1988. Στο στούντιο της ΕΡΤ ο τραγουδιστής Βασίλης Παπακωνσταντίνου, έδινε συνέντευξη στην τηλεοπτική εκπομπή «3 στον αέρα», που παρουσίαζαν η Σεμίνα Διγενή, ο Γιάννης Δημαράς και ο Γιώργος Παπαδάκης.
Η συζήτηση αφορούσε τα νέα τραγούδια του δημοφιλούς καλλιτέχνη, αλλά και τις εκρηκτικές εμφανίσεις του στις συναυλίες.
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης όμως, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ρωτήθηκε για το μεγάλο πρόβλημα των ναρκωτικών, αλλά και τη διακίνησή τους. Η συνολική απάντησή του ήταν μάλλον προφητική.
Περιέγραφε τα σημερινά προγράμματα χορήγησης μεθαδόνης για τους χρήστες, με τα οποία πίστευε ότι θα μπορούσαν αφενός να βοηθηθούν και αφετέρου να χτυπηθούν οι έμποροι του λευκού θανάτου.
Κατήγγειλε όμως εμμέσως πλην σαφώς και την τότε πρακτική κυκλωμάτων και της αστυνομίας που γνώριζαν τη διακίνηση και δεν έκαναν τίποτα για να την αποτρέψουν.
Για να περιγράψει τι συνέβαινε αναφέρθηκε σε ένα περιστατικό που ήταν αυτόπτης μάρτυρας στα Εξάρχεια. Νέοι και νέες που είχαν εντοπίσει έμπορο να πουλάει πρέζα, του επιτέθηκαν και τον ξυλοφόρτωσαν. Αντί όμως να συλληφθεί ο έμπορος για διακίνηση, η ΕΛΑΣ έστειλε τα ΜΑΤ για να τους διαλύσει.
Παρακολουθείστε το σχετικό βίντεο.
Οι λύκοι της αιώνιας νύχτας των Εξαρχείων
Και ενώ η αστυνομία παρακολουθούσε τους νέους να «πέφτουν σαν τις μύγες» από τα ναρκωτικά χωρίς να κάνει τίποτα, μια ομάδα αναρχικών ανέλαβε δράση για να διώξει από την πλατεία τους εμπόρους.
Ήταν οι Λύκοι της Αιώνιας Νύχτας, οι οποίοι αποτελούνταν κυρίως από φίλους, χωρίς καμία ιδιαίτερη οργάνωση και στους οποίους μπορούσε να λάβει μέρος όποιος ήθελε.
Διάδοχοί τους ήταν οι Λύκοι των Εξαρχείων, που ανέπτυξαν κυρίως αντιεξουσιαστική δράση προς τα μέσα της δεκαετίας του ’90.
Κάθε φορά που ένας σύντροφός τους έσβηνε από την ηρωίνη, τα Εξάρχεια και η ευρύτερη περιοχή αναστέναζαν από σπάσιμο καταστημάτων, πυρπολήσεις αυτοκινήτων και συγκρούσεις με την αστυνομία. Η κοινή πεποίθηση στον χώρο των αναρχικών, αλλά και των κατοίκων ήταν ότι «οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη».
Οι Λύκοι έβρισκαν εμπόρους, τους ξυλοφόρτωναν, έπαιρναν τα στοιχεία τους και τα έδιναν σε αστυνομικούς ή ασφαλίτες που είχαν μόνιμη υπηρεσία στην πλατεία.
Και όμως. Αντί των εμπόρων συλλαμβάνονταν οι «κυνηγοί» τους.
Η ιστορία τους κράτησε λιγότερο από μια τριετία.
