Τα SS ήταν επίλεκτα μέλη του ναζιστικού κόμματος. Επιλέγονταν με αυστηρά κριτήρια και ήταν άριστα εκπαιδευμένοι στρατιώτες και κυνικοί δολοφόνοι, χωρίς έλεος για τον αντίπαλο.
Αυτό που δεν έχει γίνει ευρέως γνωστό, είναι ο ρόλος που διαδραμάτισαν στο ολοκαύτωμα των Εβραίων μερικές σύζυγοι αξιωματικών των SS.
Το πιο εντυπωσιακό με αυτές τις συζύγους είναι ότι, αντίθετα με τις γραμματείς, τις δασκάλες ή τις νοσοκόμες, δεν τους είχε ανατεθεί επίσημα κάποιος ρόλος.
Η Βέρα Βόλαουφ, αφού χώρισε έναν έμπορο από το Αμβούργο, παντρεύθηκε ένα αξιωματικό της αστυνομίας των SS, τον Γιούλιους τον οποίο ακολούθησε στην Πολωνία το καλοκαίρι του 1942.
Στον Γιούλιους είχε ανατεθεί η διοίκηση ενός από τους τρεις λόχους του Τάγματος της Αστυνομίας που είχε αναλάβει την εκκαθάριση του γκέτο του Μιεντζίρζετς-Ποντλάνσκι το διήμερο 25-25 Αυγούστου 1942.
Στη διάρκεια εκείνων των δύο ημερών, περισσότεροι από 11 χιλιάδες Εβραίοι συγκεντρώθηκαν στην αγορά.
Όσοι δεν μπορούσαν να περπατήσουν ή αντιστάθηκαν στην εκτόπιση, ξυλοκοπήθηκαν και εκτελέστηκαν.
Πολλοί κατέρρευσαν μέσα στην κάψα του καλοκαιριού.
Τα πτώματα νέων και ηλικιωμένων, ανδρών, γυναικών και παιδιών, κατά προσέγγιση 960 κορμιά, κείτονταν σκόρπια στους δρόμους.
Αφού οδηγήθηκαν στο σιδηροδρομικό σταθμό, όπου περίμεναν περίπου εξήντα βαγόνια, οι επιζώντες Εβραίοι στριμώχθηκαν στα κλειστά φορτηγά-βαγόνια, μέχρι και 140 άτομα ανά βαγόνι!
Αναπόφευκτα, πολλοί ποδοπατήθηκαν και πέθαναν από ασφυξία.
Όσοι επέζησαν από τη μεταφορά, μεταφέρθηκαν στην Τρεμπλίνκα, όπου μόλις έφτασαν εκτελέστηκαν σε θαλάμους αερίων.
Το πρωινό,λίγες ώρες πριν τη σφαγή, ο Γιούλιους Βόλαουφ είχε καθυστερήσει στην υπηρεσία του.
Όταν οι σύντροφοί του έφτασαν στην κατοικία του λοχαγού, είδαν να βγαίνει η Βέρα, που πήδηξε στην μπροστινή θέση του φορτηγού, το οποίο ήταν μέρος μιας αυτοκινητοπομπής με κατεύθυνση το Μιεντζίρζετς.
Η Βέρα φορούσε μία στρατιωτική χλαίνη πάνω από το καλοκαιρινό της φόρεμα και ένα πηλήκιο και δεν ήταν η μόνη γυναίκα παρούσα στη σφαγή.
Παρούσες ήταν και άλλες γυναίκες Γερμανών αξιωματούχων, όπως και νοσοκόμες του γερμανικού Ερυθρού Σταυρού.
Μεταπολεμικά η Βέρα ρωτήθηκε για τη σφαγή στο Μιεντζίρζετς.
Το περιέγραψε ως έναν «γαλήνιο, σχεδόν ειδυλλιακό οικισμό δίπλα σε ένα στρατόπεδο εργασίας της Ανατολής».
Παρ’ όλα αυτά, υπήρξαν μάρτυρες που ανέδειξαν τη συμμετοχή της στο έγκλημα.
Η Βέρα Βόλαουφ φρόντισε να κάνει ιδιαίτερα αισθητή την παρουσίας της στην αγορά όπου είχαν συγκεντρωθεί οι Εβραίοι.
Δεν στάθηκε παράμερα, αλλά κυκλοφορούσε ανάμεσα στα θύματα, επιδεικνύοντας την εξουσία της και εξευτελίζοντας τους ανήμπορους Εβραίους, κραδαίνοντας ένα μαστίγιο. Μάλιστα οι μάρτυρες είπαν ότι ήταν και έγκυος.
Η επιδειξιομανής Βέρα βρέθηκε στο επίκεντρο της αιματοχυσίας στην κωμόπολη.
Υπήρξαν πολλές Γερμανίδες που βρέθηκαν σε τόπους εγκλημάτων.
Μάρτυρες είπαν ότι προέτρεπαν τους άνδρες να σκοτώνουν, έδιναν διαταγές για βασανιστήρια και συμμετείχαν στους εξευτελισμούς. Σε άλλες περιπτώσεις μαστίγωναν τους Εβραίους σε γκέτο και σιδηροδρομικούς σταθμούς ή δέσμευαν και κατανάλωναν τα προσωπικά υπάρχοντα των Εβραίων.
‘Αλλες οργάνωναν γιορτές, όταν οι Εβραίοι αναγκάζονταν να φύγουν από τα σπίτια τους για να συναντήσουν τον βέβαιο θάνατο σε λάκκους μαζικών εκτελέσεων και στρατόπεδα εξόντωσης.
Φωτογραφίες από την εκκαθάριση του γκέτο στο Χρουμπιέσοφ δείχνουν χαμογελαστούς γερμανούς θεατές.
Καθώς οι Εβραίοι οδηγούνταν στο τρένο με προορισμό το Σομπιμπόρ, οι γυναίκες των αστυνομικών των SS απολάμβαναν καφέ και κέικ σαν αν βρίσκονταν δίπλα σε κάποιο όμορφο θέαμα.
Φωτογραφίες από ένα προσωπικό άλμπουμ μέλους του 101ου Τάγματος Αστυνομίας Τήρησης της Τάξης, δείχνουν τη Βέρα να πίνει μπίρα παρέα με τον σύζυγό της και τους συναδέλφους του.
Οι πεζές καθημερινές ασχολίες και οι κοινωνικές και συχνά σαρκικές επαφές μπλέκονταν με τη γενοκτονική βία του Ολοκαυτώματος.
Το γεγονός ότι η Βέρα και ο Γιούλιους πέρασαν τον μήνα του μέλιτος με σκηνικό τα γκέτο, τις μαζικές εκτελέσεις και τις εκτοπίσεις γύρω από το Μιεντζιρζετς, καταδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο τα συστήματα μαζικής εξόντωσης μπορούν να ενσωματωθούν στην καθημερινή ζωή.
Απόσπασμα από το βιβλίο, «Οι Μαινάδες του Χίτλερ: Ο ρόλος των Γερμανίδων στα ναζιστικά πεδία θανάτου», της Wendy Lower.
Εκδόσεις Μεταίχμιο
