμενε πάντα το λεωφορείο στον «σταθμό» από την Κερύνεια κι ανέμενε να δει τον Γιώργο. Όμως δεν κατέβαινε πάντα κι επέστρεφε σπίτι κακόκεφος. Ο πατέρας του Γιώργου τον παρηγορούσε «Μην στεναχωρείσαι βρε ΑΖΟΡ και θα έρθει».
«Ρε Γιώργο τρέξε και πυροβόλησαν τον ΑΖΟΡ»
Ο Γιώργος μεγάλωνε μαζί του κι ο Αζόρ. Βρήκε μια δουλειά στην Κερύνεια κι ο Λαπηθιώτης νεαρός συνέχισε να παίρνει το λεωφορείο για να κατέβει στην πόλη.
Η συνήθεια δεν άλλαξε για τον πιστό Αζόρ. Περίμενε κάθε μέρα στο ίδιο σημείο να σχολάσει ο Γιώργος για να τον συνοδεύσει σπίτι.
Ένα μεσημέρι όμως προς έκπληξη όλων των επιβατών, που γνώριζαν τη συνήθεια του Αζόρ, το περβάζι ήταν άδειο. Ο Αζόρ πουθενά.
Το λεωφορείο ανάστατο. «Μα καρφίτσα να έριχνες στο λεωφορείο θα ακουγόταν σαν βόμβα. Να λείπει ο Αζόρ. Αποκλείεται».
Ξαφνικά ένας πιτσιρικάς έλυσε τη σιωπή. Κλαίγοντας έτρεξε προς τον Γιώργο και φώναξε
Ρε Γιώργο τρέξε και πυροβόλησαν τον ΑΖΟΡ. Σκότωσαν τον ΑΖΟΡ. Ο Λοχίας από τον Καραβά. Του γαύγισε την ώρα που περνούσε από την πλατεία. Έβγαλε το πιστόλι του και τον πυροβόλησε
Το λεωφορείο πάγωσε. Το ίδιο κι ο Γιώργος.
«Τον έκλαψα λες και ήταν άνθρωπος. Αλλά κανένας δεν καταλαβαίνει τι ήταν για μένα. Ήταν κάτι περισσότερο από άνθρωπος για μένα. Τον έθαψα στην αυλή μας στη Λάπηθο, κάτω από μια ροδιά για να έχει σκιά. Από τότε δεν είχα ποτέ ξανά σκύλο», κλείνει τη διήγησή του ο Γιώργος Κύρου.
Διαβάστε επίσης στη ΜτΧ: Η αληθινή ιστορία με τα σκυλιά χάσκι που εγκαταλείφθηκαν από τα μέλη επιστημονικής αποστολής στην Ανταρτική. Κατάφεραν να επιβιώσουν επί ένα χρόνο στην χιονοθύελλα και έγιναν ταινία από την Ντίσνεϋ
Πληροφορίες: lifenewscy.com.cy
