Είναι ένα δωμάτιο μιας άλλης εποχής καθώς παραμένει ανέγγιχτο σχεδόν έναν αιώνα.
Ανήκε στον Γάλλο στρατιώτη, Hubert Rochereau και βρίσκεται στο χωριό Belabre στην κεντρική Γαλλία.
Ο Χιούμπερτ είχε γεννηθεί το 1896. Όταν ξέσπασε ο Α΄Παγκόσμιος Πόλεμος κλήθηκε να πολεμήσει.
Οι γονείς του με δυσκολία τον χαιρέτησαν και του έδωσαν ευχή να γυρίσει γερός όπως έφυγε.
Τελικά δεν κατάφερε ποτέ να επιστρέψει σπίτι του. Τον Απρίλιο του 1918, λίγο πριν λήξει ο πόλεμος, σκοτώθηκε σε μια μάχη στο Βέλγιο σε ηλικία 21 ετών.
Οι γονείς του αναζητούσαν για χρόνια το σημείο ταφής του γιου τους, το οποίο κατάφεραν να βρουν το 1922.
Μετά το θάνατό του αποφάσισαν να μην πειράξουν το δωμάτιο του. Το μετέτρεψαν σε ένα μουσείο που θυμίζει τη θυσία του μοναχογιού τους.
Το μόνο που πρόσθεσαν είναι ένα μπουκάλι με χώμα από το σημείο που άφησε την τελευταία του πνοή. Ακόμα και όταν αναγκάστηκαν να πουλήσουν το σπίτι τη δεκαετία του ’30, υποχρέωσαν τον αγοραστή να υπογράψει ένα έγγραφο, που τους διαβεβαίωνε ότι δεν θα πείραζε το δωμάτιο για τα επόμενα 500 χρόνια.
Μετά από 98 χρόνια, το υπνοδωμάτιο του Rochereau είναι όπως το άφησε ο Χιούμπερτ την ημέρα που αποχαιρέτησε τους γονείς του.
Τα προσωπικά του αντικείμενα παραμένουν στην ίδια θέση σαν να πρόκειται να επιστρέψει.
Μέχρι σήμερα το μικροσκοπικό κρεβάτι του Γάλλου στρατιώτη είναι ακόμα καλυμμένο με τη κλασσική δαντέλα της εποχής, το στρατιωτικό του μπουφάν κρέμεται στην κρεμάστρα και τα παπούτσια του βρίσκονται στο ίδιο σημείο που τα άφησε.
Στο γραφείο του υπάρχει ακόμα η πίπα του, τα τσιγάρα και τα κλειδιά του και στη βιβλιοθήκη υπάρχουν τα σχολικά του βιβλία και οι σημειώσεις. Μια μεγάλη φωτογραφία του νεαρού στρατιωτικού κοσμεί τον τοίχο πάνω από το κρεβάτι.
Οι γονείς του Χιούμπερτ είχαν πουλήσει το σπίτι σε έναν οικογενειακό φίλο, ο οποίος ονομαζόταν Μπριντού και ήταν στρατιωτικός. Ο Μπριντού πέθανε το 1955 και το σπίτι κληρονόμησε η εγγονή του, η οποία έμεινε στο σπίτι με τον άντρα της.
Πριν από 30 χρόνια έδειξαν το δωμάτιο στους συγχωριανούς τους, οι οποίοι ενθουσιάστηκαν. Στην πορεία υπήρξε ενδιαφέρον από τηλεοπτικά μέσα και τους τοπικούς παράγοντες, οι οποίοι τους ζητούσαν να το φωτογραφίσουν.
Ο σημερινός ιδιοκτήτης είναι ο άντρας της εγγονής, ο οποίος είχε δηλώσει: «Νιώθω ότι είμαι ο επιμελητής του σπιτιού και όχι ο ιδιοκτήτης του».
Ο Δήμαρχος του χωριού επιθυμεί να το αγοράσει, ώστε να μετατραπεί σε μουσείο, που θα μπορούν να το επισκεφτούν όλοι και φυσικά θα τηρήσει την επιθυμία των γονιών: να μην αλλάξει το δωμάτιο για τα επόμενα 500 χρόνια…
