Monte Santo, Βραζιλία.
Το 1977 γεννήθηκε ένα αγοράκι και διαγνώστηκε ότι πάσχει από συγγενή αρθρογρύπωση (arthrogryposis congenita), μια ασθένεια που προσβάλλει ένα στα τρεις χιλιάδες νεογέννητα μωρά και παρουσιάζει 150 διαφορετικές καταστάσεις.
Οι γιατροί από τη πρώτη στιγμή συμβούλεψαν τη μητέρα να μη θηλάζει το παιδί για να πεθάνει. Οι δυσμορφίες στα άκρα και το καμπυλωμένο προς τη πλάτη κεφάλι έκαναν αδύνατη την επιβίωση του. «Μου έλεγαν οι γιατροί ότι το παιδί είναι καταδικασμένο. Να το αφήσω νηστικό, γιατί έτσι κι αλλιώς θα πέθαινε», δήλωσε σε συνέντευξή η μητέρα του παιδιού, Maria Jose De Oliveira.
Παρά τις δυσκολίες, ο Claudio επιβίωσε. Τέλειωσε το σχολείο, κατάφερε να φοιτήσει στο State University of Feira De Santana και έγινε λογιστής. Παράλληλα, κάνει συνεδρίες και ομιλίες μπροστά σε κοινό. «Από τότε που ήμουν παιδί, πάντα μου άρεσε να απασχολούμαι και να δουλεύω μόνος μου. Δεν μου αρέσει να εξαρτώμαι από άλλους ανθρώπους. Κάνω λίγα λογιστικά, ερευνώ και συμβουλεύω τους πελάτες μου», υποστηρίζει ο Claudio.
Ο 39χρονος έμαθε να ανοίγει μόνος του τη τηλεόραση, να σηκώνει το τηλέφωνο, να ανοίγει το ραδιόφωνο και να χρησιμοποιεί ηλεκτρονικό υπολογιστή και το διαδίκτυο.
Για να δαχτυλογραφεί, βάζει στο στόμα ένα στυλό, ενώ χρησιμοποιεί τα χείλη του για να χειρίζεται το ποντίκι.
Ειδικά διαμορφωμένα «παπούτσια» που τοποθετούνται στα άκρα, του επιτρέπουν να μετακινείται εντός και εκτός σπιτιού, αν και αρχικά κάτι τέτοιο είχε θεωρηθεί αδύνατο από γιατρούς και φυσιοθεραπευτές.
Με αυτοπεποίθηση και επιμονή, ο Claudio ξεπέρασε τα προβλήματα που προκαλεί η συγγενής αρθρογρύπωση, όπως είναι η νευροπάθεια, η νεφρική ανεπάρκεια, η καμπύλωση των μυών γύρω από τους χόνδρους των οστών και η κακή κυκλοφορία του αίματος.
Η οικογένεια στάθηκε στο πλευρό του Claudio. Οι γονείς διαμόρφωσαν το σπίτι, έτσι ώστε να τον εξυπηρετεί. Άλλαξαν ακόμη και τα πατώματα για να μπορεί να κυκλοφορεί και να μην τραυματίζεται.
Ο Claudio δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει αναπηρικό καροτσάκι, λόγω του ασυνήθιστου σχήματος που έχει το σώμα του. Όταν ήταν μικρός, το γεγονός ότι δεν μπορούσε να είναι ανεξάρτητος έξω από το σπίτι, τον πλήγωνε.
«Τώρα, υπάρχει μόνο ευτυχία. Ο Claudio δεν διαφέρει σε κάτι από τους άλλους. Έτσι μεγάλωσε σε αυτό το σπίτι. Δεν προσπαθήσαμε ποτέ να τον διορθώσουμε. Απλά θέλαμε να μπορεί να κάνει πράγματα όπως όλοι οι άνθρωποι. Δεν τον εμποδίσαμε σε τίποτα», λέει χαρακτηριστικά η μητέρα.
Ο Claudio έχει πίστη στον εαυτό του. Δεν ντρέπεται να περπατάει να στους δρόμους ανάμεσα σε κόσμο, να τραγουδάει και να χορεύει.
Η ψυχική του δύναμη ήταν τόσο μεγάλη, που όταν ήταν 8 χρονών, περπάτησε μόνος του, ξαφνιάζοντας τους γονείς που τον κουβαλούσαν με τα χέρια.
Σήμερα, ο Claudio μιλάει σε κοινό και κάνει συνεδρίες σχετικά με την αισιοδοξία και τη δύναμη που πρέπει να διακατέχει τους ανθρώπους, παρά τις αδυναμίες και τα προβλήματα. «Δεν βλέπω τα πράγματα ανάποδα, επειδή έτσι είναι η ανατομία του σώματός μου. Η ζωή είναι ωραία. Δεν φοβάμαι πλέον. Μπορώ να πω μάλιστα ότι είμαι επαγγελματίας διεθνής ομιλητής, αφού λαμβάνω προσκλήσεις από όλο τον κόσμο», τονίζει ο 39χρονος.
Ο Claudio δεν επέτρεψε στην αρθρογρύπωση να επηρεάσει τη ζωή του.
Ο καλλιτέχνης που δεν είχε χέρια ούτε πόδια. Εμφανιζόταν ως «φρικιό» σε τσίρκο: ξυριζόταν, έγραφε, άναβε τσιγάρο. Μιλούσε 4 γλώσσες, απέκτησε 5 παιδιά και έπαιξε σε ταινία… 
