Δεν υπάρχουν τεκμηριωμένες περιπτώσεις για κάποιον πραγματικό πειρατή που να ζωγράφισε χάρτη θησαυρού, πόσο μάλλον να έβαλε “Χ” στο σημείο όπου ήταν θαμμένος ο θησαυρός.
Μόνο ένας πειρατής, ο Γουίλιαμ Κιντ (1645-1701) είναι γνωστό ότι είχε θάψει κάποιο θησαυρό.
Υπάρχουν όμως αμφιβολίες ακόμη και για το αν ο Κιντ ήταν όντως πειρατής.
Έχοντας ως εγγύηση μια “συστατική επιστολή” από τον βασιλιά Γουλιέλμο Γ’, είχε προσληφθεί από τους Βρετανούς κυβερνήτες της Νέας Υόρκης, της Μασσαχουσέττης και του Νιου Χαμσαϊρ για να προστατεύει την ακτογραμμή από τους κανονικούς πειρατές ή τους Γάλλους.
Νομικά, αυτό σημαίνει ότι δεν ήταν πειρατής, αλλά κουρσάρος.
Οι εχθροί του διαφωνούσαν. Τον διέβαλαν λέγοντας, ότι ήταν ένας αδίστακτος, ασεβής και βίαιος λήσταρχος.
Για παράδειγμα, μια φορά οι ναύτες του Κιντ γύρισαν την πλάτη σε ένα ιστιοφόρο του Βασιλικού Ναυτικού αντί να του απευθύνουν χαιρετισμό, ενώ ο Κιντ σκότωσε εν ψυχρώ ένα ανυπάκουο μέλος του πληρώματός του.
Τελικά κατέληξε να αποτελεί πολιτικό όνειδος και, όταν τελικά συνελήφθη, οι εύποροι Άγγλοι που είχαν χρηματοδοτήσει τα ταξίδια του, προτίμησαν να τον παραδώσουν στις αρχές παρά να κατηγορηθούν ως συνεργοί σε πειρατεία.
Ο Κιντ έθαψε μέρος του θησαυρού του στο νησί Γκάρντινερς κοντά στο Λονγκ Άιλαντ.
Ήλπιζε να τον χρησιμοποιήσει για να διαπραγματευτεί την απαλλαγή από τις κατηγορίες. Φευ!
Είχε αποκαλύψει τις λεπτομέρειες σε έναν από τους χρηματοδότες του, ο οποίος ξέθαψε τον θησαυρό και τον έστειλε στο Λονδίνο για να χρησιμοποιηθεί ως στοιχείο εναντίον του Κιντ.
Ο Κιντ δικάστηκε και κρίθηκε ένοχος για πειρατεία και φόνο.
Απαγχονίστηκε στις 23 Μαΐου 1701 στο Λονδίνο.
Το πτώμα του τοποθετήθηκε σε σιδερένιο κλουβί το οποίο έμεινε κρεμασμένο πάνω από τον Τάμεση για 20 χρόνια.
Ο πρώτος χάρτης θησαυρού με σημειωμένο ένα Χ στο επίμαχο σημείο εμφανίζεται στο μυθιστόρημα, “Το νησί του θησαυρού” του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον.
Ο Στίβενσον ευθύνεται επίσης για το “Black Spot”, την κατάρα του πειρατή και για διάφορες πειρατικές εκφράσεις, που έχουν γίνει γνωστές σε διάφορες δημοφιλείς πειρατικές ταινίες.
Φαίνεται πως το “περπάτημα στη σανίδα”, όπου οι πειρατές ανάγκαζαν τον αιχμάλωτο να βουτήξει στη θάλασσα, αποτελεί επίσης λογοτεχνικό εφεύρημα.
Η μόνη καταγραμμένη αυθεντική περίπτωση συνέβη το 1829, όταν η πειρατεία, είχε σχεδόν εξαλειφθεί.
Ελάχιστα πειρατικά λάφυρα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν “θησαυρός”.
Στην πλειονότητά τους ήταν τρόφιμα, νερό, αλκοόλ, όπλα, ρούχα, εξαρτήματα πλοίων και βασικά εμπορεύματα.
Το καράβι των θυμάτων μπορούσε να πουληθεί ή να χρησιμοποιηθεί σε περίπτωση που ήταν καλύτερο από το πειρατικό, ενώ το πλήρωμα και οι επιβάτες ήταν επίσης πολύτιμοι, είτε για λύτρα είτε για να πουληθούν σκλάβοι.
Κατά τη διάρκεια του 17ου αιώνα, πάνω από 1.000.000 Ευρωπαίοι αιχμαλωτίστηκαν και πουλήθηκαν σκλάβοι από τους Βερβέρους πειρατές της Αλγερίας. Αυτοί ήταν ο αληθινός θησαυρός!
Τέλος, υπήρξαν δύο κουρσάροι, που είχαν ξύλινα πόδια, αλλά κανένας πειρατής.
Και οι δύο έζησαν τον 16ο αιώνα. Ήταν ο Γάλλος Φρανσουά λε Κλερκ και και ο Κορνέλις Κορνέλισον, γνωστός με το παρατσούκλι Houtebeen (ξυλοπόδαρος).
Δεν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία ότι κάποιος πειρατής είχε παπαγάλο ή ένα μάτι…
ΠΗΓΗ: «Το Βιβλίο της Ολικής Άγνοιας, Μέρος Δεύτερο», Τζον Λόυντ & Τζον Μίτσινσον, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ
Τα δύο αδέλφια πειρατές που στην Ίο ταπείνωσαν τον Καπουδάν πασά και έγιναν θρύλοι. Η περιοχή ονομάζεται ακόμη μπουρλότο. Τελικά οι Οθωμανοί έπιασαν τον έναν, τον βασάνισαν και τον αποκεφάλισαν… 
