Στις 25 Απριλίου του 1792 ο ληστής Νικολά Ζακ Πελετιέρ ακούμπησε το κεφάλι του στην ξύλινη υποδοχή της γκιλοτίνας.
Φορούσε κόκκινο πουκάμισο, που ταίριαζε τέλεια με την κατασκευή που ήταν βαμμένη κόκκινη.
Ο δήμιος Τσαρλς Σάνσον άφησε το σχοινί και μέσα σε 2/100 του δευτερολέπτου, ο Πελετιέρ αποκεφαλίστηκε.
Ο κόσμος που παρακολουθούσε απογοητεύτηκε από το θέαμα.
Ο αποκεφαλισμός ήταν τόσο γρήγορος, που δεν πρόλαβαν να δουν τίποτα.
«Φέρτε πίσω τις αγχόνες», φώναζαν.
Ίσα «εκτελεστικά» δικαιώματα
Οι δημόσιες εκτελέσεις στη Γαλλία ήταν πολύ δημοφιλείς.
Οι θανατοποινίτες συνήθως απαγχονίζονταν στην κλασική θηλιά της κρεμάλας. Οι πιο στυγεροί εγκληματίες βασανίζονταν δημοσίως, ξεκοιλιάζονταν και υπέκυπταν στα τραύματά τους.
Όμως, οι αριστοκράτες μπορούσαν να πληρώσουν για να εκτελεστούν με το πιο γρήγορο και ανώδυνο τρόπο, τον αποκεφαλισμό.
Αυτή την άδικη μεταχείριση θέλησε να αντιμετωπίσει ο γιατρός Ζοζέφ Γκιλοτίν, το 1789.
Μέσα στο πνεύμα της Γαλλικής Επανάστασης πρότεινε να εκτελούνται όλοι οι εγκληματίες με αποκεφαλισμό από σπαθί, ανεξαρτήτως κοινωνικής προέλευσης.
Η πρόταση του έγινε δεκτή και το 1791 εφαρμόστηκε η νέα μέθοδος.
Το μόνο πρόβλημα, τόνισε ο δήμιος Τσαρλς Σάνσον, ήταν ότι ο αποκεφαλισμός απαιτούσε ιδιαίτερη τεχνική που ελάχιστοι δήμιοι κατείχαν.
Θα έπρεπε να τους χορηγηθούν ακριβά και καλά ακονισμένα σπαθιά, τα οποία κόστιζαν ακριβά και πολλές φορές έσπαγαν κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης.
Στο Παρίσι, ο δήμιος είχε μόλις δύο σπαθιά στη διάθεση του και σε πιο φτωχές περιοχές δεν είχαν κανένα.
Ο Γκιλοτίν βρήκε μια λύση που τη θεώρησε πιο ανθρωπιστική: «Μία μηχανή αποκεφαλισμού. Ο μηχανισμός πέφτει γρήγορα σαν αστραπή, το κεφάλι κόβεται, το αίμα αναβλύζει, ο άντρας δεν υπάρχει πια».
Ο γιατρός και οι συνεργάτες του κατασκεύασαν τη μηχανή και τη δοκίμασαν σε ζώα και πτώματα.
Μετά από λίγες επιδιορθώσεις ήταν έτοιμη.
Ο πρώτος άνθρωπος που θα είχε την «τιμή» να αφήσει την τελευταία του πνοή πάνω στην τελευταίας τεχνολογίας κατασκευή, ήταν ο Νικολά Ζακ Πελετιέρ.
Είχε καταδικαστεί σε θάνατο για ληστεία και ανθρωποκτονία τον Δεκέμβριο του 1791, ακριβώς την ίδια περίοδο που διεξάγονταν οι συζητήσεις γύρω από την ψήφιση του νόμου περί αποκεφαλισμού.
Ο Πελετιέρ περίμενε υπομονετικά στη φυλακή μέχρι να κατασκευαστεί η γκιλοτίνα που θα του έπαιρνε το κεφάλι. ‘Οχι ότι είχε και άλλη επιλογή…
Ο δικαστής Γιακόμπ Μορό παρακαλούσε τον υπουργό Δικαιοσύνης να επιταχύνει τις διαδικασίες, στο «όνομα της ανθρωπότητας».
Του έγραφε: «Ο δύστυχος άνθρωπος καταδικάστηκε σε θάνατο, συνειδητοποίησε τη μοίρα του και κάθε λεπτό που είναι ζωντανός είναι βασανιστήριο για αυτόν».
Η γκιλοτίνα στη Γαλλική Επανάσταση
Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης οι δήμιοι εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο την ταχύτητα και την ευκολία που παρείχε η νέα εφεύρεση.
Ο δήμιος Σάνσον αποκεφάλισε 300 άντρες και γυναίκες μέσα σε τρεις μέρες.
Ακόμα και ο Βασιλιάς της Γαλλίας, Λουδοβίκος 16ος, βρήκε το τέλος του στην γκιλοτίνα, το Ιανουάριο του 1793.
Η γκιλοτίνα ήρθε και στη χώρα μας μαζί με τον βασιλιά Όθωνα και σήμερα φυλάσσεται στο εγκληματολογικό μουσείο.
Οι χωροφύλακες φωτογραφίζονται με τους «λήσταρχους Τσεκουραίους», που πάνε για κρεμάλα. H τελευταία φωτογραφία πριν την εκτέλεση. Τους πρόδωσε ο κουμπάρος τους…
