Τα γερμανικά φύλα που λεηλάτησαν τη Ρώμη το 455, έφεραν κάποια χρήσιμα πράγματα μαζί τους. Ένα από αυτά ήταν τα παντελόνια που αντικατέστησαν τις χλαμύδες. Ένα άλλο ήταν το κριθάρι και σίκαλη και η χρήση βουτύρου αντί ελαιόλαδου.
Εκείνη τη «σκοτεινή» εποχή υπήρξαν επίσης και κάποιες τεχνολογικές καινοτομίες: νέοι τρόποι καλλιέργειας και οργώματος της γης.
Η κατασκευή εκκλησιών και καθεδρικών ναών ενθάρρυνε τους τεχνίτες και τους αρχιτέκτονες να πειραματιστούν με νέες τεχνοτροπίες και τους οδήγησε σε νέους τρόπους μοιράσματος του μεγάλου βάρους της πέτρας και του ξύλου.
Αυτό συνεπαγόταν την κατασκευή ακόμη μεγαλύτερων και επιβλητικότερων καθεδρικών ναών, ορισμένοι από τους οποίους μας αφήνουν άναυδους ακόμη και σήμερα.
Μας υπενθυμίζουν ότι ακόμη και οι λεγόμενοι «Σκοτεινοί Χρόνοι» είχαν το δικό τους φως.
Τα πρώτα πανεπιστήμια
Με την έλευση της δεύτερης χιλιετίας της χριστιανικής εποχής ο ρυθμός των ανακαλύψεων κορυφώθηκε.
Ο Άγιος Θωμάς ο Ακινάτης ήταν ο μεγαλύτερος θεολόγος του Μεσαίωνα.
Έτρεφε τεράστιο θαυμασμό για τον Αριστοτέλη και συγκέρασε τη χριστιανική σκέψη με την αριστοτελική επιστήμη και φιλοσοφία.
Ο Αριστοτέλης, μαζί με τον Γαληνό, τον Πτολεμαίο και τον Ευκλείδη ήταν οι κύριοι διαμορφωτές της μεσαιωνικής σκέψης.
Τα γραπτά τους έπρεπε να μεταφραστούν, να υποστούν επιμέλεια και σχολιασμό.
Όλα αυτά γίνονταν αρχικά στα μοναστήρια, αλλά σταδιακά οι σχετικές δραστηριότητες μεταφέρθηκαν στα πανεπιστήμια, τα οποία ιδρύθηκαν επίσης κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Τα περισσότερα από αυτά συνεχίζουν να λειτουργούν μέχρι σήμερα.
Πολλά ιδρύθηκαν από την Εκκλησία, ενώ διάφορες φιλόδοξες κοινότητες και πλούσιοι υποστηρικτές βοήθησαν ορισμένες κωμοπόλεις και πόλεις να ιδρύσουν τα δικά τους πανεπιστήμια. Ο πάπας έδωσε την άδεια για ίδρυση αρκετών πανεπιστημίων στη νότια Ιταλία.
Το πανεπιστήμιο της Μπολόνιας ήταν το πρώτο που άνοιξε τις πύλες του, το 1180 και μετά από έναν περίπου αιώνα ιδρύθηκαν πανεπιστήμια στην Πάδοβα, στο Μονπελιέ, στο Παρίσι, στην Κολονία, την Οξφόρδη και το Κέμπριτζ. Με τη λέξη «university» αποδόθηκε το αντίστοιχο λατινικό universitas, που δηλώνει το «όλον».
Αυτό ακριβώς υποτίθεται ότι κάλυπταν τα συγκεκριμένα ινστιτούτα: το σύνολο της ανθρώπινης γνώσης.
Διέθεταν συνήθως τέσσερις σχολές: Θεολογίας (φυσικά ο Ακινάτης ονόμαζε τη θεολογία «βασίλισσα των επιστημών»), Νομικής, Ιατρικής και Τεχνών.
Οι φοιτητές ιατρικής μελετούσαν επίσης αστρολογία, εξαιτίας της ευρέως διαδεδομένης πίστης στη δύναμη των άστρων να επηρεάζουν τους ανθρώπους, με θετικό ή αρνητικό τρόπο.
Τα μαθηματικά και η αστρονομία διδάσκονταν γενικά στη σχολή τεχνών. Το τεράστιο έργο του Αριστοτέλη διδασκόταν σε όλες τις σχολές.
Πολλοί από τους «επιστήμονες» του Μεσαίωνα ήταν ή γιατροί ή ιερείς και οι περισσότεροι εργάζονταν στα νέα πανεπιστήμια.
Οι σχολές ιατρικής απένεμαν στους απόφοιτους τους πτυχία. Κάποιος μπορούσε να γίνει Διδάκτωρ Ιατρικής ή Πτυχιούχος Ιατρικής.
Αυτά με τη σειρά τους διαχώριζαν τους γιατρούς από τους χειρουργούς, τους φαρμακοποιούς και τους άλλους επαγγελματίες της ιατρικής, οι οποίοι διδάσκονταν τα επαγγέλματά τους με άλλους τρόπους.
Περίπου από το 1300, οι καθηγητές ανατομίας άρχισαν να ανατέμνουν σώματα για να δείχνουν τα εσωτερικά όργανα τους στους φοιτητές τους και για να εκτελεστεί μια νεκροψία, χρειαζόταν μερικές φορές να καταβληθεί ένα χρηματικό ποσό ή οι συνθήκες του θανάτου του θύματος να είναι ύποπτες.
ΠΗΓΗ: «Μικρή Ιστορία της Επιστήμης», William Bynum, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
