ΠΗΓΗ: Βασανιστήρια, το έπος της ανθρώπινης κτηνωδίας, Μάικλ Κέριγκαν, εκδόσεις Γνώση
Στους αιώνες που προηγήθηκαν, το να υπηρετεί κάποιος στις ένοπλες δυνάμεις μιας ισχυρής χώρας δεν διέφερε και πολύ από τη δουλεία, ιδιαίτερα σε ζητήματα τιμωρίας για πειθαρχικά παραπτώματα. Οι επίσημες τιμωρίες δεν ήταν παρά τελετουργικοί ξυλοδαρμοί.
Οι παραβάτες δέχονταν βροχή χτυπημάτων, καθώς περνούσαν τρέχοντας ανάμεσα σε δύο σειρές που σχημάτιζαν οι σύντροφοί τους.
Σε μια τέτοια περίπτωση, στη βρετανική φρουρά της Ταγγέρης στις 16 Μαΐου 1665, αποφασίστηκε ότι ένας στρατιώτης έπρεπε:
«Να γυμνωθεί απ’ τη μέση και πάνω και να περάσει ανάμεσα στους άντρες ολόκληρου του συντάγματος, οι οποίοι θα κρατάνε μπαστούνια και θα τον χτυπούν στην πλάτη, στο στήθος, στα χέρια ή όπου αλλού τον πετύχουν».
Μετά τον νόμο περί Ανταρσίας του 1689, η «γάτα με τις εννιά ουρές» έγινε μέρος της καθημερινότητας του βρετανικού στρατού για δυο αιώνες.
Οι δερμάτινες ουρές της ήταν στην αρχή κομπιασμένες και μετά ενισχυμένες με ατσάλινες μύτες ή γάντζους για να προκαλούν μεγαλύτερη ζημιά.
Κι όπως πάντα, η δημόσια ταπείνωση ήταν ουσιαστικό μέρος της τιμωρίας, αφού ο παραβάτης μαστιγωνόταν μπροστά στους συγκεντρωμένους και παραταγμένους συναδέλφους του, ενώ ταυτόχρονα ο τυμπανιστής κρατούσε το τέμπο του μαρτυρίου του και κυρίως κάλυπτε τις κραυγές αγωνίας του.
Η μέγιστη τιμωρία που επιτρεπόταν ήταν χίλιες βουρδουλιές και οτιδήποτε ανάμεσα σε πεντακόσια και οχτακόσια χτυπήματα ήταν ζήτημα ρουτίνας.
Είχαν υπάρξει και στρατιώτες που πέθαναν μετά από τόσο παρατεταμένες μαστιγώσεις.
Όταν οι κρατούμενοι λιποθυμούσαν, το βασανιστήριο σταματούσε, αλλά ξεκινούσε και πάλι μερικές μέρες αργότερα, όταν τα θύματα είχαν αναρρώσει.
Οι πολύ αυστηρές ποινές χωρίζονταν σε γύρους των διακοσίων περίπου χτυπημάτων, τα οποία εκτελούνταν με διαλείμματα κάμποσων ημερών.
Αυτό το «ανθρωπιστικό» μέτρο δεν έκανε τίποτα άλλο απ’ το να προσθέτει στη σωματική και τη ψυχική τους ταλαιπωρία.
Το μαστίγωμα στο ναυτικό
Και στο ναυτικό οι μαστιγώσεις ήταν συχνότατες.
Στα τέλη του 18ου αιώνα, στο ατμόπλοιο «Ερμιόνη», δεν ήταν καθόλου ασυνήθιστο να μαστιγώνονται «δώδεκα άντρες την ημέρα».
Η «γάτα», όπως αποκαλούσαν το μαστίγιο, δεν ήταν φτιαγμένη από δέρμα, αλλά από την ξεφτισμένη άκρη ενός σκοινιού.
Τις ξεφτισμένες τούφες τις έπλεκαν σε κοτσίδες με κόμπους για μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα.
Εναλλακτικά, μπορούσε να κατασκευαστεί ένα πιο πρωτόγονο εργαλείο για μια και μόνη χρήση, προσαρτώντας σε ένα χερούλι από χοντρό παλαμάρι «ουρές» από λεπτό σκοινί και μερικές φορές κομμάτια ξύλο.
Ολόκληρο το πλήρωμα του πλοίου συγκεντρωνόταν για να παρακολουθήσει την τιμωρία, η οποία έπαιρνε τη μορφή τελετής, με τους αξιωματικούς να φοράνε τη μεγάλη στολή και το πλήρωμα να είναι παραταγμένο υποδειγματικά.
Έδεναν τον παραβάτη σε μια αναποδογυρισμένη σχάρα και ο καπετάνιος διάβαζε το άρθρο του κανονισμού που είχε παραβιαστεί, πριν πλησιάσει ο λοστρόμος για να επιβάλει την τιμωρία.
Δώδεκα βουρδουλιές ήταν οι αναμενόμενες για τις κοινές παραβάσεις, αλλά υπήρχαν και πολύ χειρότερες καταδίκες, οπότε δύο λοστρόμοι εναλλάσσονταν ρίχνοντας κάθε φορά από δώδεκα βουρδουλιές για να ξεκουράζονται.
ΠΗΓΗ: Βασανιστήρια, το έπος της ανθρώπινης κτηνωδίας, Μάικλ Κέριγκαν, εκδόσεις Γνώση
