Ο βρετανός βασιλιάς που όταν πέθανε δεν τον θρήνησε κανείς! Βασίλευσε το 1821 και ο λαός τον κορόιδευε για το πάχος και τα μεθύσια του. Είχε φθάσει τα 130 κιλά και τον ειρωνεύονταν ακόμη και για την ερωμένη του
Ο Γεώργιος ήταν ένας άνθρωπος με σπουδαίο πνεύμα και ανεπανάληπτο γούστο, ένας μπον βιβέρ διάσημος για το κομψό στυλ, την οξυδέρκεια, την έφεση στις καλές τέχνες και την αρχιτεκτονική και τη συνήθως μεγάλη γενναιοδωρία και πραότητά του.
Παρ’ όλα αυτά, ο βρετανός μονάρχης των αρχών του 19ου αιώνα ήταν ο μόνιμος στόχος δημόσιας γελοιοποίησης.
Σπανίως μπορούσε να βγει από το παλάτι με την άμαξά του, χωρίς να τον αποδοκιμάσουν και να τον χλευάσουν στους δρόμους του Λονδίνου.
Κάποιες από τις ύβρεις είχαν σχέση με τις τεράστιες σπατάλες και τα χρέη του, καθώς και με την προφανή ανυπομονησία του να κληρονομήσει τον θρόνο του άρρωστου πατέρα του. Επίσης τον χλεύαζαν για την αδικαιολόγητη αναγνώριση που αξίωνε για τη βρετανική νίκη επί του Ναπολέοντα, ενώ δεν του συγχωρούσαν τις επιδεικτικές ερωτοδουλειές του και τον θεαματικά καταστροφικό γάμο του.
Όμως, ήταν η εικόνα του Γεωργίου ως ενός παχύσαρκου ανόητου που έπινε πάρα πολύ, που ενέπνευσε μερικές από τις πιο μεγάλες κοροϊδίες.
Γεώργιος Δ’
Αν και δεν ήταν ο πιο παχύς μονάρχης που έκατσε ποτέ στον βρετανικό θρόνο, ήταν με βεβαιότητα ο πλέον επιρρεπής στο αλκοόλ.
Ήταν γοητευτικός και αξιοπρεπής, αλλά μόνο όταν ήταν νηφάλιος.
Ήταν ακόμα πολύ νέος, όταν η εμφάνισή του άρχισε να πληρώνει το τίμημα του ποτού, δίνοντάς του μια πρόωρη όψη ασωτίας και προκαλώντας κρυφά γέλια στους υπηκόους του.
Η συμπεριφορά του σε έναν χορό που είχε δώσει η λαίδη Χόουπτον το 1787, ήταν χαρακτηριστική του τρόπου που ξεφάντωνε στα νιάτα του.
Κατά μία περιγραφή, «πήρε θέση στο περβάζι της πόρτας, τρομοκρατώντας όποιον περνούσε, άρπαξε από τον λαιμό τη δούκισσα του Άνκαστερ και τη φίλησε με ένα ηχηρότατο φιλί. Απείλησε να βγάλει την περούκα του λόρδου Γκάλογουεϊ και να του τραβήξει τα ψεύτικα δόντια, και έκανε όλες τις τρέλες ενός μεθυσμένου, μέχρι που κάποιοι από τους συνοδούς του έστειλαν να καλέσουν την άμαξά του και σχεδόν τον πέταξαν έξω».
Αν επρόκειτο για έναν δημοφιλή πρίγκιπα, αυτό το είδος σκηνής θα αντιμετωπιζόταν με επιείκεια και συγκατάβαση και θα χαρακτηριζόταν ως «εκκεντρικό».
Όμως, ο Γεώργιος ήταν ευρέως αντιπαθής και οι επικριτές του εκμεταλλεύονταν την κάθε αδυναμία του.
Οι Times του Λονδίνου τον καταδίκαζαν ως άνθρωπο που πίνει, βλαστημάει και συναναστρέφεται με πόρνες «ο οποίος μερικές φορές θα προτιμούσε ένα κορίτσι και ένα μπουκάλι από την πολιτική και το κήρυγμα». Ευτυχισμένο τον έκαναν μόνο «η λαιμαργία και η χαρτοπαιξία».
Μία από τις πλέον φαρμακερές εικόνες του πρίγκιπα ήταν η ευρύτατα διαδεδομένη καρικατούρα του Τζέιμς Γκιλρέι, που τον αναπαριστά ως «έναν ηδονιστή με τον τρόμο της δυσπεψίας».
Ο Γεώργιος απεικονίζεται να καθαρίζει τα δόντια του με ένα πιρούνι, καθώς συνέρχεται από ένα τεράστιο γεύμα, με την κοιλιά του να ξεχειλίζει από το παντελόνι του.
Το σκίτσο που προκάλεσε σάλο
Κάτω από τα χοντρά μπούτια του υπάρχουν άδεια μπουκάλια κρασιού και πίσω του φάρμακα «για τις αιμορροΐδες», «για τη βρομερή ανάσα» και δύο γνωστά φάρμα της εποχής για αφροδίσια νοσήματα.
Φίλοι και οικογένεια προσέθεταν τις δικές τους κατηγορίες.
Μετά από ένα αξιομνημόνευτο μεθύσι, το μοναδικό νόμιμο παιδί του Γεωργίου, η πριγκίπισσα Καρλότα, του είπε ειρωνικά ότι «είχε παραλαδώσει τα γρανάζια».
Και η στενή φιλία του με τον περιβόητο δανδή της εποχής, τον Ωραίο Μπρούμελ, κατέληξε σε δημόσιο εξευτελισμό και τελείωσε άδοξα σε έναν χορό, όταν ο Γεώργιος μίλησε στον κοινό τους φίλο και αγνόησε επιδεικτικά τον Μπρούμελ, ο οποίος φώναξε δυνατά, απευθυνόμενος στον κοινό τους φίλο: «Ποιος είναι ο χοντρός σου φίλος;»
Σε παλαιότερες εποχής, θα είχαν πέσει κεφάλια για τέτοια απρέπεια και έλλειψη σεβασμού, αλλά ο Γεώργιος βασίλευσε σε μια μοναρχία που έχανε προοδευτικά τη δύναμή της.
Αν και θα ήθελε να διατάξει την εκτέλεση των επικριτών του, ωστόσο πολύ λίγα μπορούσε να κάνει για να τους αντιμετωπίσει.
Ο Examiner δημοσίευσε μια ιδιαίτερα αγενή επίθεση προς τον πρίγκιπα το 1812. Τον αποκαλούσαν «βιαστή του κόσμου, ένα ακόλαστο κεφάλι χωμένο μέχρι τα αυτιά στα χρέη» και «καταφρονητή των οικογενειακών δεσμών». Ο Γεώργιος θεώρησε επιτυχία το γεγονός ότι κατάφερε να συλληφθούν ο συντάκτης και ο αδελφός του, ο εκδότης της εφημερίδας, με την κατηγορία της συκοφαντίας.
Πλήρωσαν πρόστιμο και φυλακίστηκαν, αλλά ο Γεώργιος έγινε ακόμη πιο αντιδημοφιλής.
Σατιρικό σκίτσο της εποχής
Εκείνη την εποχή κυκλοφόρησε ένα ισοπεδωτικό στιχούργημα τους Τσαρλς Λαμπ:
Δεν υπάρχει ψάρι πιο χονδρό
Που να σπαρταρά στον Αρκτικό.
Δες τα λίπη… και τα βράγχιά του
Πάλι έχει πιει τον άμπακο.
Τα ψαράκια τα ευγενικά
Κρύβονται παντού σαν παλαβά.
Τα τέρατα όμως του βυθού
Τον τριγυρίζουν από παντού…
Ποιο είναι το όνομά του;
Βρήκε ο γιαλός τον αντιβασιλιά του;
Με τέτοιον όγκο που βλέπω μπροστά μου
Αποκλείεται να κάνω λάθος
Κάτοχος της λιπαρής κοιλίας,
Είναι σίγουρα ο πρίγκιπας της Ουαλίας
Τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν πολύ όταν ο Γεώργιος έγινε βασιλιάς το 1820.
Διασκέδαζαν πολύ μαζί του και με τη νέα του ερωμένη τη λαίδη Κόνιγκαμ και δημιούργησαν το εξής στιχάκι:
Πίνουν πρώτα το μπορντό τους και μετά κολλούν τα χείλη,
Ή μπορεί να γαργαλάνε ο ένας του αλλουνού τα λίπη.
Σατιρικό σκίτσο της εποχής με τον Γεώργιο στο κρεβάτι
Μια ολόκληρη ζωή ακολασίας άρχισε να καταστρέφει το σώμα και το μυαλό του βασιλιά προς το τέλος της ζωής του και έτσι κατέληξε ερημίτης στο κάστρο του Ουίνδσορ.
Ο όρεξή του πάντως, ελάχιστα επηρεάστηκε.
Το καθημερινό μενού περιλάμβανε: «περιστέρι και κρεατόπιτα, από τα οποία έφαγε δύο περιστέρια και τρεις κρεατόπιτες, ήπιε τα τρία τέταρτα από ένα μπουκάλι κρασί Μοζέλα, ένα ποτήρι σαμπάνια, δύο ποτήρια πόρτο και ένα ποτήρι μπράντι».
Δεν είναι περίεργο που ο Γεώργιος ο Δ’ πέθανε λίγο μετά.
«Δεν υπήρξε άτομο που θρηνήθηκε λιγότερο από τους συνανθρώπους του από τον αποθανόντα βασιλιά», έγραψαν στο κύριο άρθρο τους οι Times.
Όταν ο Γεώργιος Γ΄ πέθανε το 1820, ο αντιβασιλέας Γεώργιος, ηλικίας τότε 57 ετών, ανέβηκε στο θρόνο ως Γεώργιος Δ΄. Η ενθρόνισή του έγινε στις 19 Ιουλίου 1821 και κόστισε περίπου £243.000, ενώ του πατέρα του είχε κοστίσει περίπου £10.000. Με παρέμβασή του προσπάθησε να σταματήσει την άρση των διώξεων κατά των Καθολικών. Η βαριά κατανάλωση αλκοόλ και ο τρόπος ζωής του επηρέασαν σημαντικά την υγεία του Γεωργίου. Το 1830 το βάρος του είχε φθάσει τα 130 κιλά, ενώ είχε τυφλωθεί σχεδόν πλήρως από καταρράκτη. Οι αρθριτικοί πόνοι στο δεξί του χέρι είχαν καταστήσει αδύνατο να υπογράφει τα νομοσχέδια της κυβέρνησης. Στις 26 Ιουνίου 1830 απεβίωσε από γαστρορραγία και ενταφιάστηκε στις 15 Ιουλίου.
