«Φέρε μου άλλο ένα κρασάκι κι άλλο ένα γουρουνάκι»: αυτό τραγουδούν οι Γαλάτες του γνωστού χωριού, ενώ ταξιδεύουν για την Ελλάδα.
Για τον Οβελίξ και τους υπόλοιπους, δεν υπάρχει κανένα αγριογούρουνο που να είναι καλύτερο από το ψητό.
Αυτό είναι το καλύτερό τους φαγητό και γι’ αυτό πάνε κυνήγι κάθε μέρα.
Οι Κέλτες στην πραγματικότητα έτρωγαν χοιρινό, αλλά από χοίρους που έκτρεφαν οι ίδιοι.
Το κυνήγι του αγριογούρουνου υπήρχε, αλλά οι Κέλτες είχαν και άλλες επιλογές στην καθημερινή τους διατροφή.
Το αγριογούρουνο λοιπόν, παρουσιαζόμενο ως επαναλαμβανόμενο μοτίβο στη ζωή του Αστερίξ δεν στηρίζεται στην ιστορική πραγματικότητα, αλλά είναι ένα χιουμοριστικό εύρημα των δημιουργών του κόμικς.
Αφού το αγριογούρουνο στην πραγματικότητα δεν αποτελούσε σε καμία περίπτωση το καθημερινό φαγητό των Κελτών, γιατί υπάρχουν τόσες παραστάσεις αυτού του ζώου σε κέλτικα αντικείμενα τέχνης και χρηστικά αντικείμενα;
Βλέπουμε αγριογούρουνα πάνω σε κράνη, ασπίδες, νομίσματα και ειδώλια, πιθανώς με λατρευτική χρήση.
Ένα από τα ωραιότερα ειδώλια απεικονίζει μια θεότητα και πάνω στον κορμό της, ένα αγριογούρουνο και ένα μεγάλο μάτι. Βρέθηκε στο Euffigneix (Haute-Marne) και χρονολογείται από το 100 π.Χ.
Καθώς δεν έχουν σωθεί πολλές λεπτομέρειες για τις θρησκείες των Κελτών, δεν είναι γνωστό ποιος ήταν ο ρόλος της θεότητας.
Η σημασία του αγριογούρουνο επίσης δεν έχει εξακριβωθεί.
Αυτό το δυνατό και επιθετικό ζώο θα μπορούσε να αποτελεί σύμβολο της ανδρικής δύναμης και του θάρρους.
Η απεικόνιση του αγριογούρουνου πάνω σ’ ένα κράνος ή μια ασπίδα, μπορεί να φανέρωνε τον ατρόμητο χαρακτήρα του κατόχου τους.
Το τσιμπούσι των Γαλατών
Στις ιστορίες του Αστερίξ, βλέπουμε πάντα στο τέλος κάθε τεύχους, να διοργανώνεται ένα τσιμπούσι, γιατί τότε γιορτάζουν την επιστροφή του Αστερίξ και του Οβελίξ, μετά την αποστολή τους.
Καθισμένοι σ’ ένα στρογγυλό τραπέζι, τρώνε όλοι μαζί μεγάλα κομμάτια ψητού αγριογούρουνου και πίνουν κρασί.
Κοντά στο τραπέζι, ανάβει μια φωτιά και από πάνω είναι η σούβλα με το κρέας.
Για να μάθει κανείς τι έτρωγαν πραγματικά οι Κέλτες, θα πρέπει να συμβουλευτεί τον Έλληνα συγγραφέα Ποσειδώνιο.
Είχε ταξιδέψει στη Γαλατία περίπου την εποχή που διαδραματίζονται οι ιστορίες του Αστερίξ.
Γράφει: «Όταν δειπνούν, κάθονται σε κύκλο καταγής πάνω σε προβιές λύκων ή σκύλων και σε χαμηλά ξύλινα τραπέζια».
Περιγράφει πώς ήταν ακριβώς καθισμένοι στο τραπέζι και το σερβίρισμα που το έκαναν μικρά παιδιά.
Συνεχίζει: «Κοντά στο μέρος που τρώνε υπάρχουν φωτιές με χύτρες και σούβλες με κρέας».
Οι Κέλτες δεν έτρωγαν το κρέας μόνο ψητό, αλλά και βραστό στην κατσαρόλα.
Εκτός από χοιρινό, κατανάλωναν μοσχάρι και αρνί.
Ο Ποσειδώνιος λέει ότι κρέας μαζί με λίγο ψωμί αποτελούσαν το κύριο φαγητό.
Στις ακτές του Ατλαντικού και της Μεσογείου έτρωγαν και ψάρι ψητό με αλάτι, ξύδι και κύμινο.
Οι Κέλτες διέθεταν, λοιπόν, και κάποια βελτιωτικά της γεύσης.
Τέλος, στον Έλληνα Ποσειδώνιο έκανε εντύπωση ότι οι Γαλάτες αντιμετώπιζαν το ελαιόλαδο, που ήταν δυσεύρετο, με τη στάση «κάτι που δεν ξέρουμε, καλύτερα να μας λείπει».
Το κρασί αντίθετα, ένα προϊόν που στην αρχή εισαγόταν στην περιοχή, έγινε φοβερά δημοφιλές.
Οι Κέλτες το εισήγαναν απ’ την Ιταλία και την περιοχή της Μασσαλίας και ήταν πρόθυμοι να το καλοπληρώσουν, όπως λέει ο Ποσειδώνιος.
Οι πλούσιοι είχαν πάντα κρασί στο σπίτι και το έπιναν ανέρωτο, αντίθετα με τους Έλληνες που το νέρωνα.
Οι πιο φτωχοί έπιναν μπίρα από κριθάρι, με λίγο μέλι.
Όσο για τον τρόπο συμπεριφοράς των Κελτών στο τραπέζι, ο Οβελίξ φαίνεται ότι αποτέλεσε πρότυπο γι’ αυτή τη περιγραφή του Ποσειδώνιου:
«Έχουν τρόπους στο φαγητό, αλλά πεινάνε σαν λύκοι, πιάνουν ολόκληρα κομμάτια κρέας με το χέρι και γλείφουν ακόμα και τα κόκκαλα»!
ΠΗΓΗ: ASTERIX ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ, RENE VAN ROYEN – SUNNYVA VAN DER VEGT, ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ
