Οι Βραζιλιάνοι ζητούν την αγιοποίησή της. Τη λατρεύουν ως μάρτυρα και τη θεωρούν προστάτιδα των απογόνων των σκλάβων και των φτωχών. Η ιστορία της αφρικανής Αναστάζια Εσκράβα κατέχει μια ξεχωριστή θέση στην κουλτούρα και τον πολιτισμό του Ρίο ντε Τζανέιρο.
Η Αναστάζια Εσκράβα έζησε στη Βραζιλία ως σκλάβα τον 19ο αιώνα. Η διαφορά με τις υπόλοιπες σκλάβες ήταν η εκθαμβωτική ομορφιά της. Κάτι που πλήρωσε πολύ ακριβά.
Γεννήθηκε το πρώτο μισό του 19ου αιώνα. Η μητέρα της Ντελμίντα ήταν από τη φυλή Μπαντού τη Αφρικής. Εκτιμάται ότι καταγόταν από βασιλική οικογένεια, τα μέλη της οποίας πουλήθηκαν σε πλοίο σκλάβων και βρέθηκαν στη Βραζιλία. Η Ντελμίντα βιάστηκε από έναν λευκό άνδρα και πουλήθηκε, ενώ ήταν έγκυος στην Αναστάζια. Η Αναστάζια μεγάλωσε και για κακή της τύχη έγινε πανέμορφη. Είχε ανάστημα αμαζόνας και διαπεραστικά μπλε μάτια, πολύ σπάνιο για Αφρικανή εκείνη την εποχή. Ήταν τόσο όμορφη που όταν βρισκόταν στις φυτείες, όλοι σταματούσαν τις δουλειές τους για να θαυμάσουν, με το στόμα ανοιχτό, το μαύρο κορίτσι με τα μπλε μάτια. Κάπως έτσι άρχισε το μαρτύριό της. Οι λευκές γυναίκες , σε μια πράξη έντονης ζήλιας, ζήτησαν από τον γιο του ιδιοκτήτη να την αναγκάσει να φορέσει ένα σκληρό σιδερένιο κολάρο και φίμωτρο, ώστε να μην μπορεί να μιλήσει.
Η Αναστάζια άντεξε στωικά τη μάσκα και το κολάρο για το υπόλοιπο της ζωής της και συμπεριφερόταν σε όλους με ηρεμία, ευγένεια και αγάπη. Ο αφάνταστος πόνος που ένιωθε φορώντας τη μάσκα την έκανε αργότερα σύμβολο του μαρτυρίου που υπέμενε.
Υπάρχουν κι αναφορές ότι η Αναστάζια βιάστηκε από τον ιδιοκτήτη της. Όσο για τους λόγους του μαρτυρίου της, υπάρχουν και άλλες εκδοχές εκτός από τη ζήλια των λευκών γυναικών. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η Αναστάζια βασανίστηκε επειδή βοήθησε άλλους σκλάβους να δραπετεύσουν, ότι έκλεψε ζάχαρη ή ότι αντιστάθηκε στα σεξουαλικά καπρίτσια του αφεντικού της.
Μετά από πολλά χρόνια αφόρητων πόνων, η Αναστάζια πέθανε από τέτανο που της προκάλεσε το σιδερένιο κολάρο και το φίμωτρο. Λέγεται ότι πριν πεθάνει, θεράπευσε τον γιο του αφεντικού της από σοβαρή ασθένεια και ότι τους συγχώρεσε για την βάναυση συμπεριφορά τους.
Μετά τον θάνατό της ο ιδιοκτήτης της ανακάλεσε το καθεστώς σκλαβιάς της Αναστάζια η οποία ωστόσο κηδεύτηκε σε κοιμητήριο σκλάβων στο Ρίο. Τα λείψανά της βρίσκονταν στην εκκλησία του Ροζάριο, αλλά κάηκαν σε μια φωτιά που ξέσπασε στο κτίριο.
Η Αναστάζια Εσκράβα θεωρείται σύμβολο της συμπόνιας και της συγχώρεσης. Οι Βραζιλιάνοι εξακολουθούν να προσεύχονται για αυτήν και σήμερα έχει δικό της τόπο λατρείας στο Βας Λόμπο του Ρίο.
Παράλληλα υπάρχουν απανωτά αιτήματα προς τη Ρώμη για την ανακήρυξή της από την καθολική εκκλησία ως Αγία Αναστάζια του Ρίο.
