Οι συνεχείς βομβαρδισμοί του Βερολίνου, από τις συμμαχικές δυνάμεις, είχαν αποδυναμώσει τη γερμανική άμυνα.
Στόχος ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ, αλλά και οι υποδομές της πόλης.
Τα κτίρια της πόλης έπεφταν σαν «τραπουλόχαρτα».
Ο ηγέτης των ναζί βρισκόταν σε θανάσιμο κίνδυνο.
Στις 16 Ιανουαρίου, μετακόμισε στο καταφύγιο που είχε κατασκευαστεί για την ασφάλειά του.
Φυσικά, τον ακολούθησε το επιτελείο, το πολυάριθμο διοικητικό προσωπικό και η φρουρά.
Η Εύα Μπράουν έφθασε στο καταφύγιο τον Φεβρουάριο του 1945, εγκαταλείποντας οριστικά την αγαπημένη της Βαυαρία και χρησιμοποίησε δύο δωμάτια δίπλα στο δωμάτιο του Χίτλερ.
Τον Απρίλιο του 1945, εγκαταστάθηκε στο καταφύγιο και ο Γκέμπελς με τη γυναίκα του Μάγδα και τα παιδιά τους.
Στο καταφύγιο τελέσθηκε ο γάμος του Χίτλερ με την Εύα Μπράουν και εκεί αυτοκτόνησαν, όταν οι σύμμαχοι έφθασαν σε απόσταση λίγων ωρών από την κρυψώνα του.
Το «Führerbunker», δηλαδή το οχυρό του Φύρερ, σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα του Γ’ Ράιχ, Άλμπερτ Σπέερ.
Η κατασκευή του φρουρίου πραγματοποιήθηκε σε δύο φάσεις, από το 1936 έως το 1943, καθώς προστέθηκε ακόμη ένα τμήμα, ειδικά για τον Χίτλερ.
Κατασκευάστρια εταιρεία ήταν η Χόχτιφ.
Σε βάθος πέντε μέτρων κάτω από το έδαφος, το θωρακισμένο καταφύγιο χωριζόταν σε δύο υπόγεια.
Εκεί μπορούσαν να φιλοξενηθούν σε 30 δωμάτια, οι στρατηγοί με τους αξιωματικούς, η διοικητική μέριμνα, όπως μαγειρεία, πλυντήρια κλπ, η φρουρά και προσωπικό.
Η ηλεκτροδότηση γινόταν από γεννήτρια και δημιουργούσε προβλήματα θορύβου και αερίων από την καύση πετρελαίου.
Έτσι, τοποθετήθηκαν ειδικά φίλτρα, που κρατούσαν τον αέρα καθαρό.
Το καταφύγιο είχε την έννοια της προσωρινής κατοικίας και επιτελικής βάσης σε περίοδο πολέμου. Άρα όλα ήταν προσωρινά και λιτά.
Για τον φύρερ είχε ετοιμαστεί γραφείο, καθιστικό, υπνοδωμάτιο και αίθουσα συσκέψεων.
Απέναντι ακριβώς από το γραφείο του καγκελάριου, ήταν το γραφείο και τα υπνοδωμάτια της οικογένειας Γκέμπελς.
Στο τέλος του διαδρόμου κατέληγε μια σκάλα, που οδηγούσε στον κήπο.
Ούτε ακριβοί πίνακες, ούτε ιδιαίτερη διακόσμηση και πολυτέλειες, που τόσο λάτρευαν οι ηγέτες του ναζισμού.
Το καταφύγιο ήταν λειτουργικό, αλλά δεν μπορούσε να ανατρέψει τη ροή του πολέμου, ειδικά μετά την αλλοπρόσαλλη και ολέθρια τακτική του Χίτλερ στο ανατολικό μέτωπο.
Οι ηγέτες των συμμάχων έδιναν αγώνα δρόμου, ποιος στρατός θα μπει πρώτος στο Βερολίνο και το μεγάλο έπαθλο ήταν ο Χίτλερ.
Όποιος τον συνελάμβανε, θα είχε ένα τρόπαιο ισάξιο με το άγιο δισκοπότηρο.
Ο Φύρερ το γνώριζε και επέλεξε με την Εύα Μπράουν την αυτοκτονία και την πλήρη καύση των πτωμάτων τους.
Όταν οι ρωσικές δυνάμεις έφτασαν στο καταφύγιο, βρήκαν νεκρό τον άνθρωπο που αιματοκύλισε την Ευρώπη.
Για να μη γίνει χώρος προσκυνήματος και αναβίωσης του ναζισμού, οι σύμμαχοι προσπάθησαν να το ανατινάξουν, αλλά η ισχυρή του θωράκιση δεν το επέτρεπε.
Μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες, αποφασίστηκε να σκεπαστεί με χώμα.
Οι φωτογραφίες του καταφυγίου απεικονίζουν μερικούς από τους χώρους του φρουρίου.
Από το 1987, ο ερασιτέχνης φωτογράφος, Ρόμπερτ Κόνραντ, μπήκε κρυφά, σε ότι είχε απομείνει από την τελευταία κατοικία του Χίτλερ.
Είχαν ήδη αρχίσει οι εργασίες για την κατασκευή ενός τεράστιου συγκροτήματος διαμερισμάτων στις γωνίες των οδών Vossstrasse και Otto Grotewohl Strasse.
Ο φωτογράφος πήγε στο σημείο 30 φορές, πολλές από τις οποίες ήταν μεταμφιεσμένος και τέσσερις φορές συνελήφθη από τις αρχές της Ανατολικής Γερμανίας.
Το καταφύγιο του Χίτλερ αποτελούσε κάτι σαν ταμπού για τους ανατολικογερμανούς, οι οποίοι δεν το ανέφεραν ποτέ.
Εκεί που το σύμβολο του ναζισμού νικήθηκε, σήμερα υπάρχει κτιριακό συγκρότημα και μια πινακίδα για τους τουρίστες.
