Κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, κατασκευάστηκε ένα από τα πιο φημισμένα αμερικανικά οχήματα, το τζιπ (Jeep). Πλέον ο κόσμος μπορεί να το αγοράσει για την προσωπική του ευχαρίστηση και διευκόλυνση, όμως στη διάρκεια του πολέμου χρησιμοποιείτο για εντελώς διαφορετικούς λόγους.
Κύρια χρήση του ήταν η μεταφορά των τραυματισμένων στρατιωτών από το πεδίο της μάχης.
Ένας αριθμός οχημάτων χρησιμοποιείτο για υψηλόβαθμους αξιωματικούς που έπρεπε να βρεθούν γρήγορα στην μονάδα τους.
Η ιστορία του τζιπ ξεκινάει από τα τέλη της δεκαετίας του 1930, όταν ο στρατός των ΗΠΑ έψαχνε ένα όχημα ελαφρύ και παράλληλα δυνατό, που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε ανώμαλο έδαφος.
Η πρώτη έκδοση του οχήματος παρήχθη από την αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία Bantman, η οποία επικράτησε μεταξύ τριών, εξίσου ισχυρών, βιομηχανιών.
Σημαντικό ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι οι υπεύθυνοι της εταιρίας εγγυήθηκαν την κατασκευή του μοντέλου δοκιμής, μέσα σε 75 ημέρες. Το πρώτο μοντέλο, που παραδόθηκε εγκαίρως, ονομάστηκε «Blitz Buggy».
Λίγα χρόνια αργότερα, ο στρατός των ΗΠΑ, στράφηκε στην Ford και την Willy’s-Overland Motors, με την αιτιολογία ότι η Bantam, αν και αξιόλογη, δεν είχε την δυνατότητα μεγάλης παραγωγής.
Εκπρόσωποι από τις δυο εταιρίες μελέτησαν προσεκτικά το όχημα, ακόμα και κατά τη λειτουργία του στα δύσβατα σημεία μάχης. Τα αρχικά σχέδια, είχαν δοθεί από τον στρατό στους ειδικούς και των δυο εταιριών. Σε λίγες εβδομάδες παραδόθηκαν τα πρώτα δοκιμαστικά οχήματα από τις δυο αυτοκινητοβιομηχανίες, με τις ονομασίες «Quad Willy» και «Ford Pygmy».
Τελικά, ο στρατός υπέγραψε συμβόλαια και με τις τρεις βιομηχανίες. Κάθε όχημα είχε όνομα. Της Bantam ήταν τα “BRC 40,” της Willy’s τα “Willy’s MA” (Model A) και της Ford τα «Ford GP». Οι ΗΠΑ επέλεξαν ως κατασκευάστρια εταιρία για μια ξεχωριστή παρτίδα 16.000 οχημάτων την Willy’s-Overland Motors – ήταν τα Willy’s MB.
Αργότερα κατασκευάστηκαν 360.000 οχήματα MB καθιστώντας το μοντέλο αυτό, το πιο διαδεδομένο στρατιωτικό όχημα. Η Ford, παρήγαγε άλλες 270.000. Περισσότερα από 640.000 τζιπ κατασκευάστηκαν κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Υπήρχαν τουλάχιστον 11 παραλλαγές, με διαφορές από το πρωτότυπο, που δεν μπορούσε να εντοπίσει κάποιος ο οποίος δεν γνώριζε. Μόνο η πινακίδα πρόδιδε το μοντέλο.
Το 1941, τα MB δεν είχαν οροφή, παρά μόνο ένα πανί. Δεν διέθεταν ούτε μίζα, δεν υπήρχε κλειδί αυτοκινήτου εκείνη την εποχή. Υπήρχε μόνο ένα μπουτόν στο δάπεδο του αυτοκινήτου που το έβαζε σε λειτουργία.
Τα παρμπρίζ ήταν αποσπώμενα, με το σκεπτικό ότι θα χρειαζόταν, ίσως, να αφαιρεθούν σε κάποια δύσκολη στιγμή. Υπήρχε κιβώτιο τριών ταχυτήτων μαζί με την όπισθεν. Ο κινητήρας τους ήταν τετρακύλινδρος και μπορούσε να παράγει 60 ίππους στις 4.000 στροφές ανά λεπτό.
Αρχικά ζύγιζαν μόλις 1300 κιλά. Αργότερα αναβαθμίστηκαν στα 2.160. Διέθεταν ρεζέρβα στο πίσω μέρος και την δεξαμενή καυσίμων στο πλάι. Η Ford, είχε κυκλοφορήσει μοντέλο με σχάρα στο πάνω μέρος, με εννιά υποδοχές. Αργότερα και η Willys, κυκλοφόρησε παρόμοιο μοντέλο με σχάρες επτά υποδοχών για να μην παραβιάσει τα διακαιώματα της Ford, που λάνσαρε πρώτη το μοντέλο με τις σχάρες.
Το πίσω κάθισμα, μπορούσε να γίνει φορείο, ενώ η μεταφορά αξιωματούχων ήταν η δεύτερη σημαντικότερη χρήση του τζιπ. Αφού έγινε το πλέον απαραίτητο στρατιωτικό όχημα, ο στρατός θέλησε να το εξελίξει. Αρχικά μπορούσε να κινηθεί επάνω σε ράγες. Σε δεύτερη φάση προσπάθησαν να κατασκευάσουν αμφίβιο μοντέλο, που τελικά δεν ευδοκίμησε στον στρατό των ΗΠΑ.
Τι βλέπουν οι Γερμανοί αιχμάλωτοι και κρύβονται από ντροπή; … 
