Ο Τσάρλι Λουτσιάνο ήταν ο μαφιόζος που άλλαξε την ιστορία του εγκλήματος στην Αμερική.
Πριν από αυτόν, περιέγραφαν τη μαφία με τη λέξη έγκλημα. Μετά τον Λουτσιάνο, όλοι μιλούσαν και εξακολουθούν να μιλάνε για το «οργανωμένο έγκλημα».
Ο Λουτσιάνο με σημερινούς όρους ήταν μάνατζερ.
Ένωσε τις μεγαλύτερες μαφιόζικες φαμίλιες σε μία «Επιτροπή», της οποίας έγινε ο ίδιος πρόεδρος.
Όταν οι φαμίλιες ενώθηκαν, έγιναν παντοδύναμες και ασταμάτητες.
Ο άνθρωπος ήταν καινοτόμος. Σε αντίθεση με τους συντηρητικούς γκάνγκστερ της εποχής, ο Λουτσιάνο δεν ενδιαφερόταν για την καταγωγή ή τη θρησκεία των συνεργατών του.
Όταν η οικογένειά του έφτασε στη Νέα Υόρκη από τη Σικελία, εγκαταστάθηκε σε γειτονιά Εβραίων.
Οι παιδικοί του φίλοι ήταν Εβραίοι. Αυτούς ήξερε και αυτούς εμπιστεύτηκε για τις σημαντικότερες θέσεις στην οργάνωσή του.
Ήταν ο κατάλληλος μαφιόζος, για να ενώσει τις «οικογένειες» σε όλη την πολιτεία της Νέας Υόρκης, γιατί ήταν ο μόνος που είχε καλές σχέσεις με Ιρλανδούς, Εβραίους και οποιονδήποτε άλλο παράνομο, που δεν ήταν Ιταλός και καθολικός.
Το 1942 ο Λουτσιάνο βρισκόταν στη φυλακή, καταδικασμένος ως επικεφαλής κυκλώματος πορνείας.
Συνέχισε να κατευθύνει τις κινήσεις της «Επιτροπής» μέσα από το κελί του και παρέμενε ο απόλυτος κυρίαρχος της Νέας Υόρκης.
Ο αμερικανικός στρατός ζητά τη βοήθεια της μαφίας
Τον Φεβρουάριο του 1942, βυθίστηκε στο λιμάνι της Νέας Υόρκης το υπερωκεάνιο «USS Lafayette».
Τα εμπορικά πλοία ήταν πολύτιμα, γιατί το ναυτικό τα είχε επιτάξει και μετέφεραν το μάχιμο προσωπικό στα πεδία της μάχης.
Επίσης, η βύθιση του εμβληματικού πλοίου μέσα στην καρδιά της Αμερικής δεν έκανε καλό στην ψυχολογία των πολιτών, αφού ο πόλεμος μεταφερόταν κυριολεκτικά μπροστά στην πόρτα τους.
Ήταν σχεδόν βέβαιο, ότι η βύθιση του πλοίου οφειλόταν σε σαμποτάζ από Γερμανούς πράκτορες.
Αποφασίστηκε ότι, τα λιμάνια της Αμερικής έπρεπε να προφυλαχθούν πάση θυσία από τους ξένους εισβολείς.
Δεν ήταν όμως καθόλου εύκολο και δεν υπήρχε χρόνος και υπομονή για να οργανωθεί η φύλαξή τους και να ξεπεραστούν τα γραφειοκρατικά εμπόδια.
Το ερώτημα ήταν απλό. Ποιος ήξερε τα λιμάνια και μπορούσε να αναλάβει τη φύλαξή τους;
Εξίσου απλή ήταν και η απάντηση: Η μαφία.
Ένας αξιωματικός πρότεινε, να συνεργαστούν με την εγκληματική οργάνωση και προκάλεσε εγκεφαλικά επεισόδια στο πεντάγωνο.
Μετά το πρώτο σοκ όμως, κατέληξαν ότι αυτή ήταν η μόνη σίγουρη και άμεση λύση.
Το σχέδιο έπρεπε να μείνει κρυφό και να τεθεί σε εφαρμογή αμέσως.
Έτσι, επικοινώνησαν με τον «αρχηγό των αρχηγών», Τσάρλι Λουτσιάνο.
Ο γκάνγκστερ συμφώνησε να προφυλάξει τα λιμάνια, ελπίζοντας ότι θα είχε κάποια ελάφρυνση στην ποινή του.
Οι ερευνητές της περιόδου υποστηρίζουν, πως όταν ξεπεράστηκαν οι ενδοιασμοί, όλοι οι μαφιόζοι χάρηκαν με την αποστολή.
Ο λόγος είναι απλός: ήταν πατριώτες.
Φυσικά, είναι αυτονόητο ότι οι Εβραίοι μαφιόζοι δεν συμπαθούσαν τον ναζισμό και οι Ιταλοί απεχθάνονταν τον φασισμό!
Πολλοί από αυτούς φυγαδεύτηκαν στην Αμερική, μετά το ανελέητο κυνηγητό του Μουσολίνι σε βάρος της μαφίας σε όλη Σικελία. Ο Μουσολίνι δε δεχόταν δύο εξουσίες στη χώρα και ήταν ιδιαίτερα σκληρός στην καταπολέμηση τους.
Οι αμερικανικές αρχές μετέφεραν τον Λουτσιάνο στη φυλακή «Γκρέιτ Μέντοου» στη Νέα Υόρκη, για να μπορεί να κατευθύνει καλύτερα τις επιχειρήσεις για την προστασία των λιμανιών.
Ήταν μία φυλακή «πολυτελείας» και ο Λουτσιάνο βρισκόταν ένα βήμα πριν την απελευθέρωση.
Ο Λουτσιάνο «οργάνωσε» την εισβολή των Συμμάχων στη Σικελία
Πριν εγκρίνει την αποφυλάκιση του Λουτσιάνο, ο αμερικανικός στρατός χρειάστηκε μία ακόμα χάρη.
Το 1943, οι Συμμαχικές δυνάμεις οργάνωναν την εισβολή στη Σικελία, μία απ’ τις σημαντικότερες αποβάσεις του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου, που ουσιαστικά ξεκίνησε τη νικητήρια πορεία των Συμμάχων.
Η θετική εξέλιξη της εισβολής βασίστηκε σε πάρα πολλούς παράγοντες, που συνεργάστηκαν αρμονικά μεταξύ τους.
Ένας από αυτούς ήταν κι ο Λουτσιάνο.
Του ζήτησαν να διαμεσολαβήσει μεταξύ των Αμερικάνων και των κατοίκων της Σικελίας και να τους πείσει να βοηθήσουν τα συμμαχικά στρατεύματα.
Ο Λουτσιάνο είχε γεννηθεί κι είχε περάσει τα παιδικά του χρόνια στη Σικελία.
Είχε ακόμα πολλούς συγγενείς και φίλους στο νησί.
Είχε ακόμα πολύ καλές σχέσεις με τους τοπικούς «άρχοντες» της μαφίας, που είχαν επιβιώσει και έλεγχαν την περιοχή.
Με αυτούς συνεννοήθηκε ο Λουτσιάνο και τους έπεισε να υποδεχτούν τους Συμμάχους χωρίς να αντιδράσουν και να τους δώσουν τις πληροφορίες που ήθελαν, για στρατηγικά σημεία της περιοχής.
Θα ήταν υπερβολικό να πούμε, ότι η εισβολή στη Σικελία πέτυχε εξαιτίας του Λουτσιάνο, αλλά σίγουρα η συμβολή του ήταν σημαντική.
Η απέλαση απ’ την Αμερική
Στις 3 Ιανουαρίου του 1946, αποφασίστηκε η αποφυλάκιση του Λουτσιάνο, ως αντάλλαγμα για την πολύτιμη βοήθειά του στον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο.
Όμως, ίσχυε υπό έναν όρο: θα αποδεχόταν την απέλασή του απ’ τις Η.Π.Α. και δε θα επέστρεφε ποτέ σε αμερικανικό έδαφος.
Ο Λουτσιάνο λάτρευε την Αμερική.
Ήταν το μέρος που πραγματοποίησε τα όνειρά του, ήταν η πραγματική του πατρίδα.
Στις 10 Φεβρουαρίου του 1946, επιβιβάστηκε με βαριά καρδιά στο πλοίο που θα τον μετέφερε στην Ιταλία.
Συνέχισε τη «λαμπρή» καριέρα ως αρχιμαφιόζος της Αμερικής, από τη Σικελία.
Καμία απόσταση δεν ήταν αρκετά μεγάλη, ώστε να τον χωρίσει απ’ την εξουσία που κυνηγούσε.
Αλλά δεν επέστρεψε ποτέ στην αγαπημένη του Νέα Υόρκη.
Ήταν το μοναδικό πράγμα που δεν μπόρεσε να αποκτήσει, παρά την τεράστια περιουσία του.
